Vrumd stil is t achter t huus. Stroeken en sparrebomen, mit zulverachteg-widde nusten van dikke spinwebben der aan en der in, stoan triesterg in t sprille mörnlicht te wachten op de dingen dij de nije dag brengen zel. Ze stoan der mor nait zó, nee, z’hebben n nacht achter zok, n nacht woar z’allain in wazzen, mit dook en damp. n Nacht, woar troanen as kraaltjes daauw in schraifd binnen in de stille vluzen van slovvege spinwebben. Dikke spinnen zitten der in op de loer. Zollen de stroeken en de gehaaimzinnege sparrebomen óók zo tegen de dag aanzain? k Wol dat e mor achter de rogge was, dinkt Hinderk Stainhuus. k Wol da’k ter mor nooit aan begonnen was. Onrusteg lopt e t toenpad op en dele. Woarom het hai t zo wied komen loaten? Hai kin nait meer veur- of achteruut, der is gain verweer meer tegen. Net zo min as dat de sparrebomen ooit n voude verzetten zellen. Mor dij trekken zok ter niks van aan, liekt t wel. En dij hebben toch óók n nacht in mist en slovve damp achter de rogge, dij mouten óók hai! wat òfschraifd hebben, net as hai.
Al n joar of wat is e allain. En nou toch weer achter n vraauw aan? Nooit haar e docht dat hai t nog n moal zo wied komen loaten zot.
Sunt Geessie uut tied is, het alles nog veul meer om heur draaid as eerder. Zai is aiglieks veul dichter bie hom as veur heur zaikte.
Vrumd, nait recht te begriepen. En nou het e tóch op n advertintsie schreven.
n Schrolle, joa, dat het t west, dat kin nait aans. Vandoage zel dat vrumde vraauwmìns komen.
Veur t eerst. Op keur, zo as ze schreven het.
Niks op keur, dinkt Hinderk bie zokzulf. k Zel mie der wel zo rad meugelk weer van òfscheren. k Mout ter nait aan dinken dat n aander op heur stee zitten zel. De kinder maggen der den wat aans tegen aankieken, hai nait. Hai wil t nait!
Mor woarom is e der den aan begonnen? Hai mout wel n tieke in de kop had hebben. Of is t toch zo, dat e zok nog nait òfschreven vuilen wil?
Is dat t? Wil e nait as wedeman wieder, aal tied deur, tot e as ol-kereltje noar t bejoardenhuus tou mout? Och, wat dut t òf.
Wat het e ter stoer mit had dou Geessie pas vot was. Snachts, d’eerste tied veuraal, snachts is e zo onrusteg en bange west, joa, gewoon bange, dat is t goie woord. n Kerel dij bange is. Hou bestaait t!
Hai, Hinderk Stainhuus, dij aans toch nait zo rad van streek is, hai is snachts gewoon n schieterd.
En dát mout t wel wezen, dóarom het hai noar dij vrumde vraauw schreven. En aans naarns om! Overdag is t wat makkelker, mor ook den blieven stille, slovvege vluzen in zien gemoud hangen, net as in de sparrebomen, smörns vroug, as de nacht nog mor zuneg veurbie is.
In Gado-bus zit nait veul volk. Bussjefeur is n deuntje aan t floiten, achter t stuur. n Dooie boudel zo. Hai loert ais in t spaigeltje noar t vraauwmìns, dij veur in de bus zit. Wa’s dat mìns ja zeenachteg, zit aal mor mit heur buusdoukje te frommeln. t Aine ogenblik is t n lutje baaltje, t aander ogenblik zit ze der aan te trekken of ze n hìnne aan t plokken is.
Aalgedureg komt ter n daipe, swoare zucht en heur ogen swaalken onrusteg hìnneweer.
Dat mìns kon t wel stoer hebben, of aarns bange veur wezen. Bussjefeur het ter gain idee van hou e de spieker op de kop slagt.
Hou zel e ook? Hou kin hai waiten dat dat vraauwmìns Jannoa is, dij veur t eerst op bezuik gaait bie n wedeman. Om kennis te moaken en zo.
Ze is op van de zenen. En woarom aiglieks? As t heur niks tou liekt, den kin ze zok ja zo op d’hakken weer omdraaien en votgoan? t Is ook nait niks, om op keur te komen.
Woarom dut zai t aiglieks? Och, mainst omdat ze zok over vuilt, over en te veul. De kinder binnen aalmoal al tou deure uut, al n joar of wat.
Aansproak, dat is t, woar zai verlet van het. Aansproak en n beetje vrundelkhaid en hart elkhaid dat zöcht zai al n joar of wat. Hou zol dizze man wezen. k Hoop gain naarpot.
“Ie mouten hier der uut, hur”, ropt sjefeur.
Jannoa heurt t mor haalf.
“Mor as ie joe bedocht hebben, blieft den mor zitten”, zegt hai der monter achter aan.
Jannoa schrikt op. Mit trilderge bainen stommelt ze noar veuren tou. “Kop ter veur, vraauw hur”, ropt sjefeur heur noa, “ie mouten mor dinken: dag is nooit zo nat of zun schient aaltied wat!”
Zol e t aan heur zain kinnen, dat ze zo in zörge zit? Zol n wildvrumde dat mor zó zain kinnen? t Vaalt baaiden smereg òf, Hinderk en Jannoa.
Wat ja n stoense man, kin glad gain laggie òf, dinkt Jannoa, as ze der n zetje is.
Hinderk het kovvie zet en schoft t koppie noar heur tou. Der wordt zowat gain woord zegd.
Jannoa wait zok ter glad gain road mit.
Was ze mor weer vot.
Zai duurt dizze narege man hoast nait aankieken.
Wat zol der toch mit hom wezen? Der mout wat achter zitten, aans haar hai toch nait schreven?
En Hinderk dinkt, dat wat j’ook van dat vrumde mìns zeggen kinnen, n proatjeboksem is t in aals geval nait. Zol t mìns n stoer leven had hebben?
Jannoa kikt tersloeps noar Hinderk Stainhuus.
En inains zugt zai t. Dizze man is ainzoam.
En hai kin der nait over proaten, dat is t! Veurzichteg, hoast flusternd, vragt Jannoa of Hinderk Stainhuus zok óók zo allain vuilt.
“Joa”, zegt Hinderk, “joa, dat kin je wel zeggen. Ie ook?”
„Veuraal snachts”, zegt Jannoa zaachte, “veuraal snachts, wat bin ik den assmis bange. En k wait hailemoal nait woarvan of woarom.”
Hinderk kikt ter van op. Zol t mìns t net zo hebben as hai? Zol zai der net zo mit zitten?
En den begunt Hinderk te proaten. En onder t proaten deur is t net of t hom wat makkelker wordt. Vrumd, der veraandert toch aiglieks niks. En hou kin t den makkelker worden?
Jannoa lustert stille. Zai heurt heur aigen verhoal, n verhoal van wensteghaid en verlangst, van aal mor in t donkern zuiken en t nait vinden kinnen.
“Zo heb ik in gain joaren proat”, zegt Hinderk op t lest. “k Wait nait wat mie wel scheelt, dat ik joe dat aalmoal zo mor vertel, aan n vrumde.”
“Is ter den minder van worden?” vragt Jannoa.
“Nee, dat nait, mor ja …”, zegt Hinderk wat verlegen. n Zetje loater lopen ze mit zien baaident toene even in. Stroeken en sparrebomen hebben nog zulverachteg-widde nusten van dikke spinwebben. Mor de kraaltjes daauw binnen vot, verdampt in t zunlicht. „t Is goud veur n mìns om zok ais hailemoal uut te proaten, om alles even kwiet te wezen”, zegt Jannoa.
“Vanmörn wazzen t aalmoal kraaltjes daauw in dij spinwebben”, zegt Hinderk, “t was din groot slovveg vluus. t Leken net troanen.”
„Joa”, zegt Jannoa, “daauw en dook willen nog wel ais verdampen in de waarmte van t licht. In t licht van overdag, as je nkander goud zain kinnen.”
En hai verwondert zok over zokzulf, dat hai al zo vertraauwd mit dat vrumde vraauwmins is …
