1983 Appie’s Tour de France

Appie har t bést in de goaten: aal dij aandere racefietsen, dij haren hom niks in de reken. Zai wazzen aalmoal wel goud vrundelk tegen hom, dat wel, mor hai zag drommels goud dat ter mor Wat meeliedeg om hom laagd wer. Wat zol zo’n jonkie van net achttien joar, zo’n amateurtje van t Knoal in zo’n swoare Tour de France begunnen mouten, wat har dij hier nou te zuiken!

Mor Appie trok zok ter niks van aan.

Peter Post, de boas van t plougje, Peter Post zulf, duurfde t ja wel mit hom aan!

Nou den! “Ik reken op die, Appie Kloetje,” har Peter Post zegd, “doe bist aine van de woaterdroagers veur Peter Winnen en Johan van der Velde. En wees der op verdocht dastoe dij baaide jonges aaltied mithelpst!”

Appie har mor wat nikkopt.

Om woater te droagen, doarveur was hai hier ja nait komen. Appie wol winnen, net zo goud as d’aandern. Mor hai har zok mor stil holden, hai was hier ja ook nait komen om te proaten, mor om zo haard meugelk te fietsen!

En aal dat gesnak veur de radio en veur de televizie, zoas dij aandere jonges dat deden, harregat, Appie wer doar zo flaauw as n porre van.

En den dij kletsmajoor van n Theo Koomen, aal mor achter Jan Raas en Henk Lubberding aansjaauwen, hai kroop ze zowat in t gat.

Mor Appie kon e hailemoal nait, nog gain woord har e tegen hom zegd.

d’Eerste poar etappes vol t Appie nait mit. Verdikkemie, wat stoof t peleton der over!

Mor stoadegoan ging t aal beter. Noa n dag of vieve zat Appie al mit veurin.

En hai ston net op t punt om der uut te kniepen, om n demarroage te doun, zeg mor, dou van der Velde n baand lek kreeg.

En Appie kon van de fietse òfstappen en zien fietsrad aan zien kopman geven.

“Zowat gebeurt mie nait weer,“ docht Appie, “mörn goan wie de baargen op, den zel k ze wel ais even wat zain loaten!”

Nait dat Appie ooit n baarge opfietst har, dat nait noatuurlek, op t Knoal binnen ja gain baargen. Mor as hai mit zien kammeroaden over d’Hondsrôgge sjeesde, den won hai t aaltied dik! Nou, den zol t hier wel net zo wezen. As dij baargen nou mor hoog genog wazzen, den kon hai d’aandern n beste peuter verkopen!

Aanderdoagsmörgns ston Appie t spul te bekieken: doar stonden de Tourmalet en de Aspin as hoge, swaarde monsters.

Dikke woepsters wazzen t. Om de baaide toppen hongen slieren wolken, zó hoog wazzen ze.

“Meroakel,” docht Appie, “zo môvve t hebben!”

En votdoadelk noa t startschot ging hai der vandeur. t Was hom glad niks. Hai vloog der mit n voart tegen op, net of e deur Buundermond stoof. Op d’eerste baarge lag e al n ketaaier veur op Anderson en Kelly, op de twijde al meer as n haalf uur! Hai stapte even òf, wiskede zok t swait van de kop en luit zok as n staine noar ondern valen.

Wat n volk ston doar bie de finish!

Ze swaaiden en ruipen aalmoal dat t n oard har. Appie laagde vrundelk tegen ze.

En dou hai as eerste over de strebe ging, dou swaaide hai nait mit zien baaide aarms in de locht, zoas aandere winnoars dat doun. Nee hur, Appie dee allain mor zien rechter wiesvinger even omhoog, zunder dat e t stuur lös luit. Dat was mans genog zo, dat von Appie al meer as voldounde. Elk kon ja wel zain dat hai t eerstes was.

Theo Koomen was kaant gek, hailemoal stoapel was e. “Hou is t meugelk, hou is t meugelk!” ruip e aaldeur. En hai stelde Appie de domste vroagen. Hou hai t wel veurmekoar kregen har en zo. Appie keek hom ais aan.

“Omdat ik haarder fietst heb as d’aandern,” zee e. En of hai de groeten doun wol.

“Nee”, zee Appie, “mien voader en moeke op t Knoal dij heuren mie ja wel, net zo goud as mien wichtje in de Muzzel.”

Even loater har e de gele truie al om de ribbekast.

Doags der op ston Appie’s noam al mit grode letters op de weg schreven. En t volk ston te trappeln en te stampen en te swaaien van plezaaier. “Hup Kloet-je, hup Kloet-je,” ruipen z’aalmoal op zien Frans.

En den stak Appie mor weer even zien rechter wiesvinger n ìndje omhoog, zunder t stuur lös te loaten. Zo won hai nog n stok of wat étappes en ook in de Alpenbaargen peuterde hai hom nog even goud.

En dou t peleton op t lest in Peries aankwam, op n zundagmiddag, Appie in t geel, kerel man, wat was der dou n feest.

t Wilhelmus wer speuld. Mor jammer genog t Grunnens Laid nait!

Elk en aine filiestaaierde hom. En dou kwam der inains n hoge ome op hom of zetten, n dikke, vaarkandege kerel. Dij har troanen in d’ogen van bliedschop en was hailemoal uut de kedde. De man kwam Appie bekind veur, inains wos e t!

t Was Vonhof warempel, de kommesoares van de keunegin in Grunnen!

Hai greep Appie bie de kladden en drokte hom stief tegen zok aan, net of hai hom nooit meer lösloaten wol.

“Zo is t mooi genog west,” docht Apie en vrözzelde zok lös. Nait omdat dij Vonhof liberoal was, doar nait om, dat kon Appie niks schelen, mor hai was der gewoon zat van.

“Zo kin t wel!” zee Appie. Mor doar verkeek hai zok op!

Vonhof greep hom nog weer n moal stief vast en dou dee e net wat dij Ruzzen aaltied doun: hai smokte hom op baaide wangen, nait ainmoal, nee, wel n moal of wat. En hai slikte hom ook nog mit zien tonge der over!

“Wat n lange labbe van n tonge het dij man, woar loat hai dat ding wel,“ docht Appie, onderwiel Vonhof hom deurmekoar hìn rammelde.

“Appie, der uut! Dastie nou net verslepst! Ons voader staait al kant en kloar op die te wachten! Ie zollen vandoage ja vissen goan,” ruip zien moeke en trok hom aan zien aarms omhoog. En Foksie, zien hondje slikte hom mit zien lange tonge in t gezichte, aal mor deur. t Duurde even veurdat Appie t begreep. Hai wreef zok de sloap uut d’ogen en rekte zok ais uut. Sjonge, wat n mooie dreum was dat west: mit de gele truie aan in Peries aankomen!

“Nou is t mooi genog west, Foksie!” ruip e en was mit ain sprong t bèrre uut. “Mor k heb toch laiver dastoe mie in t gezichte slikst as Vonhof.”