1985 n Voel aai

Dat haar k nou nooit docht! Dat ik nog weer ais op kop tegen Job Kamps aanlopen zol!

In gain joaren haar k hom zain, meschain wel in zo ’n lutje fiefteg joar nait. Mor ik wos vot wel dat hai t was. Hai ruip nog net zo haard as vrouger, hai haar nog net zo veul lewaai over zok as in mien jongesjoaren.

t Was nou wel n ol-kerel worden vanzulf.

Job was zowat koal, hier en doar zat ter nog n spiere en in zien gezichte wazzen t aalmoal rimpels en vollen. Doar kon ik t nait aan zain dat hai Job Kamps was. Nee, ik vernam t aan zien stemgeluud.

En inains zag ik t weer veur mie.

Job Kamps was vrouger stromenner.

Den kwam e smörgens al veur dag en daauw bie ons op t boerderij mit zien baaide lange woagens. Hai mos de stropakken ophoalen.

Mor t was aaltied net of der wel tien kerels bie ons op schuurdele touhuilen, zoveul lewaai en spitoakel muik hai doar.

Bruier en ik as de weerlicht van t nust òf.

Kiek doar hèje t al! Dat moggen wie van ons moeke nooit zeggen, dat van op t nust liggen, wie mozzen aaltied fersounlek van ‘bèrre’ zeggen. Mor as Job Kamps bie ons in schure was, den duurde t mor even of wie wazzen der ook.

“Zo, snötneuze”, ruip Job Kamps den as hai ons in de goaten kreeg, “bist al van t nust òf?”

Mit groot ontzag keken wie den noar dij grode, staarke en roege kerel dij de stropakken mit n iezern strohoake noar zok tou reet en z’op de woagen smakde. Wie haren op school net van dij roege Battevieren leerd. En in onze jongesogen was dit ter aine van. Hai ruip en bandiesde aan ain stok deur en hai vertelde de staarkste verhoalen aan ons voader, verhoalen dij aiglieks nait veur ons bestemd wazzen. Mor doar trok Job Kamps zok nait wat van aan. t Mooiste was as hai den n nust aaier tussen de stropakken von. Den huil Job even op mit t waark en den tikte hai zo ’n aai mit de strohoake even aan. As der den gain kuken in zat, den slobberde hai t aai in ainmoal op. “Dit was ducht mie n voel aai”, zee Job den en slikde zok om de mond. Wie stonden der op de neuze bie. En dat t aai voel was, dat konden wie wel roeken. t Stonk n uur in de wind!

Mor as n echte Battevier muik Job zok doar niks uut. En hai tikte nog weer n aai aan en slobberde dij ook op. En as dij óók stonk, den pas ruip hai dat wie d’aaier mor votsmieten mozzen.

“Geef ze mor aan de swienen, jonges”, ruip Job Kamps den mit n stem dat heuren en zain joe verging. Sjonge, wat haren wie n respekt veur dij wilde kerel! Doar was ons voader ja mor n schieterd bie, dij dus in aals geval gain twij voele aaier opslobbern!

Bruier het zain dat Job Kamps ook n moal n aai mit n kuken der in opvreten het. En dat hai de kop van t kuken over de hoanebaalken hìn spijd het! Mor dat heb ik nooit leufd.

Van aal dat gedou is Job Kamps niks overkomen. Roege swienen dijen ja op t beste! En as hom der wat van overkomen was, den zol e doar nou nait veur mie stoan, as ol kereltje op Börkomnij.

“Kinst mie nog wel, jong?” vruig Job Kamps.

“Wizze wel” zee ik, “doe bist Job Kamps, de stromenner!”

“Vaalst mie nait òf”, zee Job, “en bist ja tot grode dingen komen, schrifst ja in kraande.

 Zè’k die ais n staark verhoal vertellen, jong?

Den kinst doar mooi over schrieven.”

t Was nog t zulfde bölkerge stemgeluud van vrouger.

“t Gaait over mien vrund Doantje. En t is nog woar gebeurd ook.”

“Vertel mie t ais, Job”, zee ik.

“Kiek” zee Job, “mien vrund Doantje woonde vrouger op Zuudloarderveen en hai haar verkeren in Kiel-Windeweer.

En as Doantje noar t wicht tou ging, den ging hai aaltied even aan bie café Bentum. Den kocht hai zok doar n poar borreltjes, om zok moud in te drinken. Zo ook op n Zoaterdagoavend. In de jachtwaaide sluig Doantje zien baaide borrels noar binnen, zee van: “Tot vanoavend haalf twaalm” en ging der op òf. Op de weeromraaize nam Doantje aaltied nog weer n poar zeupies bie Bentum.

Dou hai bie zien aanstoande was wuir der eerst even over van alles en nog wat proat. t Wicht heur voader was gain drokke proater en zodounde was Doantje t mainst aan t woord.

Achter de kaggel lag n grode hond te sloapen. Inains wuir d’hond wakker, rekde zok uut, gapte n poar moal en kraabde zok mit d’achterpode achter d’oren. Doantje zag t. Hai wol wel ais n moal lolleg wezen en vruig aan zien aanstoande schoonvoader: “Kin ie dat ook?”

Mor Doantje pruit aaltied wat stoer, hai stoekde voak wat mit zien woorden. t Was gain smuie proater. t Kwam der aaltied langzoam uut, té langsoam, in dit geval!

Dou hai t zee en op d’hond wees, slikte dij zok net aan zien gat, zo as n hond dat dut.

En persies op dat ogenblik zee Doantje: “Kin ie dat ook?”

Schoonvoader keek, zag d’hond slikken en was vot duvelse kwoad.

“Der uut”, ruip e grammieterg, “der uut doe swien en kom mie nooit weer onder d’ogen!”

Doantje perbaaierde zok nog schoon te proaten, mor schoonvoader smeet hom der uut.

Dou Doantje weer in de jachtwaaide bie Bentum was, veul vrouger as aans, zee de kroegholder: “Wat bist ja vroug weerom, Doantje, het t wicht die der uutschopt?”

Mor dou Doantje t haile verhoal vertelde wurgde t volk zok van t laggen.

Woar gebeurd, jong hur, schrief t mor ais op!” doaverde t stemgeluud van Job Kamps. En hai tikte mie as n kammeroad op scholder, net zo as hai vrouger n voet aai aantikte. As n echte Battevier!