1984 Grait Groetje

Martje Stutvout is bie de gezinsverzorgen, al joaren. En aaltied nog mit oardeghaid en plezaaier.

De kinder binnen aalmoal al wat groter, z’hebben ook nait zo’n groot huus en zodounde kin Martje t waark makkelk aan. Doarom is zai, joaren leden al, bie de gezinsverzörgen goan, veur vaar mörns in de week.

“Den kom je der nog ais n moal uut,” zegt Martje, “en t smit ook nog wel n beetje op.”

Mainsttieds is zai bie wat oldere mìnsen aan t waark, dij zokzulf nait zo best meer redden kinnen, mor laiver nog nait in n bejoardenhuus willen.

En zo laank t aits kin is t ook veul beter om op joezulf te blieven, mit joen aigen spultje, vindt Martje.

En mit n beetje hulpe van aander lu redt t zok gaauw.

De leste drij week is Martje bie ol-Grait aan t waark, ol-Grait Groetje.

Nou, dat is wat, heur!

Der heurde nogal wat tou veurdat ol-Grait n verzörgster hebben wol.

“Gain vrumd volk bie mie over de vlouer, ik kin miezulf wel redden,” haar ol-Grait tegen heur huusdokter zegd. Mor dij von dat t zo nait langer kon.

“Ie komen der ja in om, mìns, ie versmeren der ja in, ie mit joen remetiek.

d’Haile boudel is hier ja groeterg en voel.”

Dokter was der glad nareg om worden dat ol-Grait tegensputterde.

Mor hai pakte deur en haar heur de keuze loaten: of noar t bejoardenhuus of n gezinsverzörgster. Dou haar ol-Grait mor tougeven.

Zodounde het zai Martje Stutvout nou veur vaar mörns in de week.

En t vaalt ol-Grait nait òf. Zai het nou wat proaterij om zok tou en da’s glad n oardeghaid. En dij Martje is n opgeruumd wicht mit n vlogge netuur, doar kin zai nog ais n woord aan kwiet.

Dat Martje t haile huus aan t hemmeln is en ales bie langs gaait, ol-Grait zugt t wel, mor t zel heur n zörge wezen.

“Overdreven schoon, doar heb k n hekel aan. Aaltied al had,” zegt ol-Grait, dij ze nait veur niks Grait Groetje nuimen.

“Lopst die ja t gat uut d’hoaken wicht, kom toch gezelleg kovviedrinken,

goa mor ais even rusteg bie mie zitten.”

Ol-Grait het t laifst dat Martje d’haile mörn tegen heur over bie toavel zit te kwedeln.

Mor dat kin nait van Martje. “Doar wor k nait veur betoald,” zegt zai, “k wil best n zetje bie joe zitten te kovvie-drinken, mor de boudel mout ter ook schoon om worden.”

“Moak t mor even ribschier, da’s mie mans genog,” zegt ol-Grait. Den schut heur inains wat in t zin. “k Mout vanmiddag noar dokter tou, hai wil mie ais hailemoal onderzuiken.”

“Mout ie vanmiddag noar dokter tou?” vragt Martje, “doar heb ie mie ja niks van zegd.”

Zai kikt d’ol Grait, dij groetjepot, ais aan.

Zai is in twijstried.

Zol zai t wel woagen duurven om heur te vroagen of zai zok wel wossen het, vanmörn?

t Is wel wat vrijposteg, mor heur zo noar dokter tou goan loaten, dat kin ook nait. Saks kieken ze heur, Martje, der nog op aan!

“Den mout ie wel schoon ondergoud aan doun, heur,” zegt Martje op t lest.

“Woarom?” vragt ol-Grait, “woarom zol ik schoon ondergoud aan doun mouten?”

“Wacht, ik help joe wel even mit,” zegt Martje.

“Ik was joe even hailemoal en den trek ik joe schoon ondergoud aan.”

“k Heb mie vanmörn nog wossen,” ropt ol-Grait wat vranterg, “en goa nou mor eerst zitten, kinve eerst kovvie-drinken.”

“Heb ie joe vanmörn hailemoal wossen?” vragt Martje ongeleuveg.

“Joa,” zegt ol-Grait, “joa heur, mien haile gezichte. En mien aarms en handen ook.”

“Nou, den wait ik t wel,” zegt Martje, “noa t kovvie-drinken goa ik joe wassen, hailemoal.”

Der helpt ol-Grait niks aan.

Eerst van boven. Martje holdt zok mor stil, mor zai schrikt ter wel van.

Wat n loage voel komt ter òf! Onder ol-Graits borsten is ter glad smetterg van; zai dut ter goud wat streupoeder op.

En den van ondern. t Onderìnde van ol-Grait het vervast in gain joaren woater zain. Martje mout wel n moal of wat t voele waswoater votgooien.

“En nou zetten wie joen vouten nog even in t sodoa-woater, den kin t even goud waiken.”

“Wat ja n spul,” bromt ol-Grait nareg, “wat ja n spul.

En dat aalmoal om dij dokter!”

“Woar heb ie joen verschonersgoud liggen?” vragt Martje.

“In t kamnet,” wist ol-Grait, “doar mouten ducht mie nog n poar hemden in liggen en ook nog wel n broek.”

En dat is ook zo.

Martje hoalt ter n hemd uut. Dij zugt ter nog oardeg schier uut.

Mor dij broek, mien laive tied, t binnen aalmoal goaten.

“Is dat d’ainegste broek dij ie hebben?” vragt Martje.

“Joa,” ropt ol-Grait, dij der stoadegoan goud zat van worden is, “joa, dat is mien ainegste schone broek.

Hest ter last van? Geef hier dat ding, den trek ik hom votdoadelk aan!”

En zai rit Martje de broek uut d’handen.

“Doar kin ie toch nait mit noar dokter tou?” zegt ze nog, “zitten ja goaten in t kruus!”

Mor ol-Grait is der nou hailemoal deur hìn.

“O nee? Dat zel k die zain loaten! En boetendes, dokter zel der nog wel bliede om wezen ook. Den huif k mie ains nait uuttrekken bie hom.

Ha, ha, want op t stee woar de goaten zitten, doar mout hai nou net wezen, ha, ha!”

Dij ol-Grait Groetje!