1984 t Schiensel van de moane

Men mout zok in zien leven nait veurstoan loaten op wat men maint wat men wel kin, of op dat wat men zulf maint wat men wel is.

Trots wezen en t hoog in joen woapen hebben, dat is vanzulf nooit goud.

En aander lu steuten zok doar licht aan.

Mor, aan d’aander zied, men mout ook nait al te rad de moudveren sakken loaten! Zunder der goud achter aan te zitten en zunder hoge moud, benoam in joen jonge jaren, den zel ie t nait wied schoppen.

Mor as joe t ainmoud is den wil t assmis zo wezen dat dingen, dij glad nait meugelk binnen, toch inains gebeuren goan.

Hou wonderliek t ook is.

Doar gaait t verhoal van Luchie en Ludger over, twij jongelu uut Buundermond.

Luchie was n wichtje van zo’n dikke achttien joar. t Was n monter ding, dij gek was op pop-konzerten. En nait allain op pop-konzerten, mor ook op Ludger, dij in zo’n pop-groep zong. Der ging gain oavend veurbie, as Ludger en zien kammeroaden speulden, dat Luchie nait veuraan ston om mit te zingen en mit te wuppen. En as Ludger den n moal of wat tegen heur laagde en knipoogjede, den sluig t haart van Luchie wel drij moal zo rad as gewoon.

Mor hou of Luchie ook hoopte dat hai heur ais n moal vroagen zol om mit hom uut te goan, t gebeurde nait. t Bleef der aal mor bie. Ludger haar der wizze gain oge veur hou zo’n vlog wicht dij Luchie wel was.

As k mor wat nuverder was, wat meer aantrekkelk, den zol hai mie lichtkaans wel zain, docht zai. Stelt joe ais veur dat ik wat van t schiensel van de moane om mie tou haar, van dij zulverwidde glans, den zol Ludger heur vervast wel vroagen om aaltied bie hom te wezen.

Mor hou mos Luchie aan t schiensel van de moane komen?

Dij moane was ja zo wied vot, doar kon je mor nait zo ain-twij-drij hìngoan.

Zol der gain vogel wezen dij der hìn vlaigen kon om heur wat schiensel van

de moane op te hoalen?

Zai vruig aan n swaarde liester of dij der op aan dus.

“Och gunst nee,” zee de swaarde liester, “zo hoog duurf ik nait. Ik vlaig ja nooit hoger as de bomen en de huzen van ons dörp, da’s mie al mans genog.”

Dou vruig zai aan n swaalfke, want swaalfkes schaiten aaltied hoog in de locht hinneweer.

Mor ook dij swaalfke dus der nait op aan. Den zel ik t aan n sperwertje vroagen, docht Luchie, want sperwers stoan assmis hail hoog in de locht te beden. Lichtkaans dat zo’n sperwertje wel n indje hoger vlaigen wil om mie wat schiensel van de moane op te hoalen.

Mor dij sperwer laagde heur vaarkaant uut. Zowat beston ja hailemoal nait, der was ja nog nooit n vogel west dij tot aan de moane vlaigen kon en der zol vervast ook nooit aine komen dij t wel kon. t Was doar hoog in de locht ja veul en veul te kold.

Luchie wuir der slim sneu van. Zai wol ja zo geern wat van t schiensel van de moane hebben, zol der den gainaine wezen dij dat veur heur ophoalen kon?

Dou was der inains n hail zaacht stemmechie dij zee: “Ik wil wel wat schiensel van de moane veur die ophoalen, Luchie!” Luchie keek om zok tou, mor zai zag gainaine, gain mìns en gain vogel.

“Hier bin ik, Luchie,” zee t stemmechie weer, “hier in de viever, op n snoukeblad!”

En joa heur, doar zat n lutje kikkertje, n vrundelk lutje kikkertje en dij keek heur zo open en bliede aan, dat Luchie wuir hailemoal waarm van binnen.

“Kinst doe mie t schiensel van de moane ophoalen, kikkertje?” vruig Luchie.

“Mor dat kin toch hailemoal nait, doe kinst ja ains nait vlaigen!”

Mor t lutje kikkertje laagde wat en keek heur wat aigenwies aan.

“Astoe mie der vrundelk om vragst, Luchie, den zörg ik ter veur dastoe aankom week wat van t schiensel van de moane hest!” zee e en hai nikkopte der hail eerlieks bie.

Luchie ston stom verwonderd. Hou zol dat kikkertje dat ooit veurmekoar kriegen?

Mor zai wos ook wel dat ter veul dingen in de wereld binnen woar ons verstand bie stil staait, gehaaimzinnege en wonderlieke dingen.

“Geern, kikkertje,” zee zai op t lest, “ik zol der haile bliede om wezen astoe mie wat van t schiensel van de moane ophoalen wolst.”

“Overmörn om distied, reken der mor op, den heb ik wel wat veur die bie mie,” zee t kikkertje.

Wat gain mìns en gain vogel wait, dat waiten allain de kikkers en de vizzen, dij in t woater touhollen.

As bie heldere moane de wereld der soavends stille bie ligt en de viever zunder rimpeltjes en waggeltjes is, den gaait ter inains hail wonderliek heer.

De keunegin van de moane, dij van zulverwit licht is, dij stuurt heur wichtertjes mit n emmertje noar de wereld tou, om woater op te hoalen.

Want woater is op de moane slim betuun, aiglieks is doar hailemoal gain woater. Mor de keunegin en de wichtertjes dij hebben netuurlek wel ais dörst, net as n aander.

En doarom mouten zai bie heldere moane aalgedureg n emmertje woater ophoalen.

Dat waiten de kikkers en de vizzen. Zai zain dij zulverwidde nuvere wichtertjes der aanvlaigen komen en zai heuren t wonderboar mooie zingen.

Ook dij oavend was t weer zo wied.

Mor dou de wichtertjes t emmertje vol deden mit woater, dou sprong t kikkertje der gaauw bie in.

Even loater was hai op de moane.

Hai wupte vot uut de emmer, want stelt joe ais veur dat de keunegin hom mit opdronk.

t Kikkertje stopte zokzulf hailemoal vol mit t schiensel van de moane, dat hai wer der wel drij moal zo dik van.

Aanderdoagsoavends zörgde hai der veur dat hai op tied in t lege emmertje zat, dou de wichtertjes weer woater ophoalen mozzen.

t Was mor n wup of hai zat al weer op zien snoukeblad.

Dou Luchie even loater der aan kwam, dou haar hai n haileboel van t schiensel van de moane bie zok. t Was aalmoal veur Luchie.

Wat was zai bliede. “Dank je wel, kikkertje,” zee zai, “ik haar die aiglieks nait veul in de reken. k Haar nooit docht dastoe t veurmekoar kreegst.”

“t Gelok zit voak in klaaine dingen, Luchie!” zee t kikkertje en dou plompte hai weer in de viever.

Dij oavend was der weer n pop-konzert en Luchie smeerde zok hailemoal mit t schiensel van de moane in. Heur aarms en heur bainen, heur hoar en heur wangen. Mor heur ogen nait. Dij stroalden Ludger al uut zokzulf in de muide.

En dijzulfde oavend is t gelok veur Luchie en Ludger begund.

Moanden loater, dou t schiensel van de moane al uutwaarkt was, dou is de glans in Luchie’s ogen bleven.

t Schiensel van de moane, t was mooi, hail mooi. Mor t zat wel aan de boetenkaande. Woar t op aankomt is t schiensel van binnen in joe.

En dat hebben Luchie en Ludger van t kikkertje leerd, dat t gelok voak in klaaine dingen zit, van binnen in joe.