1984 As de forsythioa bluit

t Is om en bie Poaske. Der zit weer wat van t veujoar in de locht, wat ongewoon leventegs.

De drieste wind flottert speuls om joe tou en strikt en roegelt joe deur t hoar hìn. Hoog aan de locht drieven widde wolken stoateg en soeveraain langs t vrizze blaauw. t Ruzzelt overaal van vruchtboarhaid en gruizoamhaid, van nij leven dat op komst is. En de laiwerik fladdert floitend en zingend omhoog noar de wollege wolken tou, dij der stille noar lustern, liekt t wel. Aigenoardeg dat zo’n laiwerik allain mor zingt as e noar boven gaait.

Want as e t laid uut het, op t toppunt van zien tocht, den let hai zok as n staine omdele valen. Is t nait net of zo’n laiwerik begript woar t aalmoal vandoan komen mout? Dat e doarom zien loflaid, want dat is t, hoog omhoog brengt? Mor t zingen komt ook op de grond terechte, t rolt en t koegelt as kraaltjes van bliedschop over dizze wereld hinneweer.

De swaarde Hesters doun t weer op aander stiel.

Dij zitten t laifst boven op t dak of hoog in de baarkenbomen en zingen dat n oard het, de koppies schuuns opzied en de snoaveltjes wiedwoagen open.

Joa, der zit weer dat aigenoardege van t veujoar in de tocht.

De Waalze bonen hebben heur koppies al boven de grond en kieken as lutje wiesneuzen om zok tou, de forsythioa’s bluien om t leven en stoan in grode, gele, vlammende bozzen op slootswale te pronken. En den dij pracht van de bluiende krindebomen, t is net of z’aalmoal n grode widde proeke op hebben.

Over n dag of wat is t Poaske.

Tja, Poaske.

t Feest van hopen en verwachten, t feest van weer n nij begun, vris, frank en vrij. De wintertied is eerst veurbie, de tied van kòlle, stilstand en dood.

t Leven krigt de kop weer deur t helster, de wind en t licht juchtern in t weelderg winterkoren: wiedwoagen gaait de wereld open!

En as den zo om Poaske de forsythioa’s bluien en kraaltjes kloare mörgendaauw aan t gras en aan de hegen glinstern en alles vol is van verwachten en bliedschop, den goan mien gedachten, hoast as vanzulf noar vrouger tou, noar zo’n vrouge Poasmörgen, joaren heer …

t Leek eerst aalmoal zo mooi te wezen bie Frans en Anneke Mulder.

Zai haren al n kind, n wichtje van n joar of vieve en der zol nou n twijde komen. Anneke luip op t leste en zai vuilde zok net zo best as wat.

Zai haar naarns last van, gain hoge blouddrok of dikke vouten soavends, alles leek hail gewoon. Op n nommerdag begon de bevalen, ik zel t nooit vergeten.

t Ging aalmoal vlöt, zoas t mainsttieds bie n twijde vlöt gaait.

t Kind was der mor zo. Mor dou ter was bewoog t nait, t schraifde nait, t lag doar slap en stil en spierwit.

En wat ik ook dee, der was gain in te kriegen. t Poppie was doodgeboren.

Op t zulfde ogenblik was der t iezelk geluud van gierende remmen van n auto veur t huus en vot ter op n haarde klap.

Even was t stil en dou heurde ik geroup en geschraif op stroade.

Frans en ik runden noar boeten tou … Och gunst, wat verschrikkelk, wat verschrikkelk!

Doar lag t wichtje van Frans en Anneke dood op de weg. t Was in ainmoal vot west. Mie ducht dat is t slimste wat n mìns overkomen kin, dat aine van joen kinder deur n ongelok omkomt.Hou Frans en Anneke der wel deurkomen binnen, ik zol t eerlek woar nait recht waiten. Wat ik wel wait, is dat zai mekoar nait lösloaten hebben en dat zai kracht vonden hebben in heur geleuf, noar heur zeggen.

Doar staait n aander boeten vanzulf, dat is n zoak van de mìnsen zulf.

Mor k heb mie der wel over verwonderd en t het mie ook aanzet om der over noa te dinken.

Zoveul in ainmoal vernaild, zo’n groot verdrait en zoveul versloagenhaid, en toch op n bainen blieven kinnen, doar kin n mìns stil van worden.

Mor t leven ging wieder; t leven dat geregeld en bedoard troanen dreugt, al duurt dat voak n haile zet. n Goud joar loater was Anneke weer in verwachten. Alles was weer in odder, gain hoge blouddrok of dienderge vouten soavends, t leek aalmoal weer hail gewoon.

Op n oavend, tegen Poaske, begon de bevalen.

t Ging aalmoal vlot, t kind was der mor zo.

En t schraifde votdoadelk goud deur, t gierde t uut. Dat was dou t mooiste geluud dat ter op de wereld beston, vonden wie.

Dou t aalmoal achter de rôgge was en t kind rusteg in de waige te sloapen lag en ik mien raive weer in mien kovvertje pakte, dou was t even hail stil in de kroamkoamer.

Frans lag op de knijen veur Anneke’s bèrre. Zai keken mekoar aan, vol van laifde en dankboarhaid.

“Anneke!” flusterde Frans, vol verwondern.

t Was Poasmörgen, de zunne kwam net op en de wereld lag der vol verwachten en bliedschop bie, zo leek mie t tou deur t vinster hìn.

En wonderliek, hou t kwam dat wait ik nait, mor t was net of ik de stem van Christus heurde, dij vol verwondern en laifde op Poasmörgen, tegen Maria van Magdala van ,,Maria!” zee.

“Frans!” was t ainegste wat Anneke zeggen kon, net zoas Maria “Rabboeni!” tegen de Heer zee.

t Daipste en t innegste van ons leven speult zok voak òf in n tèl, in n ogenblik, as n weerlochtslag woar wie nait op verdocht binnen.

Zo is t ons doar ook vergoan, dij Poasmörgen.

En dou k wat loater noar huus tou luip, in t sprille mörnlicht, dou lag de wereld doar: wonderboar zuver en wiedwoagen open.

De forsythioa’s bluiden as grode, gele vlammende bozzen, de kraaltjes kloare mörgendaauw glinsterden aan t gras en aan de hegen. De drieste wind flotterde speuls om mie tou en streek en roegelde mie deur t hoar hìn. n Laiwerik fladderde floitend en zingend omhoog hoar de wollege wolken tou mit n lòflaid: de Heer was opstoan uut dood en lieden en verdrait en wie mit Hom!

En dou begreep ik woarom ieder veujoar om en bie Poaske de forsythioa zo weelderg bluit op holt, dat n week of wat eerder nog zo doodsachteg en stronkerg leek.