1983 Trom mit spekkendikken

Mans was bakker bie ons op t dörp en bakkers hebben t aaltied drok.

Zai mouten vroug uut de veren en helderop aarbaiden.

Dat ging Mans, dij n grode, swoare kerel was, goud òf en de bakkerij luip den ook meroakel.

Veul proaten dee hai nooit, t bleef mainsttieds bie twij, drij woorden achter mekoar aan. Nee, t was gain drokke proater. Dat huf ook nait, dat dee Mientje wel veur hom.

Mientje was n klaain, vinneg wiefie, bie wel de mond gain ogenblik stil ston. Overdag in de winkel revelde zai aal mor deur, ze wos alles van t dörp.

En dij zai op de körrel haar was nog nait joareg. En soavends, onder de laambe, mos Mans aal dij verhoalen en nijchies van overdag aanheuren.

Mans vol den steevast in sloap, zunder dat Mientje t in de goaten haar, dij revelde der om deur. Nee, t mondje ston nooit stil.

Mans bleef onder aal dij drokte net zo bedoard as n dikke bere en hai laagde der wat om as n aander der wat van zee.

Mor nou en den kon hai smui uut de houke komen. Doar bin k zulf n moal bie west. t Was in t klooster in Troapel.

Wie wazzen mit de buurt uut, Mans en Mientje der ook bie.

n Gids laaidde ons rond en vertelde van vrouger, van de munneken dij doar woond haren.

Dij munneken, zee de gids, mozzen aaltied op blode vouten lopen en der mog in t klooster naarns n kaggel stookt worden. Ook as t barre winter was, aaltied op blode vouten, in de kòlle. En zai moggen ook nait proaten, nooit moggen ze n woord zeggen, alles mos mit geboaren goan.

Mientje ston veuraan. De mond sakte heur open van verboazen. Dou de gids uutproat was ruip ze: “Mien laive tied, meneer, dat was ja veul te slim. Aaltied op blode vouten zunder kaggel, den kregen zai ja last van t woater en van remetiek! Och gommesdoagen! En dat zai ook nooit proaten moggen, nee, dat huil ja gain mìns vol, nog gain dag!”

Wie gnivvelden wat. Mor dou klonk van d’achterste riege n stem: “Doe nog gain twij tellen, Mientje.”

Verniend keek Mientje achterom, mor Mans zag net n vogeltje vlaigen, boeten.

“Och doe, proatjeboksem,” zee Mientje.

n Week of wat loater kreeg ik soavends tegen n uur of tiene de bosschop of k votdoadelk wel even bie Mans en Mientje komen wol. Zai wazzen mit zien baaident deur de bedstee hìn sakt en laggen op de winterveurroad eerdappels te sparreln.

De zeun, dij in t veurkoamer zat te leren, belde mie.

Hai zag zok gain kans om voader en moeke der uut te toakeln en moeke jammerde nogal.

Dou k ter aankwam was Mans der al uutkropen, mor Mientje lag nog op de eerdappels te kreunen. Wie hebben mit mekoar de bedstee zowat eerst òfbroken, de tieke van de veren bèrre scheurde ook nog, zodat t aalmoal veren wazzen in de koamer. En dou haar wie Mientje te pakken.

Ain aarm hong der slap bie en de mond ston wiedwoagen open, mor wel schaif.

t Was dudelk dat de scholder uut t lid was en de haalve mond ook.

Zowat liekt aaltied veul slimmer as t is. t Is nait zo’n meroakel om ze der weer in te kriegen.

Mientje stötte wat vrumde geluden daip uut heur keel dou ik d’aarm der weer indraaide.

En dou foevelde ik wat aan heur mond, gaf heur n stötje tegen de kinne en knap zee t. En t was weer veurmekoar.

Mientje trok even wat mit de scholder en mit de mond en verdold … doar begon t gerevel al weer.

“t Was Mans zien aigen schuld, dokter hur, hai sprong veuls te wild mit zien dikke gat op bèrre. Zo’n onwieze van n kerel. Hol toch op mit dat gegiebel!” Dat leste was tegen Mans, dij t haile spul goud monter bekeek.

“Dij kaiwe haar ie beter zo zitten loaten kind, dokter,” zee Mans.

Wat was Mientje duvels.

k Heb glad nog nooit aine zain dij zo kwoad kieken kon. k Heb mor gaauw moakt da’k noar huus kwam.

n Dag of wat loater kwam ik Mans tegen, op n zundagmiddag.

Hai was blaauw onder ain oge.

k Draaide t roampie van de woagen omdele en vruig: “Hou komst aan zo’n blaauw oge, Mans?”

“Aarns tegen aan lopen,” zee Mans en keek mie wat vranterg aan.

“O joa?”

“Joa,” zee Mans. Hai docht even noa.

“Ie haren heur scholder ook beter zo zitten loaten kind!”

Kerel, kerel, wat heb ik laagd.

En weer n dag of wat loater, t luip tegen nijjoar, brocht Mientje mie n trom vol spekkendikken, dij zai zulf bakt haar.

Der zat n koatje bie.

“Van Mans en Mientje,” ston der op, mit ,“o.h.d.”