1985 Van Slakke Jan en Sander Slik-om-snoet (2)

„O nee?” zegt Slakke Jan, „dat zel k die ais zain loaten! Wedden dat ik aankoom Zoaterdag hier n vraauw bie mie heb?”

“Joa, n vraauw, dat zel wel! Mor nait dien aanstoande!” maint Sander Slik-om-snoet.

“Doar kinst gerust op wezen: mien aanstoande! Wedden om honderd gulden?”, ropt Slakke Jan.

Ik lag mie dood as Sander der intrapt, dinkt hai. Mor Sander maint dat hai dij honderd gulden makkelk verdainen kin. Hai wait wel wizze dat Slakke Jan gain vraauw aan t taauw het en zo rad zel hai t ook nait veurmekoar kriegen.

En de weddenschop wordt òfsloten op twijhonderd gulden!

Slakke Jan mag den loi wezen, biezunder loi, dom is e bepoald nait. En hai gaait ter goud kiepeg achter aan. Hai mout ook wel, aans gaait t hom twijhonderd gulden kosten.

Op Jipsenhuzen het hai nog n aantraauwd nichie wonen, n wedevraauw van zo’n vievenfatteg joar. Hai gaait ter Zundag vot al op òf, mit Gado-bus.

En hai is wel zo loos om zok goud schier aan te trekken. Hai scheert zok sekuur glad, wast en hemmelt zok van kop tot tonen, trekt zien Zundagse goud aan en dat n mooie, nije daze veur. Hai bekikt zok in spaigel: “Verdikke, n nuvere kerel, heur!”

Kristiene, zo hait t wicht, kikt ter verwonderd van op dat neef Jan der inains aanstappen komt.

In gain joar en het hai wat van zok heuren loaten. Alderdeegs dou heur man overleden was is hai der nait te roeken of te kieken west. En nou staait hai der inains as n deftege meneer.

“Kom ter in, Jan”, zegt Kristiene.

Zai proaten eerst even wat over ditjes en datjes en den is t zo wied: Slakke Jan mout t aai nou kwiet. “k Wol die even honderd gulden verdainen haten”, zegt hai. “En dat kinst hail makkelk inpikken. Waist wel woar, Steven Stofnust zien kroege is, bie ons op t dörp? Nou, astoe aankoom Zoaterdag om n uur of vieve doar wezen kinst en ast den bie mie aan t toaveltje zitten gaaist, den hest honderd gulden te pakken. Sander Slik-om-snoet is der ook.”

“Da’s makkelk verdaind, da’s ja zuit geld”, zegt kristiene. “En da’s alles wat ik ter veur doun mout?”

“Nou ja, zowat alles”, zegt Slakke Jan. “Moust ook nog even aan Sander Slik-om-snoet zain loaten dast wies mit mie bist. Dast mien aanstoande bist, zogezegd.”

“Dien aanstoande?” vragt Kristiene verboasd”, woarom? Wat hebben ie doar mit joen baaident uutbröd! Vertel op!”

En den mout Slakke Jan wel mit t woater noar dokter tou.

Hai vertelt heur de woarhaid.

Dat hai n weddenschop zus en zo mit Sander Slik-om- snoet òfsloten het.

“Mainst dat ik zo gek bin om doar as n haalf-male veur honderd gulden zitten te goan? En doe zeker d’aander honderd gulden opstrieken!” zegt Kristiene kwoad.

“Nee heur, dat gaait nait deur!”

En Slakke Jan mag mooi proaten en hai mag maal proaten, t helpt hom gain spier.

Pas as Slakke Jan heur in t lest de volle twijhonderd gulden beloofd het, den geft Kristiene tou. Mor den is t al uren loater.

Slakke Jan is der eerst wat vaals om dat Kristiene hom gain dubbeltje van dij twijhonderd gulden tou wil. Mor des te loater t wordt, des te meer respekt hai veur heur krigt. “n Goud flink wicht”, dinkt hai, “dij wait wat ze wil! Dij is wel vertraauwd om lös te lopen!”

Kristiene krigt ter ook oardeghaid aan.

„Sander Slik-om-snoet zel zok d’ogen wel uut de kop kieken, aankoom Zoaterdag. Wie zellen hom ais zain haten hou wies wie wel mit mekoar binnen. En dij twijhonderd gulden ontkomen mie nait meer”, laagt Kristiene.

Mor heur gedachten binnen aiglieks nait ains bie dij twijhonderd gulden. Dij binnen bie Slakke Jan, dij nuvere kerel. En wat zitten der n verdaipens in hom! En Slakke Jan kin gain oge meer van heur òfholden. Hai het vlinders in t lief. En dat is hom nog nooit overkomen.

Sander Slik-om-snoet wait nait wat hai zugt, dij zoaterdagnommerdag. Hou het dij slome Slakke Jan dat wel veurmekoar kregen! Dat bestaait nait! Dat is gain zuvere kovvie!

“Hest mie bie de bok doan!” ropt hai kwoad as e zugt hou Kristiene mit Slakke Jan omtuutjet en omvigelaaiert. En aansom!

Net n poar töddeldoeven. “Ie gingen vervast al n zetje mitmekoar!”

“Nee heur”, zegt Kristiene, “zo woar as ik hier zit, verleden zundag is Jan veur t eerst bie mie west.” Sander Slik-om-snoet verget van alteroatsie om de druppen drank in zien snorre op te slikken.

Hai kikt mit ogen as theeschuddeltjes.

“Verdikke, twij töddeldoeven”, bromt hai, “en wat slimmer is: twijhonderd gulden noar de giegom!”

En dij goan hom stoer òf.

Steven Stofnust staait t spuitje wat te bekieken.

“En woar goan ie dommeet wonen?” vragt hai, “hier of in jipsenhuzen?” t Is even stil.

Dij vroage, doar is noch Slakke Jan, noch Kristiene op verdocht.

Kristiene dut t eerst de mond open. Slakke Jan wos t al wel: Kristiene het gain scheel aan t benul.

“Ik trek bie Jan in”, zegt zai. “Jan het n aigen huus en ik nait. En om vandoage joen huus veur n mooie pries te verkopen, dat vaalt nait tou.”

Slakke Jan nikkopt. “n Meroakel flink wicht”, dinkt hai. Steven Stofnust is der nou rusteg op: hai zel zien klanten in de kroeg holden.

“Den binnen de verterens vandoage veur mien reken”, zegt hai. Zo gooi je mit n metworst noar n ziede spek! t Is aalmoal zo deur goan ook!

Kristiene is n week of wat loater bie Slakke Jan introkken. En zai hebben t baaiden braid noar t zin.

En eerlek is eerlek, z’hebben Sander Slik-om-snoet zien twijhonderd gulden holden loaten.

Mor sunt dij tied is Slakke Jan zoaterdagsmiddoags noa zien drij klokjes radder vertrokken as Sander Slik- om-snoet.

Dij is drok aan t druppen slikken as Slakke Jan al weer bie zien Kristiene is.