“Wolst nog n kop kovvie hebben, Barreld?”
“Joa wicht, tap mie nog mor aine in. Ie kinnen der ja veul beter van pizzen as van n körssie brood”, zee Barreld. “Of as van n pak spiekers”, mainde Lene, “en ook as van n aarm vol heu.”
Dat proatje heb ik joarenlaank ieder moand aanheuren mouten, as ik bie Barreld en Lene kwam. t Is nooit n moal overgoan. En as Lene den in heur kroakstoultje noar achtern rekte, lopiesweg de gruine kovviekanne van t kookkaggel greep en achteloos drij koppies mit n braide, laange stroale tot aan de kop tou vol kletterde, den keken ze, wonderliek genog, mekoar nait aan, den keken ze noar mie, wat ik ter wel van von, van dij proaterij van heur baaident.
Ik Laagde den ieder moal n beetje schoapachteg van: “Zo is t en nait aans”, en nikkopte even as taiken dat ik t begrepen haar: dat zai zok nog hail nuver mit zien baaident redden konden, al wazzen ze den ook al staf-old en al was ter ook nait overdreven schoon in huus. Nee hur, Barreld en Lene akkedaaierden zo te zain nog hail goud, dij wazzen nog aaltied in ain joar mit mekoar.
Ik ging der ain moal in de moand noar tou, om heur de blouddrok even op te meten. Nait dat dij ooit te hoog west was, dat nait, Barreld en Lene haren ja nooit gain scheel, mor meer uut veurzörge. “Ie kinnen der beter even veur aan wezen”, mainde ik. En dat vonden Barreld en Lene ook. En zodounde was t stilswiegend older gewoonte worden dat ik ain moal in de moand even bie heur langs kwam, om de blouddrok op te meten. En dat was ons aal drije braid noar t zin. Barreld en Lene vonden t mooi dat d’huusdokter zo achter heur aan luip. En ik von t mooi om even mit dizze slim ainvoudege, mor oprechte ol mìnsen aan de proat te wezen. En om stillechies de boudel n beetje in de goaten te holden, of ze nait in de loes en ploes omkwammen.
Barreld en Lene woonden in n ol-kwinde van n huus, dij n beetje achteròf ston. Veur t huus stonden n poar kromme en schaive perebomen en tegen t huus aan wazzen t aal moal fledderbozzen, dij haalf over t dak hìn hongen.
Mainsttieds luit ik de woagen bie de haarde weg stoan en luip t leste ìndje noar Barreld en Lene tou. Veur t huus luip Barreld zien sikke op de blaike, tussen de perebomen in. Hai zag mie aaltied al van vèrren aankomen.
Mit zien grode, gloazege ogen keek e mie verwonderd aan, net zo as Barreld kieken kon.
„Bèh, bèh”, ruip e den tegen mie, wat kloagelk en mekkernd, persies zo as Barreld aaltied van „Hurre kerel” zee.
Dij sikke was k nait slim wies mit. Dij gaf veul te veul en veul te vedde melk.
En van dij sikkemelk kreeg ik ieder moal n beste plomp in de kovvie. Voak wazzen t ook nog van dij dikke, broene vlijen. Plomp, ging t den, net of der n stokkie van Lene’s schuddeldouk in de kovvie kwakt wuir. Plomp!
As ik ter aan dink kin k mie der nog wel veur schudden! Mor och, as ik den mit Barreld en Lene aan de proat kwam en noar dij montere, vrundelke gezichten keek, den was ik dij vlijen zo weer vergeten. En as ik bedocht hou wies Barreld en Lene der op wazzen dat ik ain moal in de moand bie heur kwam, mìns, wat zol mie den zo’n plompie sikkemelk, doar ging je ja nait kepot aan.
Mor veurdat wie aan Barreld zien körssie brood en aan Lene’s pak spiekers mit n aarm vol heu tou wazzen, mos der eerst wat gebeuren.
De blouddrok mos opmeten worden, dat mos eerst gebeuren. “Plicht gaait veur t wicht”, knipoogjede Barreld mie den tou, al haar e dij blouddrokmeterij ook net niks in de reken.
En doar haar ik t zulf noar moakt, dat was mien aigen schuld.
Ik was n moal eerder aan t blouddrokmeten west bie Lene. Deur ale drokke proaterij haar k vergeten om mien sthetoscoop in d’oren te doun. Dij hong mie nog om d’haals.
“Ie worden der aal lozer op, nait?” vruig Barreld inains, “ie kinnen nou al blouddrok-opmeten zunder dat lusterding in joen oren te doun!”
Verdikkemie, kleur sluig mie der van uut! Dat was mie deurwaaid!
Mor Barreld dee net of e niks in de goaten haar. Hai propte bedoard n nij sloatje achter de koezen, net zo laank tot ter n dikke bobbel op zien wange was, kaauwde n poar moal stief en knittjede n broene stroale in de törfbakke.
“De waitenschop staait tegenswoordeg meer veur niks”, zee e kwoasi-verwonderd. Mor hai vertrok gain spier. En ik mag n bok wezen as t nait woar is, mor k mog hom der nog laiver om lieden. t Was Lene aalmoal veurbie goan, dij haar der niks van in de goaten had.
Ik kreeg miezulf weer n beetje onder stuur.
“En nou mag ie mie wel n kop kovvie intappen”, zee ik tegen Lene, ie kinnen der ja beter van pizzen as van n körssie brood”.
„Of as van n pak spiekers”, kwam Lene automoatisch, “en ook as van n aarm vol heu.”
En dou was t aalmoal weer op stee.
Barreld en Lene, wat zol ik nog geern n moal mit ze proaten willen.
