1985 Over Boerveen

Op n zoaterdagmörgen kwam e der aanzetten: n grode, staaile kerel, wat klonterg en wat stommelachteg: n boer op leeftied. n Beetje poesterg was e ook. Ik kon hom nog wel van vrouger; t was n eerliekse boas, zunder flaauwe kul en zunder babbeleguchies, dij elk wel liek in t gezicht kieken duurde en dij op zien woord ston as n boer op zien klompen. In de leste oorlog dus e der ook wel wezen, d’haalve tied mos e onderduken, zatten de Duutsers achter hom aan, omreden hai zat in t verzet, n Boaskerel!

“Zolst wel ais wat over Boerveen schrieven willen?” vruig e, “ik bin doar geboren en Boerveen is n hail biezunder stee.”

“Over Boerveen?” vruig ik verwonderd, “Gasselterboerveen, doar wait ik niks van òf.”

“Doarom bin ik hier ook ja”, zee e, “om die der t ain en aander van te vertellen!”

Ik nikte. En k wos al in t veuren dat ter nou wat waarms over Boerveen komen zol. As men wat older wordt den worden joen jonge joaren waarmer as z’ooit west hebben. Zo gaait mie t, zo zel n aander t ook wel goan.

“Hou was t dou op Boerveen, hou was t dou in t begun van de twinteger joaren?” vruig ik. Ik kon t wel zo’n beetje noagoan dat hai in dij tied n jong van n joar of tiene west was, om dij gooi.

“Der stonden de wereld perebomen veur bie de weg, stainperen. As wie noar school gingen den konden wie dij stainperen mor zó pakken, mor doar haar wie vanzulf gain belang bie. Dij perebomen wazzen van de gemainte en dij wuiren bie haarfstdag deur de gemainte schud. Hier en doar zat ter n sukerpere tussen, dij haren wie wel votdoadelk te pakken.

Ik zai t aalmoal nog veur mie.

Kas Wiggers was n boer dij aaltied n kaambe reboarber noast t huus verbaauwde.

En Woldring woonde der en Heerspink mit zien petroliewinkel. Men zee, dij dee der aaltied n beetje te min in.

Mor dat moust mor nait opschrieven.

En Delbrugge woonde der ook. Om d’houke woonde Simon Nijveen, dat was n jeude. Sieme, zeden ze tegen hom. Sieme handelde in van alles. Om haalf vieve smörgens luip hai al bie de weg, zak op nekke. “Handelll! Handelll!” ruip e den. Ik heur t nog! Ons moeke zee den tegen ons voader: “Andrais, der uut heur, Sieme is der al langs!”

Sieme Nijveen slachtte ook peerden.

Dij wuiren den eerst ondersteboven trokken en den ging Sieme der mit t mes op òf en snee ze d’haals uut. k Heb ter n moal bie stoan dat Sieme t mishottjede. t Peerd luip vot. Dij het Sieme dou achter in toene slacht.

Joa man, dij Sieme Nijveen!

“Handelll, Handelll!” doar begQn de dag mit.

Willem Oalen, Aling in t Hollands, was n veuraanstoande boer, dij het Oostermoer nog mit opricht. Op Nijveen woonde Kloas Sieto, dij haar n schip dij van Sieto haitte. Kloas Sieto was wetholder en ook redakteur van t schippersblad; hou nuimden ze dat blad ook weer? O joa, nou wait ik t weer: De Schuitevaer!

Sundoags in kerk zatten de vraauwlu in t midden en de manlu aan de kaanten. Der was nog n doomnees- baanke en meester Schotten haar ook n apaarde baan- ke. Zien klaainzeuns wonen nou in Wildervank, Scholtensjonges.

Der wazzen twij schoten: meester Schotten was bie de cocksioanse school en den was der nog n openboare school. Wie haren aaltied roezie mit nkander, den trokken wie ze mekoar mit fietskettens der over! Mor n poar moal in t joar was der gain roezie.

As der poaskevuur was en as der aine traauwen ging. Den haar de bruudman de buutse vol sinten en dij gooide hai den op de weg.

Dat heurde der zo bie. En wie as kwoajonges vlogen den op dij koperlappen òf!

Joa man, wat was dat n mooie tied!

Mit t eerdappelkraben wazzen der aaltied sigeunders. Dij haren zulf n aigen woagen mit n lutje peerdje der veur.

As je der nait op verdocht wazzen den kraabden ze n haalve dag en den muiken z’al weer dat ze vot kwamen. Mor den haren ze heur woagen al wel vol gooid mit eerdappels.

Mien voader wos doar wel wat op.

Hai ree de sigeunderwoagen mit zien aigen staarke peerden wied t veld in. Sigeunders konden hom mit heur lutje peerdje der nooit weer uutkriegen.

En den mozzen dij sigeunders wel net zo laank bie ons blieven tot t eerdappelkraben doan was.

En loater kregen z’ook wel wat mit, zo was ons voader óók wel weer. Mor zunder waark gain hunneg! En zo heurt t ook te wezen!”

“Hou haitte joen moeke van veurnoam?” vruig ik hom.

“Ketrien”, zee e. “Andrais en Ketrien!” en hai kwam in de bainen.

“Nou heb ik die ducht mie wel genog over Boerveen verteld. k Hoop daster n mooi verhoaltje van moaken kinst, doar zellen z’op Boerveen vervast wies mit wezen.”

En hai raaisde weer òf: n grode, staaile kerel, wat klonterg en wat stommelachteg: n boer op leeftied. Mor wat was e wies mit zien dörp woar e geboren en getogen was en wat wos e t aalmoal nog goud! n Boaskerel!

En om hom n plezaaier te doun heb ik t aalmoal mor net zo opschrieven as e mie t verteld het.