1984 t Psaalmbouk in de bonepot

Bie ons op t dörp wonen Thomas en Hillechie Zudemoa, al joaren. t Binnen nuvere, bedoarde lu, woar elk goud mit opschaiten kin en dij n aander ook nooit n strobred in de wege leggen zellen.

Thomas en Hillechie zellen zo’n beetje tegen de tachteg lopen en zai hebben t nog zo mooi as wat mit zien baaident. De kinder wonen nait aal te wied vot, dat zai kriegen z’ook nog ais n moal te zain.

En de klaainkinder maggen ook stommegeern even bie opa en grootmoe aanwuppen. En dij hebben der n boel oareghaid aan.

Thomas en Hillechie binnen nog van t olderwetse slag. Zai hebben hail wat òfknooien mouten, vrouger. En zai hebben, dat kin je gerust van mie aannemen, nooit om t waark touslikt.

“En doarom,” zegt Hillechie aal tied, “doarom eten wie der goud van.”

Ieder dag komt ter n stôkkie spek in t eten. Nait recht zo groot as vrouger noatuurlek; dou mozzen z’ook ja helderop aarbaiden. Mor zo groot as n haalf baggeltje, joa, om dij gooi zel t zowat wezen; n haalf baggeltje spek minstens wordt ieder dag deur dij baaiden overmeesterd.

“t Glidt joe zo smui noar binnen,” zegt Thomas den en den wisket hai zok t vet van de kinne òf, mit t schuddeldouk.

t Binnen lekkere eters, dat binnen ze. En dat kin elk ook mor zó aan ze zain. Want Thomas en Hillechie binnen bepoald gain moagere sprikken, nee, net aansom, t binnen goie dikke woepsters, zai schommeln der over.

De kinder zeggen wel ais dat ter wat minder vet in t eten doan worden mout, voader en moeke worden ja veul te swoar en te dik.

Der zel heur vervast nog wat van overkomen. En zai mouten t ook aalmoal ja mittorren. Mor den wrift Thomas zok ais over zien lief hìn, dij zo dik as n trom is, knipoogjet n moal en nuimt even achter mekoar aan zo’n zeuven van zien leeftiedsgenoten op dij der al nait meer binnen. En dat wazzen aalmoal dunne latten! Nou den! Nee hur, Thomas en Hillechie zellen heur stôkkie spek hebben, zo laank as zai zond binnen.

Mor verleden zundag binnen z’heur stôkkie spek mislopen. Wat heur aans nooit overkomt, dat gebeurde dij morgen: Thomas en Hillechie haren zok versloapen! Hillechie kon t mor zuneg meer redden om op tied in d’kerke te komen.

Thomas ging doar nooit hìn. Dij von dat aalmoal mor kwezelderij. Hillechie en hai haren doar vrouger wel ais drokte om had. Mor t was der op uutdraaid dat zai mekoar vrij loaten haren. Thomas zol der niks meer van zeggen as Hillechie ieder zundag noar d’kerke ging en Hillechie zol Thomas nait meer om de kop zoezen dat hai mit heur mit mos. En zó was t aalmoal hail gewoon worden.

Mor verleden zundagmörn kon Hillechie t hoast nait goud meer veur mekoar kriegen. Zai haar zok in draf aantrokken en t hoar kamd en in de loop nog gaauw n koppie thee noar binnen sloken, dij Thomas, dij nog in zien nacht goud rondluip, zet haar.

“Zetstoe de pot mit bonen even op, Thomas?” vruig Hillechie wat jachteg, “den hoal ik intied even n stôkkie spek uut d’kaaste.”

En zo gebeurde t.

Hillechie schoot heur mantel aan, greep t psaalmbouk in de loop mit en luip in draf noar de bonepot tou, dij Thomas op t vuur zet haar. Zai wupte t haalf baggeltje spek ter in en muik dat zai vot kwam. De kerkklokke wuir al lud.

Hillechie, dij aans ain van d’eersten was as t kerkvolk begon te lopen, was ditmoal de leste.

Zai schontjede gaauw noar heur vaste steechie tou en ging zitten. Doar was de kerke road al. Zai legde heur psaalmbouk veur zok hin en dou domnee t eerste laid opgeven haar wol zai t opzuiken.

Mor och gunst, mien laive tied, doar lag gain psaalmbouk, doar lag ja heur haalf baggeltje spek!

Den haar zai vervast heur psaalmbouk in de bonepot doan.

Dij zundag hebben Thomas en Hillechie gain van t vet glimmende bonen mit spek had. En van t psaalmbouk was ook nait veul meer over!