Jan Snorrewup! Ik dink nog voak n moal aan hom. As de boudel mie tegenlopt, of as k wat neerslachteg bin, of as t spul mie nait loent, joa, den staait Jan Snorrewup voak weer levensgroot veur mie. En den zeg ik tegen miezulf: kerel man, moak die toch nait zo drok, wat kin die t aalmoal bommen, trek die der toch niks van aan, jong; dou doe mor net as Jan Snorrewup!
En den schontjet Jan Snorrewup as ainspaanjer weer bie ons deur t dörp hìn, in zien laange, donkerblaauwe gabardine regenjaze, d’houd achter op de kop. Hai kikt nait op of om. t Is dudelk, hai wil mit gain mìns wat neudeg hebben. Onkwetsboar is e, nait stokkend te kriegen, zo liekt t wel.
En den is Jan Snorrewup weer bie mie op t spreekuur: last van d’ingewanden of last van de lever. En doar mout Jan n beetje veur hebben. Och, der zit noatuurlek veul meer achter. Jan Snorrewup krigt wel wat teveul draank en hai leeft mainst van opbakken eerdappels mit n vracht siepels en silötten der deur. Dij kin e der zo mooi invlijen, dij liggen hom zo meroakel lekker in t lief.
Jan komt ter, wat eten en drinken aangaait, mor n beetje roar bie langs. Wat wil je ook, zo’n ainzulvege man allain, dij nooit veul noten op zang het. As t goud wezen zel, den mout ter aiglieks veul meer aan gebeuren. Jan mout op zien tied goud eten hebben en hai mout ook wat minder roeg op zien liggoam wezen. Mor om doar wat aan te doun, nee, dat kin nait meer, doar is Jan Snorrewup al te old veur. En ook veul te stief. Jan wil gewoon nait lieden dat n aander zok mit hom bemuit. Allend as e liefsere het, den mag dokter hom wel n beetje mitdoun uut zien aptaik.
Jan Snorrewup het n snorre, n dikke, volle, grieze snorre, dij hom in twij grode bogen om de mond tou hangt.
En Jan trekt dij snorre geregeld wat op, eerst d’aine helfte, wup omhoog, en as e den weer omdele sakt is, den komt d’aander helfte der achter aan, ook wup omhoog.
Da’s n zenetrekke, zegt Jan Snorrewup, dij het hai overholden van dou hai in de kelonies was.
Jan Snorrewup het zulf gain last van t gewup van zien snorre, gain spier.
As zien snorre wuppen wil, nou, den wupt e, dat mout dij snorre zulf waiten, doar zel Jan gain kopkraberij over hebben.
Jan Snorrewup het gewoon last van d’ingewanden en van de lever, dóár komt hai om, dóár wil e wat veur hebben. En den mout ik nait aal plazen over zien snorre en over draank en siepels en silötten.
Ik mout hom mor stil geworden loaten, hai redt zok wel. Ik huif doar gain wurms over hebben, hai is nog lang nait wörmstekeg.
Jan wordt ter glad n beetje vranterg van, nait slim vanzulf -Jan is ja onkwetsboar en nait stokkend te kriegen-, allain n klaain beetje vranterg.
En as Jan Snorrewup n beetje aanstoken is, den zit t gewup van zien snorre vot in toeze.
Den wupt d’aine helfte van de snorre wel drij moal achter mekoar omhoog en den pas d’aandere helfte. Ook drij moal.
Ik kiek ter mit verstand noar. t Is veur mie t saain om nait langer deur te zeuren. Aiglieks heb ik nog wel n poar vroagen, dij k aan Jan Snorrewup kwiet mout. Hou voak Jan zok in de week wel wast en verschoont, doar bin ik aibals benijd noar. In de week? In t joar, zel ik mainen! Mor ik duur hom der nait meer noar vroagen.
Jan Snorrewup is en blift zokzulf, in zien laange, donkerblaauwe gabardine regenjaze, d’houd achter op de kop.
En hai trekt zok naarns wat van aan.
Doarom dink ik nog voak n moal aan Jan Snorrewup, benoam as k wat neerslachteg bin of as t nait gaait zo as ik t geern wil, den zai k hom zó weer veur mie stoan.
Nait as aine dij overlopt van vrundelkhaid of van humor, mor as n veurbeeld van aine dij onkwetsboar is, nait stokkend te kriegen.
n Man dij zok de kop nait gek moaken let, dij de wereld niks in de reken het, dij doar toerloos mit zien snorre om wupt, al is t den ook n zenetrekke.
Jan Snorrewup! Hai is stok-old worden.
En loater het hai n mooie dood had.
As n olle ekkelboom bie störmweer, zo is e ainmoal omvalen, midden in t dörp.
In zien laange, donkerblaauwe, gabardine regenjaze lag e der, zien houdje stil as n woakhondje noast hom.
Zien snorre trok nog n moal of wat omhoog, eerst d’aine helfte en dou d’aandere helfte.
En dou was t doan.
n Mooie dood, zeden ze bie ons op t dörp.
En dat was ook zo.
Net zo as Jan leefd haar, zunder meroakels, zunder fiebelekwintenm zo is e ook vot goan, bams, in am moal ondersteboven, kört en goud.
Jan Snorrewup, n kerel om nooit te vergeten, n hail aigenoardege boas.
Mor tja, ons Laimeneer het nou ainmoal veul vrumde kostgangers op dizze wereld hìn zet, haile vrumden assmis. En aigenoardege lu heuren der gelokkeg ook bie.
En t is der nait minder om.
