1982 Klôkke mit kukens

“Zel k die ais wat zeggen,” zee Trientje, “dij hìnne is bröds, man!”

“Joa,” zee Jan, “k leuf t ook. En dat mag den wel in d’kraande, want in gain joaren hebben wie de hounder bröds had.”

“t Ligt ducht mie aan t soort,” mainde Trientje, “k heb wel ais heurd dat rooie Ieslanders gaauwer bröds binnen as widde leghörns.”

‘Mor dizze is wizze bröds, hur. Hai zit al n dag of wat op t nust. De aandere hounder kroepen der omstebeurt bie in om d’aaier te leggen, mor dizze komt ter nait òf. En nareg dat e den is …! Wie mouten hom ducht mie mor op aaier zetten, wat ducht tie der van?”

“Joa,” zee Trientje, “zel we der zo’n vieftien onder leggen?”

“Bist maal,” ruip Jan, vieftien? Dat begroot mie, want k heb t aalmoal nait zo veul in de reken. Der komt ducht mie niks van. ”

“Woarom nait?” Trientje keek Jan verwonderd aan. “Woarom zol der niks van komen?”

“k Heb ons hoane nait zo veul in de reken. k Zai hoast nooit dat hai de hounder tredt. Hai dut zien, zeg mor, manleke plicht mor haalfgebakken. Hai slikt ter mor wat om tou. “Zes hounder, dij mout hai toch wel aan kinnen!” mainde Trientje. ”Hai is mie te dik en te vet. En n goie hoane dij is nait vet, kiek mor noar mie. Vieve, meer leg ik ter nait onder,” zee Jan.

“Wel t dut mout t waiten,” zee Trientje, “en zo’n dunnechie bistoe ook ja nait.”

Mor Jan wol der nait meer as vief aaier aan woagen.

Zai muiken n nust van stro in n kartonnen deuze en zetten dij in t lege knienhok in n hörntje van t hounderhok.

Drij weke noatied, dou Jan van t waark in huus kwam, ston Trientje bie t aanrecht boeskool te snieden en ruip aal mor “piep piep piep” tegen hom.

“t Lopt heur deur,” docht Jan.

“Lopst mit meulentjes?” vruig e.

“Nee hur,” zee Trientje, “k wol die allent mor even aan t verstand brengen dat t eerste kukentje der is.”

En warempel, t was zo.

En aanderdoags wazzen der vare.

“Dat vaalt mie niks òf van ons hoane,” zee Jan, “nou wil ik t leste aai ook even bekieken.”

Dou hai de dobbe der òfpuuld haar, zat doar ook nog n kuken in, mor dij was dood, n dag of wat eerder was dij dood goan.

“t Is glad n oareghaid,” zee Trientje, “t is glad n oareghaid om der noar te kieken, zo’n klôkke mit kukentjes.”

“k Haar der achternoa toch vieftien onder leggen mouten ,” zee Jan.

“Achternoa koakeln de hounder,” laagde Trientje.

“Soavends haar Jan kerkeroadsvergoadern en hai mos t haile verhoal doar even kwiet.

Doomnee, doar ook n beetje boer in zat, laagde der wat om.

“Wos ie nait dat t zoad van n hoane wel vattien doage goud blift in n hìnne? En van kalkounen wel drij weke! Of main ie dat zo’n hoane de hounder ale doage bie langs mout?”

“Joa,” zee Jan, “dat heb ik aaltied docht.”

“Nee, hur,” zee doomnee, en gnivvelde wat.

“Zel k joe ais n staark verhoal vertellen dat mie overkomen is? Den kin je zain dat n hoane wel wat mans is. n Joar of wat leden was ik mien hoane aan t slachten, zo’n dikke, grode, staarke hoane was t. k Haar hom tussen de knijen en k snee hom in ain vege de kop ter òf. Mor hai was zo staark, dat hai vrözzelde zok lös en nam n roam en vloog, zunder kop, nog boven over t huus hìn. Aan d’aander zied van t huus luip net n hìnne, dij het e nog even treden doan, aalmoal zunder kop en dou pas bleef e dood liggen.”

“Ie maggen nait laigen,” zee Jan.

“En dij hìnne is vattien doage loater nog bröds worden ook. k Heb hom op zien aigen aaier zet dij hai in dij vattien doage legd haar. En weer drij weke loater haar k vattien kukens! Zo zai je dat t zoad van n hoane wel vattien doage goud blieven kin in n hìnne. ”

“Man man, en dat van n doomnee,” ruip Jan.

Mor dij mos zo haard om zien aigen verhoal laggen dat hai zien kovviemelk net noast zien koppie in t schuddeltje kwingelde.