1985 Bloudvergiften

“Hou is t mit dien stainswelle Hinderk?” vruig Elsie smörns onder t brood-eten, “komt ter al n gele kop op?”

“Dat wait k nait”, zee Hinderk Stutvout, “k heb ter nog nait noar keken. Mor k heb ter nait veul last meer van, t sakt ducht mie vanzulf weer òf.”

“Loat mie ais kieken”, zee Elsie, “k leuf der niks van dat zo’n stainswelle mor zo weer òfsakt, doar was e mie guster veul te glènne veur. En bist mie ook veul stiller as aans, hest mie lang nait genog te koop. Loat mie dij stainswelle nog ais zain.”

“Doe hest aaltied wat”, bromde Hinderk, mor hai muik wel t knopie van de maauwe van t overhemd lös en streek de maauwe bedoard omhoog. “Kiek mor”, zee e, “der is niks meer van over.” Elsie keek ter ach- terdochteg noar. „Dat bestaait nait!” zee ze.

Mor dou haar zai t inains deur. “Hinderk Stutvout”, ruip ze mit n schèlle stem, “Hinderk Stutvout, ast vree mit mie holden wilst den dust nou direkt d’adnder hemdsmaauwe omhoog!”

“Roup toch nait zo haard, mìns, k bin nait doof!” naarde Hinderk, omreden hai wos wel dat t nou ver- speuld was, “bölkst ja as n ol viswief!”

“Komt ter nog wat van?” zee Elsie kwoad en ongeduldeg, dou Hinderk wat aal te laank mit zien knopie omfietjede. “Zitst op knipnoagels?” taargde Hinderk heur nog even.

Mor dou hai d’hemdsmaauwe omhoog streken haar, dou was t huus inains zowat te klaain.

“O wai, o wai”, ruip Elsie stok ongerust, “dat ding is ja nog veul glènder as guster, t is der hailemoal rood en sangen om tou. t Is ook net of der wel n poar gele koppen op komen. Zel ik die ais wat zeggen? Dit is n negen-oge!”

“Nou en?” vruig Hinderk bedoard, “wat is doar nou veur verschil in? Vut n negen-oge zellen wel negen kukens komen en uut n stainswelle mor aine. Da’s alles.”

“Der lopt die ook al n rooie strebe noar boven”, schrok Elsie, “dou t hemd ais over de kop.”

“Nee”, zee Hinderk, “dat dou k nait. Konst wel mainen dast dokter bist.”

“t Hemd over de kop! En rad ook!”sisterde Elsie zaggies mit n donker stemgeluud.

Dat was veur Hinderk t saain om t hemd mor gaauw over de kop te trekken. As Elsie zó begon, mit zo ’n vrumde haisterge stem, net n soatan, den was t mainens. Den was t gebeurd mit de babbeleguuchies!

De rooie strebe luip sikkom al tot aan de scholder tou. Elsie wuir inains haile stil.

Van schrik! En van zenen!

“Nog zo’n indje”, wees zai en huil heur doeme en wiesvinger stoef biemekoar, “nog zo’n ìndje, den bist weg!”

“Hou weg?” vruig Hinderk.

“Hest bloudvergiften”, zee ze “en as t aan dien oksel tou is den slagt t noar binnen, den slagt die t om t haart! En den bist in n dag of wat weg.”

“Bist ja nait wies”, zee Hinderk, “zo’n voart zel t nait lopen, zugst veul te veul beren op de weg.”

“O nee?” ruip Elsie, “nog n uur of wat, den krigst al de kolle koorze, den zelst wel aans piepen.”

Zai greep de telefoon. “Gaaist ter vot mit noar dokter tou, votdoadelk, wat mainst wel?” snokte zai. Zai draaide t nummer van d’huusdokter en stak n hail reloas òf. Hinderk heurde t aan.

t Was net of t over n hail aander persoon ging.

Dij kerel, woar Elsie t over haar, dij was sikkom al dood, doar was gain zaalve-strieken meer tegen aan. “Zolst vot mor komen”, zee Elsie.

n Uur of wat noatied was Hinderk der al weer.

“Wat zee dokter?” vruig Elsie in veurdeure.

“t Was nait veul biezunders”, zee Hinderk.

“Was ons aigen dokter der of was der zo’n jonge snötneuze?” wol Elsie waiten.

“Nee, ons aigen dokter was der”, zee Hinderk.

Doar wuir t nait minder van, bie Elsie.

“Wat zee e persies?”

“Dat stainsweltje was n lutje negen-oge, nait veul deegs. Doar het hai mie wat swaarde trekzaalve veur mit doan.”

“En dij bloudvergiften den? Hest hom dat wel goud zain loaten? Of hest t hemd nait over de kop had?” vruig Elsie.

“Joawel”, zee Hinderk, “dat was t eerste wa’k doun mos. En dou vuilde hai mie even in d’oksel. Doar zat n kloetje”.

“O wai”, ruip Elsie, “den was t nog slimmer as ik dochde.”

“Nee hur”, zee Hinderk, “dij kloede holdt de bloudvergiften tegen.”

“Hou waist dat?” wol Elsie waiten.

“Ik vertelde hom over t oordail dat, noar dien dunken, mie boven de kop hong en dou gnivvelde hai wat en zee dat t net aansom was. Zo ’n kloetje en zo ’n strebe holden de boudel tegen!”

“Hai laagde mie dus wat uut”, zee Elsie vot kwoad. “Nee hur”, zee Hinderk, “hai wol die allain mor geruststellen.”

“Hm”, zee Elsie, „t is dat t ons aigen dokter was, aans leufd’ik ter niks van.”

“Hai het mie ook nog wat pitten mit doan. Doar mout ik vare op n dag van deursloeken.”

“Vare mor? Nait meer?” vruig Elsie.

“Nee, vare. En dij rooie strebe, doar zol k mor nadde lappen om doun, den was dij zo weef vot.”

Elsie schoot vot noar achtern en zöchde wat olie lappen bienkander. Hinderk kreeg even tied om op oam te komen.

Dou Elsie der weer was en hom de nadde lappen om d’aarm tou dee, zee hai, hail eerlieks: “k Mos die nóg wat van dokter zeggen, Elsie.”

“Wat ten?” vruig Elsie, al weer wat ongerust.

“Dokter von dat ik slim in schuurzak zat.

En hai mainde dast doar om wat meer vet in t eten doun most. En ik mos soavends beslist twij zeupies hebben, in aals geval d’eerste poar weke, om t bloud te zuvern.”

Elsie keek hom ais aan. Zai leufde der niks van.

“Lokst”, zee ze.

“En den was der nog wat”, zee Hinderk.

“Dokter von ook dastoe de leste tied lang nait wies genog mit mie wast, dat kon e mor zó aan mie zain!” “Doe haalf-male”, ruip Elsie en zai vol hom, n beetje schraivend, van optochten, om d’haals.

Hinderk drokte heur stief tegen zok aan en klopte heur bedoard tussen de scholderbloaden. Hai gnivvelde wat en zee: “Aigenoardeg, hest ja lang nait zo veul meer te koop as zo pas”.

Elsie huil zok mor stil, zai zol t verstandegste wezen.

De nadde lappen vollen in n fommeltje op de grond, dou Hinderk heur n smok òftokte.