1985 t Oavend ropt de koekoek weer

t Was n stille nacht in Maai: Der was gain zuchtje wind en de dichte dook lag as n grieze, dampege deken over t gruinlaand.

Naarns was der n geluud, alderdeegs de koien en de peerden stonden doodstil veur de vringe. t Was n klaaine, mor spoukachtege wereld.

Net of de drokte van overdag leegblöd was, of t lewaai van verboazen om dij dichte mist d’oam inhuil. Mor toch, der was onhaail, der hong n draaigen in de grieze damp, der zol vervast wat gebeuren! Woar was t wachten op? Verzichteg, stap veur stap, luip ik over de loane noar t boerderijchie midden in t veld. k Haar de woagen veur bie de weg stoan loaten. k Dus der lang nait op aan om in dij mist over zo’n smaal loantje te rieden.

Wat n gehaaimzinneghaid om mie tou! t Was net of ik doar allain op de wereld was. Alles wat mie overdag boven in de kop zeten haar was vot. Ale jachteghaid was van mie òfvalen. t Kwam mie over of k hier n nij begun moaken mos. n Nij begun? Mor woar mit! Ik zol t nait waiten. k Was ja gewoon onderwegens noar de boerderij van Hinderk en Oaltje. Woarom den dit vrumde gevuil van allain op de wereld te wezen? Dat ter wat biezunders was, wat slims, dat haar ik wel aan Oaltje vernomen. Hinderk was lang nait goud, haar Oaltje roupen deur de telefoon. En of ik votdoadelk, votdoadelk even komen kon.

Verdikke, doar luip ik hoast op kop in sloot.

t Ging nog net goud.

n Poar koien begonnen onrusteg te neuren.

En dou inains was der n gieren en schraiven van n vraauwspersoon achter de boerderij.

t Luip mie kold over de rogge en t haart kneep mie dicht van schrik.

Ook de koien wazzen op slag kloar wakker en begonnen te toeten dat n oordail gaf.

t Was of ale onrust en verdrait van d’haile wereld uut de dokege grieze damp as n roazende storm inains boven op mie vol.

Ik vörkte noar Oaltje tou.

Zai hoelde en ruip, aal mor deur: “t Is verspeuld, oh, oh, t is verspeuld!”

De schrik schoot mie in de bainen.

Ik bin t nooit meer kwiet worden, ook loater nait.

Ast n mooie zummernacht is en de damp tegen mörgentied over t laand trekt en as de koien den gehaaimzinneg toeten in n griezege dook, den loop ik weer over dat loantje, net as dou.

Hinderk was al uut tied. Hai zat nog in stoule, d’ogen stief en wied.

Wat n verdrait, wat n ellìnde!

“Och mien laive, laive jong, dast nou al vot most! En wie wazzen ja zo wies mit mekoar. Och gunst, wat wazzen wie toch wies mt mekoar!”

“Het hai vandoage den gain last had, Oaltje?” vruig ik, mainst om mor wat te zeggen. “Och nee man”, zee Oaltje, “gain spier. Hai was d’haile dag zo monter as wat.

Vanmörgen ruip e mie nog noar boeten tou. k Mos even bie hom komen achter t huus: der zat n koekoek in n wilgenboom op slootswale te roupen. t Is aignlieks wel wat vrumd dat n boer doar zo’n oardeghaid aan het.

Men zol zeggen dat hai wel wat aans aan de kop haar. Mor nee, as der n koekoek ruip, den stak Hinderk de vörke in de grond en den bleef e lustern.”

Oaltje en ik hebben Hìnderk in t ledikant legd. Wie stonden even loater mit zien baaident noar hom te kieken. Oaltje was slim van streek noatuurlek. En t was mie ook oardeg aankomen.

“t Oavend ropt de koekoek weer, joa, dat zee e vanmörgen nog tegen mie, dou dij koekoek votvloog. t Oavend mien wicht, den komt de koekoek weer. En den ropt e weer!

Dou binnen wie eerst aan t waark goan, Hinderk op t laand en ik in huus.

En nou … en nou? Wat mout ik nou!”

Ik bin der bleven tot t licht was. Dou hevve de femilie beld en de noabers woarschaauwd.

t Was n slag veur t haile dörp.

t Het n haile zet duurd veurdat Oaltje der weer wat over hìn was. Verdrait in n mìnsenleven, t slit aaltied wel weer wat, al duurt t assmis laank en al zugt men der voak gain gat meer in. Verdrait vlogt aaltied weer weg op hail bedoarde vleugels van de tied.

n Joar of wat loater is Oaltje weer traauwd, mit n wedeman. Z’hebben ook nog n poar kinder kregen, t Was n hail goud huusholden.

Mor k wait nog hail goud dat Oaltje n moal tegen mie zee, vlak veur t eerste kind geboren worden mos: “Vrumd dokter hè, mor as t oavend der n koekoek ropt, den dink ik aaltied even weer aan mien eerste man.

En ik bin toch zo wies as wat mit mien Haarm-Jan.

Vin ie dat nait vrumd?”

Ik von t nait vrumd.

“Nee Oaltje”, zee ik, “da’s hail gewoon, wicht.

Wat waarm west het, wat goud was, dat blift aaltied waarm, dat blift joe aaltied dichte bie t haart. Ook al is ter zulf nait meer.”

t Is mie aaltied biebleven.

En ieder joar as t maaimoand is en der soavends n koekoek ropt, achter op t laand, den bin ik even in gedachten bie Oaltje.

Den wait ik weer dat, hou stoer t assmis wezen kin, hou leeg t ook in n mìns wezen mag, der aaltied weer n aandere tied komen zel.

t Oavend ropt de koekoek weer!