1984 t Hìnnechie

Jopk zien Annie is slim schoon en kaant. Alles in heur huusholdentje glimt as n ekkel. Ie kinnen der wel van de vlouer eten, zo schoon is t ter.

Annie is den ook aaltied aan t haaistern, aan t poetsen en aan t bounen, man, man, wat gaait t ter om weg, assmis wel wat te slim.

Annie is zó vrezelk sekuur en persies, dat zai kin op n stuvertje wel pizzen.

Men zel der den ook naarns wat ongerechtegs tegen komen.

Jopk is hail aans, n echte roegbainder zogezegd, dij t nait zo naauw stekt.

Mor, al zel t joe wat vrumd touheuren, Jopk en Annie akkedaaiern hail goud mitnkander. t Is mor n hail enkeld moal dat zai wat toesterg tegen mekoar doun, dat is n zeldzoamhaid. Van de week, dou t zo onnure hait en bruierg weer was, dou ging t ook even n beetje mis mit heur baaident. Jopk was bedoard aan wat in zien toentje aan de loop west, hier wat kweek der mit worrel en tak uutrieten, doar wat dieneddels en aander roet aan zied moaken, mor slim veul schot zat ter nait in t waark. t Was ook ja veul te drôkkend weer, der zol vervast n dikke dunderbuie komen.

Hai was eerst mor kaalmaan op huus òfkoierd, Annie zol de kovvie wel zowat kloar hebben. Hai zette zien klompen onder t òfdakkie tegen t schuurtje aan, net persies zo as Annie t hebben wol en zo as zai hom t wel honderd moal verteld haar, net zo laank tot Jopk zunder noa te dinken uut de blode kop t vanzulf dee: de klompen netjes onder t òfdakkie tegen t schuurtje aan.

En aans naarns!

Mor dou inains, wat was doar wel in t hounderhok te doun? Wat n drôkte!

Wat n leven as n oordail, n lewaai as in n jeudenkerk. Jopk de klompen vot weer aan en deure van t hounderhok gaauw open doan. Hai ston stomverwonderd. d’Hoane was deur t waarme weer nog hitseger as aans en hai wol d’aine hìnne noa d’aandere even treden, der zat glad gain ho meer in.

Mor aine van d’hounder wol nait, dij was der nait van gedaind, haar der gain spier belang bie. En dou wuir d’hoane nog veul gekker. Mor t hìnnechie muik zok zó kwoad dat zai stoof as n furie op d’hoane òf en zol hom ais k wait nait wat.

Mor zo wied kwam t nait: inains vol de hìnne om en lag even loater mit de baaide poten omhoog dood op de rogge: haartverlammen van de hette en van kwoaieghaid.

Doodstil was t in t hounderhok.

Jopk ston even riddersloagen, even mor. Dou stapte hai t hounderhok in en pakte t dooie hìnnechie. Och gunst, t was ook nog zien beste legger.

Hai op hoge bainen vot noar Annie in de keuken tou, vergat vanzulf om zien klompen uut te doun en ruip om n schillersmessie. “Gaauw, gaauw, dou mie gaauw n schillersmessie Annie, den loat ik hom t bloud ter even òflopen.”

Mor doar haar Annie t nog nait aan tou, zo wied was zai nog lang nait.

Eerstens ston Jopk doar mit zien voele klompen aan in t keuken en twijdens haar hai n dooie hìnne, doar de veren al uutvollen in d’haand.

“Moakst ter ja n swieneboudel van!” ruip Annie. “n Schillersmessie, zeg ik die!” ruip Jopk.

“n Schillersmessie? Wolst den n dooie hìnne slachten? Bist ja nait wies!

“Moak dast vot komst, de keuken uut!” ruip Annie vergreld.

“Niks slachten, t daaier is ja al dood, k wil allain t bloud ter even òflopen loaten,” ruip Jopk weer. “Geef mie nou mor as de bliksem even n schillersmessie!” “Hier hest dien schillersmessie, mor moak dast achter t huus komst! En leuf mor nait dat ik dij dooie hìnne opeten dou, konst wel nait wies wezen!”

Jopk greep t schillersmessie votdoadelk en muik dat e vot kwam.

“Wolstoe gain dooie hìnne opeten? Nou brekt mie de klombe. k Heb aans nog nooit zain dast n leventege hìnne in de soep haarst!” naarde hai nog gaauw even veurdat hai t keuken weer uut luip.

Hai snee t daaier de kop ter òf en luit t bloud ter òflopen. Mor slim veul bloud kwam der nait meer, t haar aal mit aal ook al even duurd.

“Annie heur schuld”, bromde Jopk, “t mìns haar mie veul radder t schillersmessie geven mouten, den haar k t bloud ter nog wel òf kregen.”

Mainsttieds, as hai n hìnne slachten dee, luit hai t daaier even in kokend woater bruien, den luiten de veren makkelker lös. Mor om ditmoal weer d’keuken in te lopen veur n kedeltje kokend woater, nee, beter van nait. Annie zol vervast weer as n helhoake te keer goan. Den zel k ditmoal t haile hoedje der mor òfhoalen, docht Jopk.

n Haalf uur loater was t aalmoal al kloar. t Daaier zag der van binnen net zo zond en geve uut as wat. Veur de wizzeghaid dee Jopk de moage, de lever en t haart mor vot, doar zol Annie toch teveul spats om moaken. Begrodelk aiglieks. Mor ja, t zol al n haile opgoave wezen om Annie zo wied te kriegen om dizze hìnne te broaden of der soep van te koken.

En net zo as t was! Annie wol t hìnnechie nait broaden, van zien levensdoagen nait. Alderdeegs gain soep wol zai der van koken!

“En woarom den wel nait?” vruig Jopk, zo nareg as n swien.

“Omreden t daaier wel zaik west hebben zel,” zee Annie kerdoat. “En aans zel t wel wat onder de leden had hebben.”

En of Jopk nou mooi pruit of maat pruit, t holp hom niks. Annie was in huus boas en dat wol zai blieven ook en Jopk was in toene boas en dat mog hai van heur doar blieven.

“Wat mout ik ter dén mit?” vruig Jopk op t lest, dou hai in de goaten kreeg dat hai t toch nait winnen zol. “Stop hom mor onder de grond”, zee Annie.

Mor dat wuir Jopk toch net even te görteg.

“Den breng k hom noar bruier Berend tou,” zee Jopk, “Berend zien Miene het nait zoveul fiebelekwinten as doe.”

Jopk is mit zien hìnne op bruier Berend òfstapt en het doar t haile reloas doan.

Berend was der net zo wies mit as wat. Mor t vol Jopk aiglieks wel n beetje tegen dat Berend zee dat zai t mor nait aan Miene vertellen mozzen dat t daaier doodvalen was. t Kon ja wezen dat Miene hom den ook nait meer hebben wol. Nait dat dij zo tezzel was, mor dij niks zegt huift ook niks verantwoorden, woar of nait. Berend en Miene hebben t hìnnechie aanderdoags al börgmeester moakt.

Mor dou Miene n dag of wat loater noatied Annie tegenkwam en heur veur t hìnnechie bedankter dou kwam de oap uut de maauwe. Miene was hoagels.

Berend het ter dik noawaark van had!