Anneke was al n dag of wat zaik. “Z’haar t wat in heur keeltje, t dee heur aal zo zeer bie t sloeken en wat koorzeg was zai ook, veuraal soavends. Heur moeke haar t al n dag of wat aankeken, mor t duurde heur nou toch laank genog. t Was ook ja nog mor zo’n lutje ding, vief joar was ze nou, mor men zol heur t nait geven. Nee, ze mos dokter toch mor even komen loaten. Dou dij snommerdoags kwam was t eerste wat Anneke tegen hom zee: “Ik mag van t joar Sunt-Meerten lopen, kiek, mit