1984 Zo slap as n schuddeldouk

“Bist ja nait wies,” zee Tjakke, dou Geessie t inains in de kop kregen haar om wat dunner te worden. “Bist mie niks te zwoar. En nou wilst op dieet? Da’s naarns veur neudeg, heur!”

“Kiek hier mor ais,” zee Geessie en wees op heur baaide zieden, “k bin veul voller in d’heupen as vrouger. En mien bainen binnen van boven ook veul dikker. k Bin ook aan n groter moat klaid tou, dizze spant mie om t lief.”

“Bist ja nait wies,” zee Tjakke nog n moal, “bist mie braid noar t zin zo. n Beetje voller in d’heupen, da’s ja meroakel, den heb ik ter wat meer holvast aan. En wat vet op de ribben, doar is t ook niks minder om. Heb ik ter meer greep op.”

“Vuil mie hier mor ais,” zee Geessie en wees op heur zied, “t is aal vet.”

Tjakke luit zok nait laank nuigen en hai greep zien Geessie even goud vast. Hai ging alles even bie langs, ook de steeën woar Geessie t hail nait over had haar. “Ho! op, doe haalfmale,” ruip Geessie op t lest.

“Liekst wel nait wies. En dat midden overdag!” Mor zai luit zok toch mor even op Tjakke’s knije zakken.

“Verdikke,” docht Tjakke, “nou k heur zo op knije heb, nou is t toch wel n dikke kloede. t Wicht weegt ter nogal even in! Zai is ducht mie oardeg zwoarder as dou wie nog jonk wazzen. t Kin ook wezen dat ik wat minder macht in de bainen heb.” Tjakke en Geessie wazzen zo’n twinteg joar traauwd en de jong – z’haren mor ain kind – was al n joar of wat deure uut. Ze konden t zo mooi as wat hebben. Tjakke was der den ook goud kontent mit. Mor Geessie verveelde zok wel ais wat in huus. “Wie worden old,” zee ze voak. Mor Tjakke wol der niks van waiten. “k Vuil mie aans nog n jongkerel, heur!”

“Wie worden old en vet,” zee Geessie.

En doarom wol ze nou inains op dieet. Om dunner te worden en om zok jonger te vuilen.

“En om aantrekkelker te wezen,” zee Geessie.

“Veur wel?” vruig Tjakke, “veur mie?”

Dat huf nait van hom. “Bist mie aantrekkelk genog,” en hai greep nog even goud tou.

Mor as Geessie zok ainmoal wat veurnomen haar, as zai zok wat in de kop zet haar, den ging t aaltied wel deur.

“Magst ter zulf ook wel n beetje aan doun,” zee ze tegen Tjakke, “as wie nou ais mit zien baaident n zetje op dieet gingen!”

Tjakke was der al benaauwd veur west dat Geessie hom ook op de hongerkaampe hebben wol.

Doar mos e votdoadelk n stokkie veur steken.

“Ik nait heur,” ruip e verniend en hai zette heur vot, woepsie, van zien knije op de grond.

“Doe magst den zo gek wezen, mor ik nait!”

Hai begreep dat t mainens was. En hai begreep ook dat hai der fiks tegen in goan mos, vot in t begun. As hai der nou haalfwaark van muik, den zol hai vervast t zulfde lot ondergoan as wat Geessie zokzulf toudocht haar. En hom der bie!

“Ast mie op dieet zetten wilst, den goa k bie n aander in de kost, ast dat mor waist!”

Ziezo, dat was kloare toal. Zo dudelk as wat. Geessie haar t deur en zai luit t ter mor bie zitten, wat Tjakke aanging.

Mor zulf huil ze de kop ter veur. Der kwam n weegschoale op batterij en ieder oavend ston Geessie doar splinterlieke noakend op. d’Eerste dag of wat ging t goud. Twij pond ter òf, drij pond ter òf. Mor dou ging t nait zo rad meer. Geessie kwam noa drij weke mor zuneg aan zes pond tou.

En dou was t doan.

Tjakke bemuide zok ter nait mit, hai huil zien koezen stief op mekoar. t Pakte ja toch aaltied verkeerd veur hom uut. As e zeggen zol dat zai beter mit dij gekhaid opholden kon, den zol Geessie loater vervast zeggen dat hai heur der òfproat haar.

En as e zeggen zol dat zai nog wat strenger op dieet goan mos, den zol Geessie loater zeggen dat hai heur gezondhaid der aan wuig.

Nee, Tjakke bemuide zok ter nait mit!

Op n nacht wuir Tjakke wakker. Hai vuilde even noast zok. Der was gain Geessie.

Tjakke wachtte n zetje, mor aal wel der weer aankwam, gain Geessie.

Dou sluig hai de bainen mor tou t bèrre uut en ging in d’keuken kieken.

Doar zat Geessie.

“k Loat mie nait langer versmachten,” zee ze, “k bin zo slap as n schuddeldouk.

Dit is al mien vief de plak stoede. Lekker man, lekker! En k heb ter allain mor botter op doan.”

“Mor wel n dikke loage, zai k wel,” zee Tjakke. “Waist wat, ik smeer mie ook mor n poar dikke plakken.”

“Wacht even,” zee Geessie, “den zet ik ons der even n potje thee bie.”

En zo kwam t dat Tjakke en Geessie midden in de nacht in d’keuken zatten te broodeten.

“Moust zain dast gaauw weer wat op krachten komst, wicht,” zee Tjakke en hai trok heur smaigelnd bie zok op knije. Mor hai docht: “Gelokkeg, dij gekkeghaid hevve weer achter de rôgge.”