1984 Twij krikhoantjes

Joen aigen hounder slachten, dat is gain mooi waark. Om t net zo te zeggen as t is: ik heb ter n grode hekel aan. Mor om der nou aaltied n aander veur opdraaien te loaten, dat is mie aiglieks ook te min. Mor mooi waark is t nait.

Mainsttieds is t ja zo dat joen hounder joe slim vertraauwd worden. En aansom is t net zo. Ie hebben der, zo as ze tegenswoordeg zo mooi zeggen, n goie reloatsie mit opbaauwd. En zokswat gaait mor zo.

Smörns geef ik z’aaltied wat legmeel en vris woater en den lopen ze mie zowat over de klompen hìn. Ik spreek ze den aaltied even tou, dat ter wel wat veur weerom komen mout vanzulf, t laifst net zoveul aaier as der hounder binnen, en meer van dat soort plazerij.

En tegen d’oavendtied, as ik d’aaier òfhoal, den kriegen ze weer vris woater mit wat gemengd koren. En den worden ze vanzulf weer even tousproken: dat t meroakel is en dat ik niks over ze te kloagen heb. Of as t wat minder is, den kriegen ze netuurlek n rabbelemint.

En den inains mout je ze slachten, omdat ter nait genog aaier meer van komen. Nee, gain mooi waark! t Is ook net of dij daaier t aanvuilen. Zai hebben den wel gain lood verstand, mor k mag mie t verbeelden, t is toch net of ze joe wat sneu en verdraitelk aankieken: “Heb wie doar nou zoveul aaier veur legd?”

Verleden winter heb ik doar wat op vonden.

k Heb ze smörnsvroug slacht, nog veurdat t licht was. Den konden ze mie ook nait aankieken. En ik kon ze mor zo van t rik ofpakken. Der lag nogal wat snij in toene.

d’Hounder, aine veur aine even tussen de knijen vastholden en den mit n schaarp schillersmessie de kop der ofsnieden: t was mor even biegoan, ain, twij vegen en kloar was t.

k Luit ze noa t slachten lös, den konden ze nog even rondsparreln en den kwam t bloud ter ook goud òf.

k Heb mie der dou wel over verwonderd dat n hìnne zunder kop nog geluud geven kin: zai tokten nog wat noa.

Dou d’eerste hìnne dat dee, bin k nog achter hom aanstoven: k mainde dat de kop der nait goud òf was. Mor dat was wel in odder.

Dou t licht wer wazzen t aal bloudsporen op dij snijloage in toene, net of der n swien stoken was. En dou t ook nog vraizen bleef, hebben wie meer as n weke tegen dij bloudrommel aankieken mouten.

Mor men kin t ook aans doun, dat hounder slachten, main ik. Doar heb ik van de week mit de neuze bovenop stoan.

Overbuurman Graddus de Wit het n stok of wat krielhounder, mit n krikhoantje. Graddus het doar n boel oardeghaid aan, hai mag der geern n zetje noar kieken en der tegen proaten.

Graddus is n grovve, swoare kerel. Ie zollen mainen doar pazen gain lutje krielhounder bie, hai kin beter van dij dikke woepsters van rooie ieslanders nemen. Mor Graddus het t laifst krieltjes.

Eerguster ston hai der weer drok tegen te proaten. Mor t was toch wat aans as aans, veul vinneger en kwoaier. Uut nijsgiereghaid ging k ter op òf. Mit n kwoaie kop pakte Graddus n staine en smeet hom in t hounderhok. Mor t krikhoantje trok zok ter niks van aan.

“Wat is der Graddus?” vruig ik, “wat moakst die ja drok, wat hest ja n spitoakel.”

“Och, dij hoane man, dij vernailt mie d’hounder aalmoal. z’Hebben al koale steeën op de rogge. Dij hoane is oversekst. Hol op, kreng!” Dat leste was tegen t krikhoantje. Mor t hoantje ging drifteg deur. Hai mainde vervast dat Graddus hom nog wat aanpittjede. Nou wait elk bie ons op t dörp dat Graddus zulf ook n krikhoantje is, joa, n driftkop en as t hom nait aanstaait n roazende dolkop. En woar k al bange veur was gebeurde!

Inains stoof Graddus t hounderhok in, greep in ain vege t hoantje in zien grode handen, bölkte van: “Doe rötzak!” en ropte hom in ainmoal de kop ter òf.

“Zo,” zee e voldoan, “doar zellen d’hounder gain last meer van hebben.”

“Nee,” zee ik, “mor doe krigst nog wel last, mien jong, kiek mor ais wel doar op hoge bainen aanstoeven komt!”

t Was net of Graddus n beetje in mekoar kromp, net of e wat klaainer wer, dou hai zien Annie zag, dij der as n helhoake aanvörken kwam.

En wat kreeg d’ol jong de wind van veuren, nait mooi meer. Ongenoadeg.

En t was omreden ik ter bie ston, aans was t ducht mie nog gekker worden.

Graddus ston der versloagen bie, t hoantje in d’aine en de kop in d’aandere haand. Dou Annie der kloar mit was, zee e, verzichies en slörmachteg: “Wie mouten der mor soep van koken, Annie ducht die ook nait?”

Mor dou begon Annie weer vannijs, dat zai wol hom nog laiver van dit of nog laiver van dat, mor soep ter van koken, van zien levensdoagen nait.

Dou zag ik mien kans schoon. “Den is t beste dat ik t hoantje mor mitneem,” plaasde ik, “ie moaken der ja toch mor roezie om.”

Annie von t vot goud, mor Graddus gloop mie wel wat vaals aan, dou hai mie t hoantje toulangde.

t Was meroakel lekkere soep, al zit ter ook nait veul aan, aan zo’n krikhoantje. En t smuik mie nog lekkerder, dou k aan Graddus zien vranterge kop dochde, dou hai mie t hoantje toulangen mos.

Graddus jong, dast nog laank n krikhoantje blieven magst!