1985 Van n klaaine ingreep

Om nou te zeggen dat Steven Stofnust brandschoon is en dat hai zok ieder week hailemoal wast van boven tot ondern en zok schoon ondergoud aantrekt, nou nee, dat ligt wel n klaain ìndje van de woarhaid òf. Steven wast zok pas as hai zulf zain kin dat e voel is. En nait eerder. En schoon ondergoud aantrekken, dat dou je nait as der nog mor n poar smikkies in zitten, och gunst nee, da’s ja naarns veur neudeg.

Wat mie nait jeukt dat kraab ik nait, zo is Steven zien taim.

Steven Stofnust is n meroakel vrundelke kerel, mit n haart van gold. n Jong woar je op aan kinnen. En op dat slag volk mout je zuneg wezen, doar kom je in t leven nait al te veul van tegen!

Mor, en ik kin t nait aans zeggen. Steven is wel wat roegeg en wat voelachteg, de groede zit ter glad in. Da’s den ook alles! Want aans is der ook net niks op Steven aan te maarken. t Is n jong mit n haile goie noatuur, mit beste inholten.

Mit Steven Stofnust kin ik t aaltied hail goud vinden. Wie binnen as ter op aankomt, deur de joaren hìn, echte kammeroaden worden. Steven en ik, joa dat binve!

Mor ik heb t wél n moal slim stoer mit hom had, dij oavend dou ik n klaaine ingreep bie hom doun mos … Steven kwam op t spreekuur, omreden hai haar n vrumd gewas op de rogge, n dikke bobbel.

En mit kloeten en bobbels, doar mosje verzichteg mit wezen. “Woar of nait!” zee Steven.

Hai haar t eerguster eerst vernomen, dou hai zok aan t verschonen was. “En den krieg je wel even n schrik”, zee Steven. Hai was der lang nait rusteg op. “t Kin ja wel n tuma wezen!” zee Steven.

Dou hai zok van zien klaaier verlöst haar -en dat duurde nogal even- heb ik dij kloede op zien rogge ais goud bekeken.

t Was n swaart-broene bobbel, n doem dik zowat en zo groot as n rieksdoalder, mor den wat vaarkanteg, net n vak op n dambord.

Der gruiden wat flaarderge bultjes op en de randen van t gewas wazzen wat roavelg.

De hoed ter om tou was wat soeterg, mor zo zag zien haile rogge der uut, dat was aiglieks gain biezunders. Ik von t mor n roar gewas en k ston der ook wat vrumd tegen aan te kieken. Over zo ’n bobbel ston niks van in mien doktersbouken, woar ik uut leerd haar aan t akkedemie in Stad.

Wonderliek!

Ik vuilde der ais aan en kneep ter ais in. t Dee Steven nait zeer.

“Nee hur, gain spier”, zee Steven.

Ik puulde even aan de roavels van t gewas. Warempel, t luit lös aan de kaanten. Doar begreep ik ja niks van! Mor dou ik nog even deurging mit pulen, vol k sikkom om van t laggen. Aan de kaanten, onder t gewas, kwam zo ’n mooi-schoon en blaank hoedje teveurschien, zó’n zuver-wit hoedje, dij haar ik nooit bie Steven Stofnust verwacht.

En dou bedocht ik dat Steven n joar of drije leden ook op t spreekuur west was, mit n stainswelle op de rogge. Ik haar der dou wat zaalve opsmeerd en der n plaaister opplakt!

Dij zat ter nog net zo op, allain was e nou nait zo schoon meer!

Ik kon mie nog mor net goud holden.

Mor wat mos ik nou! Hou mos ik ter wel mit aan! Ik kon toch nait tegen Steven Stofnust zeggen dat dij voele bobbel van n plaaister kwam dij ik ter drij joar leden opplakt haar.

Den zol Steven, mien kammeroad, zok ja vervast doodschoamen. Den zol t ja uutkomen dat hai zok in gain drij joar de rogge goud wossen haar!

Nee hur, zo kon t nait, dat beston nait!

Want aal wel ik beschoamd moaken wol. Steven Stofnust nait, nooit nait!

Ik zee: “t Is ducht mie n gewas, Steven, joa, t is n gewas, n soort tuma, mor t is nait kwoadoardeg. k Zel die der votdoadelk mor even aan opereren, den bist ter in ain moal òf. t Is mor n klaaine ingreep!”

“Goud”, zee Steven, “goat joen gang mor.”

Ik greep n donde watten, dee der wat aether op en smeerde Steven der mit om t gewas tou.

“Kerel man, wa’s dat ja kold aan d’hoed”, zee Steven. “Joa”, zee ik, “mor t wordt ter goud zuver van. En nou goa ik t ook nog even verdoven.”

En mit n spoitbuzze spoot ik t ain of aander spul tegen zien rogge aan.

“Den vuilst ter dommeet hoast niks van.”

En mit n schere en mit n tangkie begon ik hail bedoard aan t gewas te foemeln. Ondertied stìnde ik n poar moal om Steven t idee te geven dat t gain klaaineghaid was.

Veur de wizzeghaid stak ik hom ook nog n moal of wat n beetje mit de schere in de rogge.

“Dut t slim zeer?” vruig ik.

“t Mag gain noam hebben”, zee Steven, “goat joen gang mor!”

t Duurde even.

En dou huil ik hom t gewas onder de neuze, mit de voele kaande noar Steven tou.

Hai keek ter noar mit de mond open. Hou was t meugelk dat dokter dij dikke broene tuma doar mor zo te pakken haar!

“Ie binnen n kloare dokter”, zee Steven en trok t himd weer over de kop, “doar heb ie mie mooi van òfholpen.” Ik dee de plaaister mor gaauw vot. Gelokkeg, t was aalmoal goud òfkaalfd.

Steven Stofnust, mien kammeroad, was nait beschoamd moakt, was zien tuma kwiet en ik haar weer n hail biezunder verhoal.

Wat kin t leven toch mooi wezen!