1984 De laiwerik

In d’oorlogstied vlogen de bommenwaarpers over ons laand, van t westen noar t oosten tou, honderden en nog ais honderden.

Snachts wazzen t Engelsen, overdag Amerikoanen. t Was n gedonder en geronk en gebrom, k Docht den aal lied: bliede dat ik nait in Duutslaand woon. Mor mit groot ontzag keek ik omhoog noar dij swaarde stippen mit dij laange widde strepen der achteraan.

Op n zummerdag – ik zeI t nooit vergeten – was t weer zo wied.

k Haar al n zetje noar boven stoan te kuren, noar n laiwerik, dij omhoog klom mit t mooiste en zuverste getuud dat ter op de wereld beston.

Dou begon t te brommen, eerst zachies in de verte, mor stoadegoan aal swoarder en swaarter, tot op t lest de haile locht der vol van was.

Dat duurde zo’n ketaaiertje. Dou was de swaarm veurbie, t geronk sturf langsoam vot.

Mor dou, inains, heurde ik de laiwerik weer. t Was of zien geluud aal staarker en blieder en zuverder wuir. Tegen t donkere rommeln en brommen dat votsworf klonk dit zingen zó frank en vrij, zo lös van dizze wereld, dat ik wos: dit is nou gelok, dit is roem te en bliedschop, hier is God zulf.

Zowat beleeft n mìns mor n enkelde moal in zien leven. En loater heb ik doar voak over noadocht.

Wat was mie nou zo ’n schieterg vogeltje vergeleken bie dij grode swaarm bommenwaarpers. Mor t gelok, mien gelok wel te verstoan, kwam uut t keeltje van dij laiwerik, dou zien zingen dwaars deur t donkere gedoaver hìn brak.

En net zo’n zulfde gelok heb ik joaren loater nog n moal beleefd bie Sietse Wiekens.

k Was dou al n joar of wat huusdokter en tot mien geregelde klanten heurde Sietse, mit zien huusholden. Sietse Wiekens was lappiekoopman.

Ieder dag was e mit t pak bie de weg om zien spultjes te verkopen.

Elk en ain, tot wied in d’omtrek, kon Sietse wel en der was gain mìns dij hom nait lieden mog. t Was n eerliekse kerel.

Zien vraauw, Hinderkie, ston overdag in de winkel en zai zat ter ook goud achterheer. Zai haar t drok, want zai haren n hok vol kinder en den komt ter wel wat kieken.

Boetendes was t zo dat verschaaiden van dij kinder nait staark wazzen.

Der was voak zaikte bie Sietse Wiekens. Zodounde kwam ik ter nogal ais.

Zo ook op n zoaterdagoavend.

In de week was ik bie aine van de kinder roupen, dij slim zaik was.

k Wol der veur de zundag nog even bie langs om te kieken hou of t nou mit t kind was.

k Was deur d’achterdeure noar binnen stapt, d’keuken in.

Mor doar was gain mìns. t Was net of der veur in huus wel geluud was.

Ik luip mor deur noar veuren tou.

Der klonk wat örgelmeziek en der wuir zongen. Verzichteg dee ik d’koamerdeure open en stapte noar binnen. Ze haren mie nait in de goaten.

Sietse zat achter t örgel en speulde.

Aal de kinder stonden der om tou en zongen uut volle borst.

Mor boven alles uut, zuver as n laiwerik, heurde ik Hinderkie.

t Was of de tied even stil ston.

k Wait nait meer hou laank of ik doar stoan heb te lustern.

Mor deur aal mien zörge en muieghaid van dij weke, brak, open en bliede, n daipe vree in mie deur.

Hail stille bin ik ter bie stoan goan. En k heb doar mit Sietse Wiekens zien huusholden, noast t örgel, aine van de beste ogenblikken van mien leven had. Woar laifde woont gebedt de Heer zien zegen.

Bie deden as wie zingen

wordt alles licht en blied.

Hai wil ons den omringen

mit laifde, roem en wied.

Al lopt ons alles tegen.

Hai let ons nait allain.

Hai let noa dook en regen

ons zun en zummer zain.