Nait dat dat t veurnoamste in t leven is, noatuurlek nait. Mor ik wos wel dat ze bie Stovver in huus geern n beetje veuruut kraben wollen in de wereld. En Stovver Stevens stutterde.
k Zel t joe mor vot in ainmoal zeggen: hai stutterde en goud slim ook! Hai kreeg der gain woord fersounlek uut.
Op school pluigen d’aander kinder hom der voak mit. Den luipen z’achter hom aan en ruipen van Stutter- bèèèk, Stovver, Stovver Stutterbèèèk.
Kinder binnen voak vraid.
t Was mor goud dat Stovver nogal uut de kloeten gruid was, nou kon e zok wel verweren.
Den greep hai mainsttieds n stok of wat van dij kwoajonges en tikte ze even mit de koppen tegen mekoar aan. En den was t zo doan.
Leren kon e as de beste. t Was net of t hom zo mor aan waaide. Doodzunde dat hai t nait zeggen kon, hai mos t aalmoal opschrieven.
Mor wat ter den ston, dat was hoast aaltied veur honderd persint goud. En netjes, nee, op d’haile school was der gainaine dij mooier schrieven kon as Stovver. Zien meester haar mie al n poar moal aanschoten of der nait wat aan dat stuttern te doun was.
“Heb ie nait t ain of t aander in joen aptaik?”
Dat haar k nait. Stutterpillechies wazzen der nog nait uutvonden. Zien moeke was ook al n moal bie mie west om der over te proaten. t Wazzen boerenmìnsen, flink volk, n degelk huusholden.
Stovver kwam om zo te zeggen uut n goud nust, doar kon t nait aan liggen.
Op t lest wol ik Stovver wel ais noar n spezioalist in Stad sturen. Mor doar haren zien ollu nait veul mit op, omreden ze doar nait veur verzekerd wazzen.
En zo zat t aalmoal op zien gat.
Stovver ging ondertied al noar d’H.B.S. op t Knoal en doar ging t al net zo meroakel mit hom as op de legere school.
Mor wat mos e loater worden.
Awekoat of doomnee, dat ging vanzulf nait.
En dokter of meester of leroar, dat kon al net zo min.
“Mie ducht, aptaiker”, zee ik tegen Stovver, “dat liekt mie wel wat tou veur die. Den huifst hoast nait te proaten en kinst ter gelieke goud dikken om verdainendat slag volk holdt de kop ter veur!
Stovver zol t ais bekieken. Over n week of wat kwam e mie wel vertellen woar en wat of e leren ging.
Wat begrodelk aiglieks van zo’n jong, zo’n schoon verstand en den dat gestutter.
Zo docht ik ter over en zo docht t haile dörp der over. En elk en ain haar hom wel helpen wild, as ze mor waiten haren van hou.
Midden in t dörp woonde taande Teupie.
Zai was al joaren wedevraauw. t Was n klaain, moager en krom ol wiefie, mit kraalochies.
Wat ter ook in t dörp gebeurde, taande Teupie zol der niks van ontkomen, aan dij kraalochies ontging niks. t Was n vinneg ol mìns.
Taande Teupie haar t óók mit Stower te doun.
Zai haar al heurd dat dokter nait recht wat aan dat stuttern doun kon. Nou, dat verwonderde taande Teupie niks, dokters haar zai nait veul in de reken. En haar dokter ook al over n spezioalist proat? Nou, dat was ja n boudel van niks! Dat wuir den toch allain mor wat proaterij, wat n kabbe geld kosten ging, nee, dij spezioalisten wazzen allent mor op aandermans sinten uut. Geld vergraimen dat was t! t Kon wezen dat zai zulf der wat aan doun kon!
Van heur moeke en heur grootmoeke haar zai zo t ain en aander leerd over huusmiddeltjes en zo. En dou taande Teupie der nog ais goud over noadocht, warempel, dou schoot t heur inains weer in t zin: thee van röddekeudels, dat was t!
Dat was n perboat middel tegen stuttern!
En taande Teupie zol taande Teupie nait west hebben as ze nait zörgd haar dat Stovver Stevens om n pisbosschoppie bie heur komen mos. t Was op n veujoarsnommerdag.
“Drinkst toch n koppie thee bie mie, Stovver?” Stovver haar t aiglieks veul te drok, mor ja, hai kon der ja nait onder uut.
Hai klokte t in ain keer noar binnen.
‘Harregat”, zee e.
“Was t nait lekker? Den zel ik die in t twijde koppie n beetje meer suker doun”, zee taande Teupie. Stovver was al zowat in de bainen, slook in de loop nog n koppie noar binnen -ik wol t ol mìns nait veur de kop steuten, zee e loater- en was al sikkom bie deure.
“Nou bist van dien stuttern òf!” zee taande Teupie in heur kroakstoultje achter toavel, intieds zai mit n schuddeldouk t swilk schoonveegde.
Stovver keek heur verwonderd aan.
“Joa”, zee ze, “bist van dien stuttern òf. Hest net twij koppies thee van röddekeudels opdronken en dat helpt aaltied tegen stuttern!”
t Was even stil. Mor dou brak t onweer lös.
“Wat zeg ie doar? Wat zeg ie doar, rötterg ol wief?” bölkte Stovver.
En hai begon doar n stok te vlókken en te bandiezen, t ìnde was der van vot.
Hai sluig mit de voeste op toavel dat de koppies der van rabbeln gingen.
Stovver was roazend.
Mor taande Teupie wuir der nait hait of kold van. Dou t even stil was zee ze: “Zugst nou wel, bist van dien stuttern òf. Hest nog nooit zo laank achternander deur proat zunder te stuttern!”
Warempel, t was zo!
Stovver was der in ain moal òf. t Haile dörp was verbiesterd. Wat gain dokter kon, dat kon taande Teupie.
En dou Stovver n week of wat loater bie mie kwam, zo as e mie beloofd haar, dou was hai n hail aandere kerel.
En aptaiker, nee, dat wol e toch mor nait worden. Hai haar der gain belang bie om de haile dag pillechies te draaien.
En doomnee, nee, dat ook mor nait.
Dokter zol wizze al wel vernomen hebben hou goud hai wel vluiken kon, nee, doomnee ook mor nait. Stovver wol dokter worden.
t Kon wezen dat hai zulf loater wat uutvinden kon tegen stuttern.
“Mor dat huift ja nait meer”, zee ik, “dat het taande Teupie ja al veur ons doan.”
Stovver laagde wat.
En joa, loater is Stovver dokter worden ook, zulfs n spezioalist in Stad.
Zo nou en den stuur ik wel ais n petiënt noar hom tou. Mor nooit aine dij stuttert.
Doar hebben wie in ons dörp zo ons aigen remedie veur!
