1984 As Asaf zingt

Aankoom zundag, soavends om t uur, is der weer n Grunneger kerkdainst in t kerkie op Ommelanderwieke.

As ie zin hebben om te komen, wat let joe!

Studio Sport is ja toch niks meer aan.

Woar t kerkie staait? Dat is nait zo stoer. As ie van Pekel noar Veendam tou rieden, den zai ie bie d’òfslag noar Ommelanderwieke t kerkie al stoan. Niks bie.

De blinde doomnee Struif uut Zuudhörn preekt ter dij oavend.

En dij kin t aaltied hail smui zeggen. Mìnsen mainen wel ais dat t evangelie nait in t Grunnegers brocht worden kin. Nou, dat is nait zo vanzulf. In ieder toal kin men de dingen ja zuver en goud zegggen. In t Engels, in t Duuts, in t Vrais en in t Pools, in t Maleis en in t Aroabisch, overal wel in. Woarom den nait in ons aigen Grunneger toal? En t is aigenoardeg, men huift ter mor n ogenblikje te zitten, of is t aalmoal hail gewoon.

In ons aigen toal is t voak net of t veul dichterbie komt. Lest heb ik dij doomnee ook n moal belusterd, in de kerke van Foarmsom. Doar haar hai ter over hou Doavid veur d’aarke daanste. Dij Doavid was hailemoal uut de kedde, zó bliede was hai dat d’aarke, doar God in woonde, weer bie zien volk weerom kwam. Man, o man, dat was ja t mooiste wat hom ooit overkomen kon.

Doar kwam d’aarke weer aanzetten! En Doavid wos glad nait hou hai zain loaten kon hou bliede hai wel was. Hai was keunenk van t laand en doar keek t volk vanzulf hoog tegen op.

Mor dat d’aarke der weer aanzetten kwam, dat was veur jij hom ook zó wat biezunders, doar kon hai nait stil bie zitten blieven.

En keunenk Doavid was der inains hailemoal deurhìn. Hai trok zien linnen boantje uut en daanste van bliedschop haalfnoakend veur d’aarke uut. t Volk ston stomverwonderd tou te kieken, mor zai vonden t wel mooi. Dat heur aigen keunenk zo lös was, meroakel toch!

En dat hai doar as n kwoajong sprong en wupte, zai wazzen nog wiezer mit hom as aans. Mor Miechal, Doavids vraauw, zag t ook! Zai loerde ij deur t vinster noar boeten. En zai wuir der zo flaauw as n porre van.

“Dat nuimt zok nou keunenk,” docht zai, “en mout je nou ais zain: hai stelt zok aan as n haalfmale.”

Michal haar t aaltied al wat hoog in heur woapen had. As keunenk mog je dit nait doun en dat nait, men mos aaltied n beetje defteg wezen en nait aal te gemainzoam mit t gewone volk omgoan. Michal was aiglieks n dikke eelkse medde. As zai vandoag aan de dag leefd haar, as Grunneger vraauw, den zol zai vervast zeggen: “Grunnegers praten, dat kan k niet oor, dat is mij veels te roeg en te plat, dat oort niet zo.”

En Doavid zol zeggen: “Och, schiet toch. Ik proat Grunnegers, net zo as mien aigen volk dat dut!”

Doavid het loater ook wat op heur naard. Dat zai zok nait zo aanstellen mos. Wie binnen veur God ja aalmoal geliek. Aine dij keunenk is en aine dij mit kamferbalen bie t pad lopt, dat moakt ja veur Hom gain verschil.

En zo is t ja ook. Hou t van boeten assmis liekt, dat dut niks òf. t Gaait ter om hou t van binnen in ons is, in ons gemoud.

Mor Michal luit zok mor zo nait onder t mous stoppen! “Astoe die der den nait veur schoamst daster zo bielopst, ik wel! Ik schoam mie d’ogen uut de kop veur die. Moakst dien haile keunenkschop ja te schande. En mie der bie!”

Mor keunenk Doavid trok zok ter niks van aan, hai luit zok nait van de wieze brengen. En zo gaait t verhoal wieder, hai het van God groot geliek kregen. Nou mout ik ter vot bie vertellen dat Doavid gain gewone was. Hai het voak genog dingen uutvreten dij der nait bie deur konden, lang nait. Dink mor ais aan t verhoal van hom en Batsheboa, dat was ook lang nait vris. En t zel bie ons aalmoal wel net zo wezen, as wie eerlek binnen.

Mor, en ik dink dat dat genoade is, as t ons muit en as wie ieder bod ons best doun om beter veur n dag te komen, ook noar aander lu tou, dat wie den bliede en vol verwachten deur t leven daansen maggen.

Zo is t Doavid ook vergoan.

Hai het, dou d’aarke bie t volk van Isrel aankomen was, vot n opperzanger aansteld. Dij mos dag uut dag in n lofzang zingen, uut dankboarhaid dat t volk nait meer allain was, mor dat God aaltied bie heur wonen zol, dat Hai aaltied dicht bie heur wezen wol. En de noam van dij opperzanger was Asaf.

En as ie nou aankoom zundagoavend in t kerkie van Ommelanderwieke komen, den zel ie doar n koor zingen heuren mit de noam van Asaf. Hommo Klaain, dij k nog van vrouger kin, dou wie baaiden op school gingen bie meester Smid in Wildervank, is de dirigent van dat koor.

Ik dink wel ais: k wol dat ons ol-meester ons nog ais zo aan de loop zain kon. Hai haar zulf ook n koor en wie, as lutje kinder, keken aaltied vol ontzag tegen hom op. Wie hebben hail veul aan hom had.

Wat den wel?

Dat ter bliedschop van joe uut goan mout, slim veul bliedschop, net as bie keunenk Doavid.

Omdat, hou mis t assmis in joen leven wezen kin, der aaltied weer genoade is. En nait zo’n klaain beetje ook! En doarom hoop ik dat ie aankoom zundagoavend in t kerkie op Ommelanderwieke binnen, dankboar, monter en bliede.

Om mitnkander n loflaid te zingen in ons aigen Grunneger toal.

Want zingen is net as daansen, t komt aalbaaide uut t innerliekst van ons gemoud.