1984 t Golden allozie

“Wat zai ik, hestoe die n nij allozie kocht, Annie?

Loat mie ais kieken.

Sjonge, wat n mooie ja, zeker n golden?” vruig Jannoa, Annie’s vrundin, dou wie doar mitmekoar op verziede wazzen. Aine van Annie’s kinder was joareg en de koamer zat vol volk.

“Och, hol die toch stil mìns!” flusterde Annie verschrikt, “dat verhoal vertelst mie nait, hur!”

Mor Jannoa was nait meer tegen te holden. Zai laagde voluut mit n hoog, kirreleg geluud; koeltjes in de wangen. Aal heur widde tanden blonken in t laamplicht ons tegen en heur ogen keken monter en guteg om zok tou.

t Was ain en aal plezaaier, dij Jannoa.

“Mor hest ducht mie toch n nij allozie, of nait?” giebelde zai.

“Holst die stil hur! Holst die stil!” ruip Annie nog n moal. Zai perbaaierde zok nog goud te holden. Mor t mishottjede heur en dou proestte zai t uut van t laggen.

Dou was Jannoa der ook hailemoal deurhìn. t Was glad n oareghaid om noar dij baaide vraauwlu te kieken.

Annie, nait bepoald n dunnechie, lag slap van t laggen in heur stoule wat hinneweer te gobbeln en bie Jannoa wazzen der n poar grieze spieren hoar op t veurheufd gleden, dij zai weer omhoog perbaaierde te poesten, onderwiel zai heur glassie leegdronk. t Ging omstebeurt: poesten, drinken, poesten, sloeken en aalwegdeur mor giebeln en laggen.

t Was slim aanstekelk.

“Vertel doe t mor, Jannoa,” zee Annie op t lest.

“Nee, wie vertellen t mit ons baaident,” laagdeJannoa, “mor den moust mie hom nog eerst even weer vol schinken.”

Jannoa dronk n heldere. En heur ogen keken net zo helder en zuver en kloar de wereld in as t zeupie helder en zuver en kloar was.

Ik keek de baaide wichter ais aan.

Wat kin t assmis toch goud en gezelleg op de wereld wezen, docht ik.

Mout je dij baaide vraauwlu nou toch ais zain. Zai maggen zo’n beetje tegen de fiefteg lopen en zai zellen vervast al wel t ain en aander mitmoakt hebben in heur leven, mor toch, wat n oareghaid om dij baaident doar zo aan de loop te zain, net n poar jonge wichter dij veur t eerst n jong had hebben.

“Nou, vot den mor,” zee Jannoa.

“Annie wol zok verleden week wat moois toustellen. Zai haar t slim drok had, de leste tied, en zai von dat zai dat wel verdaind haar. Der mos n nij allozie op batterij komen, n golden!”

“Joa,” zee Annie, “en dou heb ik Jannoa vroagd of zai even mit mie mit wol.

Zokswat koop je nait zo mor even lopiesweg.”

“Mor Annie haar net veurtied t hounderhok schoon moakt en de knienen òfmisd. Zodounde zat ter noatuurlek nog wel n beetje voel onder heur noagels,” zee Jannoa, “ik mag wel zeggen: goud wat voel.”

“Mor wie haren wel ons zundoagse goud aan, woar of nait,” ruip Annie.

“En ik luit mien noagels ook nait aan dij goldsmid zain.”

“Nee, in t begun nait,” zee Jannoa. “Annie vruig hom om n golden aarmbaandallozie, n mooie hur, n haile mooie.

Nou, dij haar de goldsmid wel. Annie stak heur voeste omhoog en luit zok aine om de polze binden. En dou mos zai de vingers even liek doun, den kon hai beter zain of t model heur ston.

Mor Annie, dij zok nait schoamen wol veur heur swaarde noagels, man o man ….”

Jannoa snokte t uut van t laggen. “Annie zee dat zai dat nait kon, zai was mit zo ’n voessie geboren, joa, dat zee ze, ze zee nait voeste, mor van voessie!”

“O pardon mevrouw,” zee de goldsmidkerel.

En dou wol Annie waiten houveul of hai kostte. “Vijf en tachteg,” zee de goldsmid.

Nou, dat von Annie gain geld, dat was ja zowat te geef!

Mor dou de man zee dat hai vieventachteg honderd gulden mainde, dou heb ik nog nooit aine zain dij zo rad n allozie òf doun kon as Annie,” snokte Jannoa.

“Dou heb ik mien voessie toch mor n beetje open doan,” zee Annie.

“Eerst ain vinger lös: de pries van de allozies dij hai ons zain luit sakte vot.”

“Mor dust ter pas op aan dou hai aal dien tien voele noagels onder de neuze had haar. Dou wos hai pas dastoe nait zo’n dure en veurnoame doame wast, doar hai die eerst veur aankeek,” gnivvelde Jannoa.

“Loat mor ais zain, Annie.”

Annie stak heur aarm omhoog en luit aan elk zain wat veur mooi allozie zai wel kocht haar.

“En veur n hail schappelke pries,” zee ze.

‘Mor t mooiste komt nog. Dou dij goldsmidkerel t allozie mooi inpakte, in zo’n felwailen deussie, waist wel, dou begon Jannoa inains kwoasi-zörgelk uut te kieken.

“Tja, Annie,” zee zai hail eerlieks, stèl die nou ais veur dat ons doomnee aankoom zundag in d’kerke zingen loat van: “Neem mien zuiver en mien gold,” stèl die dat ais veur.

Den bist hom in ainmoal weer kwiet.

Wat vin ie doarvan, meneer, zee zai tegen de goldsmidkerel, dat zol toch n sneu bestek wezen, ducht joe nait?

Dij keek ons stomverwonderd aan.

Hai begreep ter niks van.

“Pardon mevrouw,” zee e, “ik kan U niet helemaal volgen.”

Mor ik hong al slap van t laggen, zo slap as n schuddeldouk, tegen de teunbaanke aan. Ik kon t glad nait meer op n bainen holden. k Heb gain idee hou wie de winkel uut komen binnen,” ruip Jannoa, mor dij goldsmidkerel het wizze docht dat wie lang nait goud gozzel wazzen.”

Doar zaten ze, de baaide wichter. Aal baaiden uut de kedde, gierend van t laggen.

Ik kon mie t hail goud veurstellen hou t doar in dij alloziewinkel tougoan was. Mit twij van zoksen, gain wonder dat de goldsmid zok ter gain road mit wos. Mor der was toch nog meer.

Zai wazzen baaiden kerkmìnsen, goud mitlevend ook. En dat zai mit wat heur vervast hoog zitten mos, toch op n gezonde, montere menaaier de gek steken duurfden, dat gaf n apaarde glans der aan. En ook, dat kon ik mor zó zain, dat zai, as ter op aankwam, gain echte weerde aan gold en zuiver hechtten, gunst nee, t was mooi bie tou, mor t huf nait.

Dou t gegiebel wat bedoard was en Jannoa zok de troanen uut d’ogen wisked haar, zee zai: “Schrifst ter toch nait over, Jan hè?”

Mor dat heb ik heur nait beloofd.

En nou ik vanoavend bie de laampe t aalmoal opschrief, nou bedink ik mie inains dat men wel ais mindere verjoardoagen mitmoaken kin.

En dat t n oareghaid is om zokse montere wichter tegen te komen, zoksen as Annie en Jannoa.