1985 Kirrel mie ais, Knelus!

Elk wil op zien tied wel n moal aanhoald worden. Da’s hail gewoon en doar huif je joe ook nait veur te schoamen. t Is toch móói as aine joe ais deur t hoar strikt of joe even over de kop aait, woar of nait? Nou loop wie as Grunnegers doar in t aalgemain nait zo mit te koop. t Is mooi mitnomen as aine t uut zokzulf bie ons dut.

En dij t dut mout t waiten, zeggen wie der den ook nog over hìn, omreden wie t lang gain woord hebben willen dat wie t mooi vinden. En der om vroagen, dat komt hailndaal nait bie ons op, in de verste verte nait. Doarom dink ik dat wie nog wel wat van Engeltje van der Loan leren kinnen. Want Engeltje vruig der wél om. En hou! En over dij Engeltje gaait dit verhoaltje. Of aiglieks over heur baaident, over Engeltje en over Knelus.

Knelus is n goudhaals van n jong, aaltied geliekmoateg van noatuur. Hai zel joe gain drij woorden voel moaken as e t mit aine òf kin.

En wat kwoad worden is, of nareg, doar het Knelus hail gain wait van. Da’s noatuurlek makkelk en goud, mor aan d’aander kaande is t ook wel ais zo dat men zok bie hom van verveelndhaid gain road wait. Knelus zel den ook nooit n moal uut de kedde wezen, of t maal vel om hebben, of van gekkeghaid nait waiten wat of e doun zel. Nee, Knelus wordt naarns hait of kold van.

Hai gaait smörns al op tied noar t waark en tegen oavendtied is e weer in hutis. Den knutert hai nog n zetje in t schuurtje en wat loater op d’oavend kieken hai en Engeltje noar televisie. En tegen n uur of haalf-elm, as t berregoanstied is, den het Knelus lichtkaans nog gain tien woorden zegd, zo’n haile dag.

Engeltje verveelt zok ter wel ais bie.

En Engeltje? Engeltje is Engeltje en doar is t aal mit zegd. As Engeltje de kans schoon zugt, den zel ze omstandeg en wat jeuzelachteg over heur kwoaltjes aan t vertellen goan.

Dat z’aaltied zokse kolle hannen en vouten het, hou is t toch meugelk! Doar het Engeltje vrouger nooit last van had, da’s de leste joar of wat zo worden. Engeltje maint, t zel wel van t bloud komen, zai zel wel kold bloud hebben, joa, woar zol t aans van komen? t Is wel aigenoardeg, mor dat Engeltje kold bloud hebben zol, nee, dat leuft gainaine.

Der zitten genog kuren en verdaipens in heur, t kikt heur tot d’ogen uut. Nait dat t middelste bie heur boas is over haaide inden, mor der zit wel genog keroazie in heur, wat dat aangaait.

Genog keroazie, allent, t komt ter voak nait uut.

En last van kopzere, dat het n aander toch ook wel ais, of zinkens in de knijen, da’s toch gain biezunders? Doar kin je ja wel honderd om worden. Tegen Knelus prat Engeltje nait meer over heur kwoaltjes, omreden bie hom gaait t aine oor in en t aander weer uut.

En hou Engeltje t den in de vrede wel aanlegt en kloarspeult, dat Knelus heur zo nou en den wat aanhoalt en heur ais deur t hoar strikt en zo, doar binnen wie pas körtsleden achter komen.

Engeltje en Knelus mozzen op verziede. Zai haren nije buren noast zok te wonen kregen en dij haren heur nuigd. t Was bie dij lu net aansom as bie Engeltje en Knelus: buurman was n proatjeboksem, pruit aal mor deur, n echte revelkont, en buurvraauw zee nait veul, dij mos je de woorden mit n knieptange tou d’haals uuttrekken. En zo akkedaaierde t persies.

Knelus kon mit lustern volstoan en Engeltje kon t aai weer ais kwiet. Aal heur kwoaltjes, zai ging z’aalmoal even bie langs, van de kloede veur d’haals tot aan heur liekdoorns tou. t Was zo gezelleg as wat.

Tegen n uur of tiene kwam buurman mit de vlèzze op batterij. De manlu kregen n heldere, de vraauwlu n bezzenlje.

t Was of t nog gezelleger was as eerst.

Buurman pruit deur linnen en wollen hìn en bie Engeltje, dij deur heur kwoaltjes hìn was, begonnen d’ogen wat te glimmen.

En noa n poar glassies was Engeltje lös, hailemoal lös. Zai laagde om niks, wat kirreleg, wat verlaifdereg, en verdold, dou begon z’ook nog te knipoogjen, noar heur aigen lai-laive Knelus, dij gou-goudhaals.

Knelus zee gain woord. Hai keek t haile gedou bedoard en goudmoudeg aan. t Was dudelk: dit was nait t eerste moal dat Engeltje zo hui tegen hom dee. Hai wuir der nait hait of kold van. Mor Engeltje wel. Dij was al te wied hìn om zok nog te bedappern. Engeltje ston in vuur en vlam.

“Kirrel mie ais, Knelus”, ruip z’inains, “Knelus kirrel mie toch ais!”

De nije buren keken stomverwonderd tou hou Knelus heur onder d’aarm mit nam en op huus òftrok.

Of e heur kirreld het? Wel zel t waiten, der is gainaine bie west. En t gaait ons ook net niks aan!

Mor sunt dij oavend bestaait ter n nij gezegde bie ons op t dörp. As aine ais n moal aanhoald worden wil, of deur t hoar streken, of over de kop aaid en zo, den ropt e: “Kirrel mie ais, Knelus!” of “Kirrel mie ais, Knelske!”

t Is ongelogen woar!

En t is n perboat middel!