“Waist wat ik dou?” zee Sjoerd Zuudhof tegen Dientje, zien vraauw, “ik rie nog even noar de kinder tou, even kieken hou t mit t lutje wicht is.”
“Joa, dou dat mor,” zee zai, “en ast ter weer bist heb ik t eten kloar.”
n Haalfjoar leden wazzen Sjoerd en Dientje veur t eerst opa en opoe worden en dat was n haile omstellen veur dij baaident west. “Vrumd aiglieks, t is net of men aan zo’n klaainkind nog veul meer oareghaid het as vrouger aan joen aigen kinder,” docht Sjoerd, “net of men zok doar nog veul meer aan hecht. En wat is t een biederhaand kind! En lagen dat t kin!” Sjoerd fietste bedoard der hìn.
t Leven was mooi en goud veur Dientje en hom. Mor dou e bie Koba, zien dochter aankwam, och laive tied, dou zat e vot daip in de zorgen.
“t Kind is lang nait goud,” zee Koba tegen hom, “vanmörgn was der hailemoal niks aan de haand, zai laagde en kraaide net as aaltied. Mor inains trok t wit vot, t is nog mor even leden. t Wuir hailemoal slap, t draaide wat mit de oochies en dee niks aans as zachies kreunen. k Moak mie glad ongerust.”
Sjoerd schrok zok zowat dood. Joa, wat was t kind ja wit. n aal dat kreunen! Hai haar laiver dat n kind goud haard brulde, as t liefzere haar of zo, zó haard dat je t wel drij kaampen wied heuren konden. Mor dit?
“Het t ook koorze?” vruig e.
“Nee, k heb t al n poar moal opnomen, mor koorze het t nait.”
“Zowat kon toch ook nait van tanden kriegen komen, nee, doar was t te slim veur.”
Sjoerd wuir stok ongerust.
“Mien laive tied, t kind zal toch nait dood goan?”
“Hest dokter al roupen?”
“Nee, zol dat neudeg wezen?”
“Noatuurlek! Dit wordt mie veul te gek, mit zowat kin je de nacht nait ingoan! Ik zel zulf wel even bie dokter langs rieden.”
Dokter, nog n jongkerel, heurde t haile verhoal aan. Hai zag wel hou ongerust Sjoerd was.
“Ik rie der vot wel even hìn,” zee e.
Dat vol Sjoerd niks òf, t was hom vot wat makkelker tou.
“Den goa ik mor eerst weer noar huus tou,” docht e, de vraauw zel wel mit t eten zitten te wachten. “Mor t smuik hom niks. Hai zag aal mor dat widde gezichie veur zok en heurde t kreunen van t lutje kind.
“Etst ja sikkom niks,” zee Dientje.
“t Smoakt mie ja ook niks, ik begriep in de vrede nait dastoe der n hap deurkriegen kinst,” zee e, hoast wat nareg.
“Och,” zee Dientje, ”mit lutje kinder vaalt t voak wat mit. Zó binnen ze zaik en zó binnen ze der weer. ”
“k Help die t hopen,” zee Sjoerd.
Mor dij haile oavend haar e gain zit meer in t gat. Even in toene, even veur t huus.
En der kwam mor gain bericht. En der hìn goan, dat dus e ook nait meer. t Kind zol vast al wel in t zaikenhuus liggen. Och gunst, dat zol ja wat wezen veur Koba …
En ook dij haile nacht was Sjoerd meer van t bèrre òf as der in.
“Hou zol t toch wel mit t kind wezen?”
Aanderdoagsmörgens kon e zok nait meer bedappern. Sjoerd ter hìn.
Koba was nog roeg en raauw.
“Bin ie doar al, voader? Wat ja op tied. ”
”Hou is t mit t wichie?” was t eerste wat e vruig, zunder goeidag te zeggen.
“O, dij was gusteroavend al weer in odder. Dokter het t hailemoal onderzöcht, mor veul biezunders kon e der nait aan vinden, hai docht dat t van de ingewandjes kwam.
Gusteroavend het het n poar moal dieree had en dou was t ook vot weer goud.”
Dat was n pak van Sjoerd zien haart. t Was hom net tou of de wereld der inains hail aans uutkeek.
“As k dat waiten haar was k gusteroavend nog even langskomen,” zee e, ” k heb vannacht gain oge dicht had.”
Mor dou greep t wichie hom al weer in de snorre en schatterden zai t uut, aalbaaide.
“Ie mouten mie t nait te wild moaken, hur,” zee Koba.
Dou e weer bie Dientje in huus was luip e zo monter as wat de toene even in en pruit e weer as vanolds tegen zien hounder.
Onder t eten, dou Dientje even nait keek, schepte hai zok t bovenste van de sju, stip zoas hai aaltied zee, der òf.
Hai mos t aans eerst omruiern.
“k Heb honger as n peerd,” zee e. “Gain wonder, hest guster ook ja zowat niks had, dat was ja mondjeploagen.”
“Mor k hoal vandoage de schoade dubbeld en dwaars weer in,” mainde Sjoerd, onderwiel hai zok t vet van de kinne òfwiskede.
“Waist wat k hoast wel doun wol? k Wol dij dokter wel tien vrizze aaier brengen, tien scharrelaaier, doar zel hai wel wies mit wezen.”
“Woarom?” vruig Dientje.
“Omdat hai zo rad komen is, noatuurlek!”
“Och man, dou nait zo olderwets! Zowat deden ze vrouger, mor tegenwoordeg is dat nait meer zo!”
“Nee?” vruig Sjoerd.
“Nee man, ik zeg die t ja al zo voak, bist net zo olderwets as wat.”
“Hou mout ik mien dankboarhaid den kwiet?”
t Was weer de olle Sjoerd, mit slim veul daipe daipten in t gemoud en vot ter op weer hoge högten. Hai docht even noa.
“Waist wat, den dou ik zundag vieventwinteg gulden n de bule van de kerkvoogden.”
Dientje keek hom ais aan en schudkopte.
“Doe zelst ook nooit veraandern,” zee ze, mor zai laagde net zo wies as wat tegen hom en streek hom ais over zien hoar.
“Mor dat worden den wel dure aaier!” zee ze.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!