1984 Gaalstainen in d’buusdouk

Vannommerdag leesde ik in kraande dat Swier Huzengoa dood was. Achtentachteg was e worden. n Haile leeftied, dat wel, mor toch, ik kon mie hoast nait begriepen dat Swier der nait meer wezen zol.

k Haar hom ook ja zo goud kind, hai was ja aine van mien vaste klanten west. Nait dat t aaltied zo glad en smui tussen Swier en mie verlopen was, om de drommel nait. In t begun, dou k nog mor n zetje huusdokter was, hebben Swier en ik mekoar voak genog t hoar schoren. Swier von aaltied dat ik nait rad genog kwam as hai mie ruip. “Ie binnen gain loper,” zee Swier den. “Ol dokter Rijken, doar zat meer keroazie in, dij knapte der aaltied op n stoomfietse over. Doar mog ie wel wat meer van hebben!”

Dat kon k den nog wel zo’n beetje velen, as hai zowat zee. Mor as hai mie om n schieterijchie komen luit en den ook nog zee dat ik doar ja veur was: “Doar wor ie ja veur betoald,” den wuir k wel ais vranterg en vaals.

Swier was in t zaikenfonds en dat was mor goud ook, aans was der gain betoalen aan west. Mor omreden Swier in t zaikenfonds zat mainde hai aaltied dat ik doarom zien kwoaltjes veul minder in de reken haar.

“As ik t zulf mor betoalen mos, den zol ie wel beter op mie toukieken.”

En den was de görde goud goar, den was k votdoadelk zo vaals as schoem op t woater. Want as ik van ain ding haile wizze was, den was t, dat dat gain spier verschil bie mie muik. En zokse proatjes kon k ook nait van Swier Huzengoa verdroagen, in de verste verte nait!

Dat zee k hom den ook, liek veur de kop. En boetendat, ik von ook dat hai zok mainsttieds veul te veul prakkezoaties muik. Haar Swier hier of doar n stainswelle, den kwam hai der vervast mit zien woater aanzetten in n grode vlèzze van zeuven moatjes.

“Der zel wel suker in zitten,” mainde Swier den.

Of as hai n dag of wat diree had haar, den zat zien ontlasten in n jampotje, “ik zel wel n lintwurm hebben.”

n Beetje verkollens, dat was vot n dubbele longontsteken en n scheet dwaars veur t gat, dat was den vanzulf kram of n kronkel in daarm.

In loater joaren wuir t aalmoal veul makkelker tussen Swier en mie. Hai kreeg in de smiezen dat lasten en kwoaltjes mainsttieds vanzulf weer overgoan, zunder dat ter n dokter aan te pas komen huift en ik leerde dat n dokter nait overal votdoadelk zo branderg en hikhakkereg op inspringen mos.

En zo wazzen wie op t lest toch nog dikke vrunden worden.

En nou was Swier Huzengoa dood.

Ik kon mie t hoast nait begriepen.

Woar zol d’ol jong aan hìngoan wezen?

Ik kon mie nait meer bedappern: k belde aine van zien jonges op. Swier haar dood op bèrre legen, was in zien sloap hìngoan.

Dat was net wat ik hom gunde.

Zo mor in ainmoal vot.

Swier Huzengoa!

Joa, dat was dij kerel dij mie op n nacht bie zok ruip, ik wos t nog hail goud. Veur de telefoon.

“Ik stoa op kop in t bèrre, kerel man, kom gaauw, k wait mie gain road!”

Ik ter hìn.

t Was zo dudelk as wat en zo kloar as n klontje: Swier haar n aanval van gaalstainen.

Mor wat ik hom ook inspoot, t wuir der nait aans van.

“Mor gaauw noar Winschoot tou, jong,” zee ik, „doe hest last van n gaalstaine, dij nait om liek wil.”

d’Ol Hommes in Winschoot het hom dou onder handen had, t is al joaren leden. n Week of wat loater was Swier der weer, zunder gaalbloaze.

“Dij het dij slachter doar in Winschoot der uuthoald,” zee Swier.

“Mor ie wazzen goud mis, ie zatten der wel noast! Ain gaalstaaine, doar haar ie t over. Mor kiek hier den mor ais noar!”

En Swier huil zien rooie buusdouk uut de buutse, vlijde hom hail bedoard op zien haand open en luit mie t zain.

Zien buusdouk was bakkerg en glidderg, ik zag t mor zo.

“Twijensesteg stainen mit schaarbe punten der aan, wat zeg ie doarvan? Ie wazzen der nait goud achter!”

Ik ston riddersloagen. Mor k wos dat ik hom t beste geliek geven kon.

“Hest geliek Swier,” zee ik, “t was nog veul slimmer as k docht haar.”

Swier was overwinnoar!

“t Geft niks, dokter hur,” zee e, “ie wazzen hail gewoon ainensesteg stainen mis. Mor k bin joe hail dankboar dat ie mie zo rad noar d’ol Hommes tou stuurd hebben.”

Och gunst, ol Swier Huzengoa dood.

Ik kon mie t hoast nait begriepen.

Wat gaait t leven toch rad, veul te rad.

k Zai hom doar nog stoan, mit zien glidderge buusdouk, twijensesteg stainen der op. Zo monter as wat. Vol keroazie!

Swier jong, dast in vrede rusten magst!