1984 Blaauw-blaauw

n Mìns kin zok nait overal dik om moaken om wat ter in de wereld gebeurt.

Aans kin je wel aan de gang blieven. Aal wat t daglicht nait velen kin of wat onrechtveerdeg is, joe doar drok over moaken, den hèje dagwaark.

Nee, wie mouten hier en doar mor wat schaiten loaten en nait op ale slakken zolt gooien willen.

Den loaten wie t mor blaauw-blaauw.

Waiten ie woar dat gezegde aiglieks votkomt?

t Komt uut Ter Oapel, t is al n poar honderd joar leden.

t Ging zo …

Wat wuir der wat òfflusterd, doar in Ter Oapel!

Elk en aine wos der van: wetholder haar de boudel oplicht. En nait zo’n klaain beetje ook, noar ze zeden.

t Fiene wos t volk der nait van, mor as d’helfte der mor van woar was, den zol t al schandoaleg genog wezen.

Kerel zol wel gaauw achter de troalies komen, dochten de lu.

Mor aal wat ter gebeurde, de wetholder bleef vrij man.

t Stadsbestuur huil hom wizze d’haand boven de kop. Mor dou n week of wat loater postloper van Ter Oapel n poar buutssìnten achterover drôkt haar, dou duurde t mor even of hai zat al in de bak. En dou kwamen de proatjes eerst goud lös! t Grootste nijs duurt mainsttieds mor drij doage, den is t weer over, mor zoveul onrechtveerdegs as hier gebeurd was, dat kon t volk nait verkroppen. En t bleef der over noamottjen, t zat ter zo vol van as n bok vol keudels. Mor in dij tied was t nog nait zo dat men de hoge heren op t matje roupen dus.

En doarom bleef t zo as t was: wetholder vrij, postloper vast!

De week der op was t weer maarkdag en overal kwamen boerenwoagens vol volk en koopwoar op t maark òf. Boerenwoagens wazzen in dij tied mooi blaauw vaarfd, t was n fleureg gezicht.

Op maarkdag is t aaltied n drokte van belang, mor dat moal was der toch wat biezunders. Ale lu op t maark stonden op n kloetje achter Berend Kopstubber zien woagen. Ze wezen der noar, sluigen mekoar op de scholder en ruipen van plezaaier: “Zo is t mor net, Berend!”

Der kwam aal meer volk op òf, zoveul dat ze t op t stadhuus ook in de smiezen kregen.

Börgmeester stuurde de bode der op òf om te kieken wat ter wel wezen mog.

Dij zag t vot. Op t blaauwe achterschot van Berend Kopstubber zien woagen wazzen twij manlu taikend, mit gele vaarve. n Grode kerel dij in draf votluip mit n dikke pongel geld in d’hand en n lutje kereltje dij aan de gaalge bungelde. Der ston onder schreven:

Grode daiven worden nait vongen,

Klaaine daiven vot ophongen.

Dou börgmeester der wait van kreeg kwam hai vot op hoge bainen aanzetten.

En hai ging doar op t maark zo aan t spitoakeln en hai muik doar zo’n gebeer dat elk en ain begreep dat t gain zuvere kovvie mit de wetholder west haar.

t Volk ston wat te gnivveln. Mor börgmeester ging nait eerder vot of Berend mos hom beloven dat hai t achterbred van de woagen weer blaauw overvaarven zol.

En dat dee Berend Kopstubber den mor. Hai was dik tevreden: nog nooit haar hai zoveul volk om de woagen tou had en nog nooit was hai zien koopwoare zo rad kwiet worden. “Goud börgmeester,” zee e, “vanoavend zel ik t achterbred weer blaauw vaarven.”

En hai raaisde weer òf, noar huus tou, noar Roswinkel.

En dou was elk tevreden: Berend omreden hai zokse goie zoaken doan haar, börgmeester omreden hai haar veur odder en regel zörgd en t volk omreden der toch aine onder heur was dij de hoge heren de woarhaid zeggen dus.

n Week loater was t al weer mis, doar in Ter Oapel. Berend haar t achterschot van zien woagen blaauw overvaarfd, zo as e beloofd haar.

Mor dou de vaarve dreuge was haar hai zok toch nait bedappern kind.

Weer ston der n ploatje op, mit n riemke.

Groten gappen,

Klaainen gappen,

mor de groten gappen t slimst.

Der ston n grode dikke kerel optaikend dij zok de mond uut d’hoaken gapte van sloaperghaid en n lutje kereltje, dij net zo dee, allain n beetje minder wiedwoagen.

t Volk laagde zok de buutse uut. Wat n guut dij Berend Kopstubber toch was!

Berend was mor zó weer deur zien koopwoare hìn. Börgmeester kwam der ook vot weer aanstoeven vanzulf.

Mor Berend dee zok ditmoal onneuzel veur: doar ston ja hailndaal gain biezunders, kiek zulf mor börgmeester!

Dij was zo flaauw as n porre, mor hai kon Berend Kopstubber der gain börgmeester om moaken.

“Huifst die nait zo onneuzel veurdoun, Berend jong,” zee e, “ik begriep hail goud dastoe gemaintebestuur in de pikpane nemen wilst. Mor astoe doar mit deurgaaist, den zel die nog n leleke wurm òfgoan, dat beloof ik die!”

Berend Kopstubber was nait allain n guut, dij zok nait onder t mous stoppen luit, hai was ook verstandeg. Schik joe in de wereld of scheer joe der uut, zee hai voak tegen aander lu.

En zo dee hai t zulf ook. n Week loater was Berend weer op t maark.

t Achterschot van zien boerenwoagen was mooi blaauw vaarfd. Der was n groot pepier op vast plakt.

k Wil mit d’hoge heren nait kieven

doarom zel t blaauw-blaauw blieven.

Börgmeester von t nait lolleg, mor hai was wel zo verstandeg om zien koezen ditmoal stief op mekoar te holden. Berend dee weer goie zoaken en ging even loater monter en welgemoud weer op Roswinkel òf.

De weken der op was hai weer op t maark mit n gewoon blaauw achterschot: n mìns mout moat holden kinnen.

Mor sunt dij tied zegt elk dij zok woaraarns nait dik om moaken wil: ik zel t mor blaauw-blaauw loaten.