1984 De moeke (2)

Zol Hinderk Siepkes, dij doodgoie kerel, de baaide Maaijerskinder dat noodweer instuurd hebben? Dat bestaait nait.

Doar kin ik hom te goud veur. Haarm Luutjes, de landwacht en Hinderk Siepkes, t keuterboertje, kieken mekoar stief aan. En baaiden dinken aan heur kindertied. Hou ze noa schooltied mit zien baaident speulden, in en om t boerderijchie van Hinderk zien ollu.

Haarm wait nog hou gezelleg t doar aaltied was. Hai heurt weer hou Hinderk zien moeke heur baaident in d’keuken ropt veur n ketoorskop sokkeloa.

Wat was t doar aaltied vertraauwd en waarm. Waarm van tevredenhaid en goudeghaid.

Hinderk logt, dinkt Haarm. Hai het dij kinder bie zok in huus, doar duurf k wel hail wat om verwedden.

“Ast mie nait leuven wilst, Haarm, den moust de kinder mor in mien huus opzuiken,” zegt Hinderk, “bist hier ja voak genog west, waist hier ale houken en hörns wel te vinden. Wie hebben hier ja voak genog verstoppertje speuld.”

Haarm Luutjes is in twijstried.

t Is hom te min om dij baaide Maaijerskinder schaiten te loaten.

Mor zien olle schoolvrund der aan te woagen, dat wordt hom gek genog.

Vrumd dat hai aal mor ol vrouw Siepkes veur ogen het, sokkeloakedel in d’haand, dij heur aal baaident, Hinderk en hom, n homstok roggenbrood mit n dikke loage reven keze der op, toulangt.

Hinderk jong, wat moakst mie t stoer, wat moakst mie t stoer. Mor den inains, as n weerlochtslag, zugt Haarm Luutjes t gezichte van ol vrouw Siepkes veur zok, hou of dij kieken zol as zai zain kon wat of hai nou wel van plan is: t haile huus deurzuiken en Hinderk doodschaiten loaten.

Dat kwam der ja vervast van.

“De kinder binnen t bos instuurd,” zegt Haarm tegen de Duutse soldoaten.

Haarm, de vrund en de verroader. “Zai zellen wel doodvroren wezen. Komt mor mit, ze zellen lichtkaans wel ondersnijd wezen.”

Haarm Luutjes en de baaide Duutsers raaizen weer òf.

De winter gaait en de zummer komt.

Ruben en Soartje blieven bie Hinderk op t lutje boerensteechie, achter aan t loantje. Der is gain mìns dij der wait van het.

Och, der komt ook ja zowat gainaine. Allain smörns tegen n uur of tiene, den komt postloper.

Dat waiten Ruben en Soartje sekuur, den mouten zai zok even achteròf holden.

Mor Hinderk zien leven wordt vol. Vol van zörge en benaauwdeghaid, mor ook vol van bliedschop en dankboarhaid. Hai is voader en moeke tougelieks.

Soavends loat, as de kinder al sloapen, lopt hai aaltied nog even om t huus tou. En as boven in de tocht d’aine swaarm bommenwaarpers noa d’aandere noar t oosten tou vlogt, den wait hai dat t goud komen zel.

De kinder, zien kinder, zellen t redden.

Veurdat hai zulf sloapen gaait kikt e nog even bie Ruben en Soartje.

De swaarde krollechies liggen op t widde kuzzen, de ooghoartjes binnen donkere bogen van schare.

Mien kinder, dinkt Hinderk den, mien aigen kinder, wat zel k goud veur joe zörgen.

En den is t vrede.

Inains.

Elk en ain is uut de kedde.

Mor Hinderk Siepkes nait. En Haarm Luutjes ook nait, vanzulf nait.

Hinderk wait dat hai zien kinder nou verspeulen gaait en Haarm mout noatuurlek de kast in.

Mor t leven gaait wieder, t leven dat geregeld en bedoard ons troanen dreugt.

Joaren loater. d’Olle vrijgezelle boer op Eexterzandvoort zit in d’veurkoamer. Hai krigt verziede, uut Israël.

Soartje mit heur man en kinder en ook Ruben mit zien haile huusholden komen der aan.

Wat n drokte. Mor ook, wat n gelok, wat n dankboarhaid.

t Is opa veur en opa noa.

Soavends loat, as de kinder al sloapen, zitten z’as groten nog even bie mekoar.

“Wat is t hier toch vredeg,” zegt Soartje.

“Joa,” is t antwoord van Hinderk, “zeg dat wel, wicht. En k heb ook nog aine nuigd. Magst t roaden wel t is.”

“Dat is nait slim stoer, oom Hinderk heur,“ zegt Ruben.

“t Is vervast Haarm Luutjes.”

En zo is t ook.

“Bie dien misbulde achter t huus, doar is mien leven inains hail aans worden. En waist wel dat ommans haar, Hinderk?” vragt Haarm Luutjes.

Hai wacht mor nait op t antwoord.

“t Was dien moeke, dij t dee. Tegen heur waarmte en heur goudeghaid kon de duvel, dij ik dou was, nait aan. Man, man, as t ais wost hou bliede of k nou bin dat t aalmoal zo goan is.”

Loater, veul loater, as z’aalmoal al op bèrre liggen, kriegen Ruben en Soartje, net zo min as Hinderk, n wenk in d’ogen.

Zai heuren hou de wind te doun het in t ekkelholt en hou de koien neuren in t gruinlaand tegen t huus. Deur de baaide kinder is mien leven de muite weerd west, dinkt Hinderk.

En Soartje en Ruben waiten weer van verbaarg en vree dij zai in t boerderijchie op Eexterzandvoort vonden hebben.

Verbaarg en vree? Nee, t is meer, veul meer, t is laifde, dij as daauw, as lije regen deelkomt en joen leven in volle fleur zet.