1983 Andante cantabile

Tieneke woonde nog nait zo laank op heur nije flat, pas n moand of wat, dou der op n oavend, dou zai nait in huus was, bie heur inbroken wer. Of aiglieks, echt inbroken, dat was t nait: der was gain roetje of deure stokkend. Daif mos vervast n sleudel van de veurdeure had hebben, aans was t nait meugelk west om der in te komen.

Alles was over de kop hoald, ale kaasten stonden wiedwoagen open en de haile boudel lag inter-de-twinter op de grond.

Mor dat ter echt wat vot was, nee, dat vol nog n beetje mit.

Tieneke was der noatuurlek lang nait rusteg op en saanderdoags ging zai vot noar n sleudelwinkel tou om der n nij slöt op zetten te loaten.

Zai haar der zulf nait zoveul verstand van en doarom vruig zai aan de boas of aine van de winkeljonges t slöt ter wel even inzetten wol.

Nou dat kon wel en snommerdoags, tegen n uur of vieve, kwam aine van dij jonges der aanzetten. t Was n montere, vrundelke jongkerel mit n vlogge noatuur en t was hom den ook mor n slag, of t slöt zat ter al in.

“Wol ie n koppie kovvie hebben?” vruig Tieneke.

“As k joe nait bekört, geern,” zee de jong, “mor ik hait van Geert, hur.”

“Ik bin Tieneke,” zee Tieneke.

t Was zo gezelleg as wat en t bleef den ook nait bie ain kop kovvie, dij men lopiesweg even opdrinkt. Nee, zai kwamen glad aan de proat mit zien baaident. Tieneke luit hom ook nog noar n poar grammefoonploaten lustern.

“Mooi, hail mooi,” zee Geert.

“Ik heb óók de wereld ploaten in huus, mainst klassieken.”

Hai docht even noa. Hou kreeg e t veurmekoar om hier nog weer n moal op verziede te komen?

As t aits kon mos e doar wat op vinden.

Inains wos e t.

“Wat bin ‘k ook n dikke kou,” ruip e, “nou heb k de reservesleudel in de winkel liggen loaten!”

“Binnen der den aaltied twij sleudels bie?” vruig Tieneke.

“Joa,” zee Geert, „bie ieder slöt heuren twij sleudels. En most ter goud op verdocht wezen dast dij nooit woaraarns slingern letst, want aine dij kwoad wil, dij kin zo’n sleudel noamoaken loaten. Dat kin ook bie ons in de winkel.

Is t goud dat ik die d’aandere sleudel mörnoavend even aanlang?”

“Da’s goud,” zee Tieneke, “en neem den ook n poar van dien ploaten mit, dij wil k hail geern ais belustern.”

Aanderdoagsoavends was Geert ter weer.

t Was net of ze mekoar al joaren konden.

“Wat n oarege jong,” docht Tieneke.

“Wat n laif en nuver wichtje,” docht Geert.

Hai draaide n poar ploaten. t Was waarm en vertraauwd tussen heur baaident.

“Hou is t meugelk,” docht Tieneke.

“Nou draai k nog n hail gevuileg stôk, t is t andante cantabile uut n konzert van Mozart,” zee Geert.

“Wat betaikent dat,” vruig Tieneke, “andante cantabile?”

“Andante is kaalm en bedoard wiedergoan,” zee Geert, “en cantabile betaikent: net as n laid.”

De koamer was in ainmoal vol van n tere en innege muziek. Geert ging der hailemoal in op, nuunde zachies mit, d’ogen haalf-dicht.

Hail veurzichteg, hail stille, lang nait wizze van zokzulf, zöchde Tieneke’s haand noar dij van Geert; zien grode haand, woar heur haand persies in paasde.

Zo lusterden ze noar t andante cantabile.

Dou Geert soavends loat noar zien aigen huus tou ging, dou haar e de twijde sleudel nog in de buutse. Tieneke en hai haren der glad nait meer om docht. d’Oavend der op was Geert ter weer.

“k Heb gusteroavend hailemoal vergeten om die de reservesleudel te geven, Tieneke,” zee e.

“Om eerlek te wezen, ’k heb ter ook gain ogenblik bie stil stoan,” zee zai.

Ze keken mekoar aan. Ze dochten aan t zulf de, baaiden wazzen der wat verlegen onder.

Tieneke keek deur t vinster noar boeten.

De holtdoeven achter in toene, boven in de grode baarkenboom, zaten op n takke stief tegen mekoar aan.

“Magst hom wel holden, Geert,” zee ze en kreeg der n kleur van.

“Da’s goud,” zee Geert, hail ainvoudeg, zunder meroakels.

Dou Tieneke d’aander dag van heur waark kwam, ston der n grode bos bloumen, rode rozen, op t toaveltje in de gange.

Geert ston al in t koamer, midden in t ferwailen geluud van t andante cantabile uut t konzert van Mozart.

Tieneke luip noar hom tou.

“k Hol van die, Tieneke,” zee Geert.

“En ik van die,” zee zai, “blief aaltied mor hier, Geert, blief aaltied mor bie mie.”

Stief tegen mekoar aan, dicht bie nkander, veurzichteg, zuver en stil, d’aine as n schulp rondom d’aander, bie mekoar, van mekoar, as ain wezen, uterliek, innerliek, andante cantabile, zo is Geert bie Tieneke bleven, veur aaltied.