1985 Ik wil t nait!

Haarm en Gezientje wazzen goud op dreef, doar in Frankriek. En de tìnde huil zok meroakel. “Wat bin k bliede dat ik nait zo’n caravan huurd heb”, zee Haarm, “dat wazzen aalgeldkostens veur niks west.”

“Joa”, zee Gezientje, “dat haar wie den op gribbegrab gooid. Mor goud dast nait zo’n caravan huurd hest.

En wie sloapen der lekker waarm in, in ons tìnde, nait woar, Haarm?”

t Eerste wat Haarm en Gezientje smörns deden, nog in heur nachtgoud, was brood-eten, Franse stokbrood.

As de zunne der goud en wel stonden wuir der aldereerst thee zet. Haarm snee t stokbrood in dikke plakken en smeerde der n dikke loage keze van sikkemelk op. Dij haar hai veur n habbekrats op de kop tikt bie n Franse boer, midden in t veld. Haarm en Gezientje pruiten gewoon Grunnegers tegen dij Franse boer en ook n beetje mit aarms en bainen; en dij begreep heur persies.

t Brood-eten smörns, dat was n oardeghaid veur Haarm en Gezientje. t Was den nog nait zo gloepende hait en wat was der den mooier om boeten de tìnde van dij lekkere keze te smikseln. En van dij stokbrood.

“Vrumd”, zee Haarm, “k heb bie ons in huus ook wel ais n moal van dij stokbrood had, mor dou von ik ter niks aan. Mor hier is t lekker, hur! In huus heb ik laiver gewoon n poar plakken stoede.”

“Joa”, zee Gezientje, “t gaait mie net zo. In huus heb ik ook laiver n plak stoede. Mor hier nait.”

Tegen n uur of tiene gingen ze swemmen. In de Middellandze zee. t Woater was wel slim zolt, doar haar Haarm t nait zo op begrepen. As der n dikke golf aanstoeven kwam, den wol t nog wel ais gebeuren dat Haarm wat noar binnen kreeg, n haile sloeke vol assmis. Poesten en stìnnen dat e den dee, Gezientje wurgde zok van t laggen.

Mor mainsttieds vuilde Haarm zok doar in t woater net zo goud te pas as in zien toentje: meroakel, zeg mor gerust.

Haarm zong den. Van de Mediterranéé dij zo bleu was, of nog voaker t Grunnens laid. Der was aans gainaine dij zong. Ale Fransen en Duutsers en Engelsen dij doar ook mit vekansie wazzen keken stomverwonderd tou. Mor as Haarm den net bie t “pronkjewail in golden raand” de sloeke vol zolt woater kreeg, den was der gain mìns van dat vrumde volk dij zok goud holden kon.

En as Haarm den aal stìnnend weer op wale komen was, den mos elk even wat tegen hom zeggen. Haarm en Gezientje pruiten den ook wat weerom, in t Grunnegers.

En aal dij Fransen en Duutsers en Engelsen nikkopten en laagden tegen heur.

“Ik leuf dat wie hier slim gezain binnen, Haarm”, zee Gezientje den.

Tegen d’oavendtied, as t begon te donkern, zatten Haarm en Gezientje veur heur tìnde. Aal t jonkvolk was al aan zied, doar was t ja jonkvolk veur. Mor Haarm en Gezientje, nog wat rozeg van aal dij hette overdag, bleven geern nog n zetje boeten zitten.

“Wacht ais”, zee Gezientje, “k leuf dat ik nog n lutje störmlanteerntje bie mie heb. En k heb ook nog n vlessie mit laampeulie. Loat wie t lanteerntje ais boeten veur de tinde hangen, da’s gezelleg.”

Mor in t störmlanteerntje doar zat gain ketoentje in. “Haarst ter in huus even noar kieken mouten, wicht”, zee Haarm. “Nooit aan docht”, zee Gezientje.

Saanderdoags gingen Haarm en Gezientje hail wat winkels bie langs, mit heur störmlanteerntje. Mor naarns konden zai n ketoentje op de kop tikken. Gezientje wuir der sneu van. t Zol ja zo gezelleg wezen mit zo’n störmlanteerntje veur de tìnde. “Ik wait ter wel wat op”, zee Haarm inains. “Ik krieg hom wel aan de loop!”

“Doe?” vruig Gezientje verboasd, “doe? Doe hest ja twij linker handen!”

“Dat mag zo wezen”, zee Haarm, “mor as der n beetje knooid of foekt worden mout, den bin ik op mien alderbest. Ook al blift de boudel noatied den ook wat rap en lebait.”

 “t Zel mie nij doun”, mainde Gezientje.

“Veur in de tìnde ligt n olle vale”, zee Haarm, “as ik doar n poar ribbeltjes òfknippen mag, den krieg ik hom wel weer kloar.” Gezientje von t goud.

En warempel, nog gain haalf uur loater brandde t störmlanteerntje veur de tìnde. “Dat vaalt mie nait òf”, zee Gezientje, “bist aans n dikke knul ast in huus wat kloar moaken moust mor dit hest loos bedocht!”

En zai schoekelde zok in heur stoultje van genot, t Was al stil worden op de camping. Allain Haarm en Gezientje wazzen nog op. Aal ogenblikken was der wat gejuchter in d’aander tìnten en wuir der wat kirreleg laagd.      

Stoef veur Haarm en Gezientjes tìnde ston n lutje tìntje van n poar jongelu, n jong en n wicht, dij doar snommerdags pas komen wazzen.

Der was wat gevrözzel in de tìnde en dou schoot t wicht inains in heur nachtgoud noar boeten tou en ruip hail haard: “Je ne veux pas!”

En zai ging veur de tìnde zitten schraiven.

“Och slove”, zee Gezientje meeliedenachteg, “och slove, k leuf dat zai bange is. Wat zegt zai, Haarm?”

“Zai zegt dat zai t nait wil”, zee Haarm.

“Och gunst, stumper”, zee Gezientje.

En dou ruip zai, in heur goudeghaid, tegen t wicht: “Loat hom mor n beetje gewonen, mien wicht, t vaalt wel wat tou hur!”

t Wicht schrok zok zowat dood. Zai gilpte t uut; zai haar vast nait in de goaten had dat ter nog gounent op wazzen. “O, madame!” snokte t wicht.

“Och stumper, bist zo bange veur dij jong?” vruig Gezientje, “t is ook aaltied t zulfde. Manlu binnen aalmoal geliek!”

Dou kwam de jong ook veur t licht. Hai dee zien aarms om heur scholder, streek heur wat over t hoar en zee n poar laive woorden tegen heur. t Duurde even. En dou schoten ze mit zien baaident weer t tìntje in.

“k Heb glad n beetje meelieden mit t wicht”, zee Gezientje. “Bist gek?” zee Haarm, “ik nait! Ik heb meelieden mit dij jong! t Mout joe mor overkomen datje mit zo’n nuver wicht in n tìnde zitten en dat zai t nait wil. Woarom ging zai den mit hom mit op vekansie! Mit zien baaident in ain tìnde nog wel. Dat wicht is n eelske medde, mout wat veur heur blode gat hebben!”

“Manlu binnen aalmoal geliek”, zee Gezientje nog n moal. “t Is n blèrre”, bromde Haarm, “n dikke blèr- re!”

En dou kregen zai der hoast nog n beetje roezie om, op dij loade zummeroavend in Frankriek.

Mor saanderdoagsmörns, dou t nog stil was op de camping, was der weer thee en stokbrood mit n dikke loage keze van sikkemelk der op.

En was t leven weer mooi en goud.