1985 Van Slakke Jan en Sander Slik-om-snoet

Slakke Jan zien aigliekse noam is Jan Boswiek, mor dat wait hoast gain mìns. En Sander Slik-om-snoet hait van zokzulf Sander Wever.

En dij baaident hebben, n zetje leden, n haile vrumde weddenschop òfsloten. Mor veurdat ik joe dat verhoal vertellen goa, zel k dij baaide kammeroaden eerst even aan joe veurstellen.

Van Sander Wever, doar gaait rust van uut. t Is aigenoardeg, mor as je veur t eerst mit Sander aan de proat komen, den is t net of j’hom al joaren kinnen.

Nait dat je Sander mor zo ain twij drij, vlot weg, aan d’hak ken komen kinnen, nee, doar heurt nogal wat tou.

Sander woont al van kindsbain òf bie ons op t dörp. En as ie doar ais n moal komen en noar meneer Wever vroagen, den zellen wie joe vervast verwonderd aankieken.

“Wevertjes, dij hebben wie hier bie de vleet”, zeggen wie den, “wel main ie aiglieks?

Wie verzoepen hier ja zowat in de Wevertjes.”

Zo is t persies! Wie hebben hier n Geert Wever en n Wubbe, der is n Berend Wever en n Jobk en nog wel n stok of wat meer.

“Nee, wie mouten bie meneer S. Wever wezen”, zeg ie den.

“Oh, ie mainen Sander”, zeggen wie den steevast, “ie mainen Sander Slik-om-snoet!”

En den binnen ie woar ie wezen willen.

Bie Sander Slik-om-snoet.

Zo as k al zee, van Sander doar gaait rust van uut. Sander is n olle vrijgezel van zo’n dikke fiefteg joar. Sunt zien ollu, nou n joar of wat leden, uut tied komen binnen, redt hai zokzulf zo’n beetje. Twij moal in de week kookt hai zok stamppot mit n goud stokkie slachterij der in. En de doagen der tussen in, den waarmt hai zok n praanje der van op, in n pankoukspanne. En zo vrözzelt Sander zok bedoard deur t leven hìn. n Joar of wat leden, dou zokswat nog makkelk ging, het Sander zok òfkeuren loaten veur t waark: hai haar t in de rogge. En sunt dij tied is Sander Slik-om-snoet bie huus. t Is gain vetpot, dat nait, mor veul noten op zang het Sander ook ja nait. Sander is liberoal, slim liberoal en hai bekikt de wereld veur de televisie en doar het hai t drok genog mit.

Nou zel ie wel vroagen woarom t volk hom Sander Slik-om-snoet nuimt. Dat komt zo: Sander het n mooie, volle snorre, dij hom mit twij grode, kromme bogen om de mond tou hangt. En as Sander n borreltje drinkt, den blift ter nogalwat nat aan zien snorre hangen. Da’s begrodelk vanzulf.

En den slikt Sander mit zien lange labbe van n tonge ale druppen dij in zien snorre zitten, hail sekuur en hail bedoard, aine veur aine weer op. Doarom hait hai al sunt joar en dag Sander Slik-om-snoet.

Nait dat Sander aan de draank is. Allain op zoaterdagmiddag gaait hai n zetje noar Steven Stofnust zien kroeg tou en den drinkt hai doar drij klokjes. Nait meer en nait minder. Doar het Sander Slik-om-snoet zien sosioale kontakten. Zo is t nou ainmoal in de wereld. d’Aine gaait geregeld noar kerk tou, n aander noar n vraauwenverainen en weer n aander noar n vakbondsvergoadern. Zo het hoast elk wel n stee woar e even aan de proat komen kin of om de nijchies van t dörp te vernemen.

Dat is elks aigen keuze en dat gaait n aander ook net niks aan.

Ook Sander Slik-om-snoet leeft zien aigen leven mit n vast petroon der in: hai gaait op zoaterdagmiddag noar Steven Stofnust tou om doar drij zeupies te drinken. En den zit zien kammeroad Slakke Jan al op hom te wachten.

Slakke Jan en Sander Slik-om-snoet binnen dikke vrunden, al van schoulbaanken òf aan.

Men zol mainen dat t nait meugelk is, mor Slakke Jan dut t nog bedoarder aan as Sander Slik-om-snoet. Dat Slakke Jan gewoon wezen zol om de sokken der in te zetten, nee, dat ligt n hail ìnde van de woarhaid òf. Ze zeggen wel ais van aine dij der mor wat om tou slikt: hai het loi-Evert op rogge.

Nou, zulfs doar is Slakke Jan nog te loi veur.

Ie mouten t mor nait wieder vertellen, mor bie ons op t dörp wordt ter zegd dat Slakke Jan n revolver het. Doar het plietsie hom toustemmen veur geven. En mit dij revolver mout Slakke Jan elk en aine doodschaiten dij nog loier is as hai.

Mor, zeggen ze der achter aan, Slakke Jan het nog nooit aine doodschaiten hufd en hai zel ook nooit mit zien revolver schaiten huiven.

En zodounde, da’s ja logisch, mout Slakke Jan wel de loiste kerel bie ons op t dörp wezen.

Nait dat Slakke Jan n beroerde of n bedruifde jong is, och gunst nee, Slakke Jan is aiglieks n hail aangenoam persoon.

En as je dij baaident zo biemekoar zitten zain, den konden t wel bruiers wezen.

Toch is der n groot verschil.

Slakke Jan is sosioalist, slim rood. En zodounde hebben Sander en Jan voak groot verschil van mainen as zai t over de poletiek hebben.

Den gaait ter wel ais goud om weg as dij baaide kerels doar bie heur toaveltje veur t roam zitten.

Steven Stofnust mout zok ter wel ais mit bemuien, om de roezie n beetje te tempern.

Steven Stofnust, de kroegholder, is van huus uut wat CDA-achteg. En dat komt goud uut, ook vanwegens zien affeer. d’Aine moal geft hai Sander Slik-om-snoet geliek en d’aander moal Slakke Jan. Zo verlais je joen klanten nait, zo blift t volk bie joe in de kroeg komen. Der is nóg n groot onderschaaid tussen Sander en Jan. Sander vuilt zok al old en Slakke Jan vuilt zok nog jonk. Sander Slik-om-snoet het zok der bie dele legd dat hai as ainboar manspersoon deur t leven hìn mout: der is vervast gain vraauw meer dij nog op hom bieten wil. Mor zo wied het Slakke Jan t nog nait: hai het op dat punt nog hail wat verbeeldens. t Is der nooit van komen, mor as hai wol, den kon e nog wel aan ieder vinger n vraauw kriegen, maint hai zulf.

“Doar leuf k niks van, doe bist ook al n ol-knare, mien jong”, zegt Sander Slik-om-snoet, “doe komst gain vraauw meer aan d’hakken.”

En dou hebben dij baaident n haile vrumde weddenschop òfsloten.

(aandermoal wieder)