1984 Suker in t bloud

“Nou heb k ook wat,” zee Knelsie Knibbel dou postloper Houkstroa heur op n mörn de post brocht, “nou heb ik ook wat.”

Zai wachtte even om te kieken of Pait Houkie t wel aan tied haar, of e nijsgiereg genog was en of e “wat ten?” zeggen zol.

“Wat ten?” vruig Pait Houkie.

“k Heb suker in t bloud!” zee Knelsie op n toon of t grootste wereldwonder zok aan heur voltrokken haar.

“Suker in t bloud? Hestoe suker in t bloud? Doar hestoe toch allain mor kloare jenever in zitten?” mainde Pait Houkie.

“Huifst de gek ter nait mit hebben,” zee Knelsie wat vaals, “t is slim genog.”

“Hou bist doar wel achter komen?” vruig Pait Houkie.

“k Was al n zetje min in odder,” zee Knelsie, “en dou bin k mor ais noar ons dokter goan. k Was de leste tied aal zo mui-achteg en aal zo dörsteg.

En dikke stainswellen haar k ook.”

“Mui bin ik ook wel ais,” zee Pait Houkie, “en dörsteg, joa dat bin k ook, as t swaiterg weer is. En stainswellen, wel het dij nait op zien tied. Mit zokswat huif je toch nait noar dokter lopen?”

“k Haar ook jeuk op n hail maal stee,” zee Knelsie wat verongeliekt, “k mos mie der aal aan kraben, en dat vertraauwde ik lang nait.”

“n Hail maal stee? Wat veur stee was dat den wel?” wol Pait Houkie waiten. “Doar bin k benijd noar.”

“Dat kin k as vraauwspersoon nait aan n man zeggen,” zee Knelsie, “mor zelst mie wel begriepen” en zai wees mit de vinger noar ondern.

“Haarst jeuk aan dien tonen?”

“Nee man, zo wied vot nait! Wat hoger op!”

“Jeuk in de knijhammen?”

“Nog hoger,” zee Knelsie. “k Haar jeuk op n hail maal stee. k Mos mie der aal aan kraben, t wuir mie der hailemoal raauw om tou. En k haar ook aal zo’n vrumde reuk aan mie.”

“Harregat,” zee Pait Houkie en hai dee n poar tree achteruut. Knelsie haar aaltied al n beetje n reukie aan zok, mor as zai t nou zulf al roeken kon, den mos zai vervast wel n uur in de wind stinken.

“Wat zee dokter?” vruig e nijsgiereg.

“Hai het mie t woater onderzöcht. Der zat suker in, zee e. En dou mos k ter vot mit noar t zaikenhuus tou,” zee Knelsie.

“Noar t zaikenhuus? Doar heb k respekt veur,” mainde Pait Houkie.

“Ie hebben der nog gain stap binnen deure zet of z’hebben al n haalf kan bloud van joe te pakken.”

“t Is mie ook smereg ofvalen,” zee Knelsie. “k Haar der nait op rekend dat zai mie doar van kop tou tonen onderzuiken mozzen. As k dat waiten haar haar k mie ook wat beter wossen. Ik docht dat heur t allain mor om mien woater te doun was. Veur de wizzeghaid haar k n poar melkvlezzen vol mitnomen. Mor zai keken der nait noar op of om. t Was heur allain mor om mien bloud te doun.

Ik kon dij baaide melkvlezzen zo weer mitnemen.”

“Wat n boudel ja,” zee Pait Houkie, “k zee die t ja al, ie kinnen joen oardeghaid doar wel op.”

“k Leuf ook nait dat ons dokter der goud achter was. Suker in t woater, zee e. Nou ja, da’s nog wat. Mor dat mie t al in t bloud zat, dat t al zo slim was, dat haar hai nait in de goaten,” zee Knelsie.

“k Heb wel ais lezen dat ter vaar dingen binnen dij n mìns goud in odder hebben mout,” zee Pait Houkie.

“Sliem en gale, woater en bloud, doar mag joe niks aan mekaaiern. En as ik die zo heur Knelsie, den bist al n mooi ìndje op glee. d’Helfte is al meleur bie die, t woater en t bloud nait goud in odder! Hebben ze gain draank in dien bloud vonden? Of hebben ze doar nait noar zöcht?”

“Doar hebben ze t nait over had,” zee Knelsie. “En z’hebben mie t ook nait verboden, zo verstandeg binnen ze doar wel. Dochstoe dat z’in t zaikenhuus nait waiten dat t goud veur de wurms is?”

“t Woater en t bloud nait goud, dat liekt mie nait best tou,” taargde Pait Houkie heur, “bist al haalf verröt, ducht mie.”

“Ze kregen ter wel weer uut, zeden ze. k Mag gain suker en gain zuitgoud meer hebben en k mout ieder dag n poar pillen deursloeken. Den zol t wel gaauw weer in odder wezen,” zee Knelsie Knibbel.

“k Help die t hopen,” zee Pait Houkie en slingerde t bain over de fietse, “moi heur.”

“Moin,” zee Knelsie.

Baaident wazzen eerst weer dik tevreden.

Knelsie Knibbel was heur aai kwiet en Pait Houkie haar weer n nijchie veur zien vaste adrezzen.