Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!
Menu
En zodounde was ik dij zundagmörgen zo vroug op t kerkhof bie t klaain kerkie. Ik luip langs de riegen zaarken woar Geert-oom zienent over n moand of wat ook biestoan zol.
t Dee mie zeer.
Langzoamaan kwam e dichterbie.
Hai luip wat krom veurover, zien goud flodderde om hou tou, t was hom veul te roem worden. Hai haar zien meziekbouken onder d’aarm.
Geert-oom stak n haand tegen mie omhoog en klonterde de kerke in, de klunderbeune op. t Volk begon al te lopen, in de verte.
Ik ging alvast op mien stee zitten.
t Duurde n haile zet veurdat ter wat kwam.
Mor doar was t!
De haile kerk was inains vol meziek, net of de bliksem insluig.
Den t dundern der achter aan. Joa, dat was de toccata van Bach.
Kerel, wat kon Geert-oom der wat van.
Speuls en monter kwam de fuga der achter aan. Bach zien meziek drong deur tot in ale houken van t kerkie, joa, tot in t kerkvolk en muik alles zuver en kloar.
Net zoas n slij in de pudde t woater zuvert.
Ik keek om mie tou.
En dou zag ik dat zai t aalmoal al wozzen, van Geert-oom.
Der wuir glad nait proat, men lusterde.
Dou was der t braide en riejoale slot van t stôk. Doodstil was t.
Doar kwam de kerkeroad mit doomnee al aan.
Wie zongen n psaalm.
En dou kwam de preek. Dij was op moat sneden veur Geert-oom.
Uut Filippenzen: “De vree dij van God is en dij aal ons verstand te boven gaait, zel joen haart en joen gedachten bewoaren in Christus Jezus.”
Der is mie gain woord ontkomen en Geert-oom dinkelk ook nait.
t Was net of wie doar as ain grode femilie bie mekoar wazzen.
“Joa”, docht ik, “hier is ons dörp, dit is t volk van ons dörp en t is aalmoal invertraauwd.”
En n daipe vree streek in mien gemoud omdele.
Dou de dainst òflopen was en doomnee de zegen geven haar, speulde t örgel nog wat noa. Vrumd, was dat gain improvizoatsie op t Ere zij God?
En dat midden in d’haarst?
Joa, warempel, t was zo.
Geert-oom gaf ons zien leste bosschop op t örgel. Hai was der kloar mit komen!
Dou, midden in de meziek, huil t örgel zok inains stil.
Merie en ik vlogen noar boven.
Doar lag Geert-oom op de grond, noast t örgel, in n grode poule bloud.
Hai trok nog wat mit de bainen, mor zien ogen wazzen al stief en groot.
Even loater was t al gebeurd.
Merie keek mie aan.
Der was verdrait in heur ogen, mor ook nog wat aans, t leek hoast wel op dankboarhaid. En dat bleek ook zo te wezen.
“Dat was nou wat e t laifste wol,” zee ze, “op t örgel uut tied komen.
En hai het t aankomen vuild, hai het t aankomen vuild … zoas hai vanmörgen òfschaaid van mie nomen het … och, mien laive, laive jong … en dat ik die nou missen mout …”
En dou schraifde zai stille veur zok hìn.
Wie hebben Geert-oom in d’loop van dij weke begroaven.
t Haile dorp was op de begraffenis.
En in de raauwdainst heb wie nog ainmoal noar Geert-oom zien meziek lustern kind.
De bandrekorder haar t veureg zundag aalmoal opnomen.
Dat haar doomnee om haans had.
Geert-oom haar ook aan hom verteld dat hai dat stoere stok van Bach veur de dainst speulen wol en ons doomnee haar köster t aalmoal opnemen loaten.
t Gemoud schoot ons hoast vol dou wie noar t speulen van Geert-oom lusterden: toccata en fuga van Bach in d-moll.
Mor in t gezichte van Merie zag ik, noast verdrait, veul laifde en dankboarhaid.
En ook dij dag was ons dörp n aailand van rust en vree, midden in n jachtege wereld.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!