1985 Verstoekte enkel

Geessien Maaijer haar d’enkel verstoekt.

En nait n klaain beetje, nee, goud slim.

Zai kon der gain stap meer op lopen.

Ik docht eerst dat t wel broken wezen kon en haar der veur de wizzeghaid even n foto van nemen loaten in t zaikenhuus. Mor nee, broken was t nait gelukkeg. Mor Geessien mos wel mit t bain op stoute, wel n week of wat.

Dat was n beroerde boudel veur Geessien, want nou kon zai ja nait meer hemmeln en bounen en poetsen en valen en wait ik wat nait meer.

Geessien was zo brandschoon op heur huusholden, veuls te schoon. Dat was zai aal tied al west.

Vrouger, dou de kinder nog klaain wazzen, dou was t al zo. En nou zai z ’aalmoal al n joar of wat tou deure uut haar, nou was t nog net zo.

Alles in huus glom as n ekkel.

Wubbe, Geessiens man, haar doar nooit last van had. Hai ging aaltied zien bedoarde gang en hai luit Geessien geworden mit t huusholden.

Geessien was nooit zaik en Wubbe huf den ook nooit n haand uut te steken.

Mor dat was nou inains hail aans.

Nou mos hai wèl!

En Wubbe aan t vegen en aan t valen, aan t stof òfnemen, aan t vrieven en aan t poetsen, och mien laive tied, dat duurde mor aanderhaalve dag, dou wuir hom de kop al roeg.

En Geessien bleef mor aan t bestellen.

“Nou moust dit nog even doun Wubbe en nou moust dat nog even doun Wubbe.”

“En nou Wubbe”, zee Wubbe tegen n uur of aachte soavends, “nou gaaist nog even noar Steven Stofnust zien café en doar drinkst nog even n poar klokjes om dij bedurven smoak van Geessien heur bestellerij vot te spuiten.”

“Kinst hier in huus ook ja wel n zeupie kriegen”, ruip Geessien nog. Mor Wubbe was al tou deure uut, noar Steven Stofnust tou.

“Och, loat hom ook mor geworden”, docht Geessien, “d’ol jong het t ook ja drok had mit t huusholden”. Tegen n uur of tiene – Wubbe was der nog nait weerschoot Geessien mor alvast achter de berregerdientjes. Wubbe zol der ja wel zó aankomen en den haar zai t nussie vast lekker waarm. t Wuir elf uur, nog gain Wubbe.

De koekoeksklokke sluig twaalm en nog gain Wubbe. “t Wordt mié gek genog”, mommelde Geessien.

En zai bleef wakker, d’ogen wiedwoagen open en lusterde of zai zien stap nog nait heurde …

Wubbe zat dij haile oavend bie Steven Stofnust in t café. En doar was ja hail wat betere proaterij as wat hai overdag heurd haar.

Der zatten nogal wat manlu dij dikke stokken vertellen konden.

Gezelleg, dat was t, von Wubbe.

En Wubbe spuilde zien bedurven smoak mit n poar klokjes vot. Mor dij smoak was ja zó bedurven, dat was nait mit n poar weer over. t Wuir hom pas wat makkelker dou hai op zien aande- re haand begon te tellen.

Tegen n uur of aine dee Steven de boudel dicht en dou mos Wubbe ook wel vot.

Mor hai haar der gain benul van hou loat t al wel was en zo haile vaste luip hai der ook nait meer over. Haile stille, mainde Wubbe, doaverde hai d’achterdeure in en hai zol net zien pedde op kapstok wuppen, dou de koekoeksklokke ruip: twij moal!

Dat klopt nait, docht Wubbe, en as Geessien dat heurt dinkt zai vervast dat t al twij uur is. Dat ding is van slag óf En zunder zok te bedinken ruip Wubbe n moal of tiene achter mekoar aan van „koekoek, koekoek, koekoek.”

Dou luit hai de bovenbroek zakken, dee zien klompen en zien sokken en zien overhemd uut en schoot, over Geessien hìn, de bedstee in.

Geessien stìnde even wat, mommelde n beetje, mor leek rusteg wieder te sloapen.

“Dat heb wie red”, mainde Wubbe, draaide zok om en vol in sloap, gappend en snorkend.

Aanderdoags mos ik even noar Geessiens enkel kieken. Dij was nog goud dik en zag der nog hailndaal gruin en geel en sangen uut.

“Dat duurt nog wel even Geessien”, zee ik, “doar kinst d’eerste weke nog nait weer op lopen.”

“Och, dat dut niks, dokter heur, ik rust mie nou ais goud uut. En ik heb n haile goie hulpe.

Wubbe dut t huusholden. En hai het ter wel zo’n oardeghaid aan!”

En zai gnivvelde wat.

Geessien was n guut, dat wos ik wel.

“En vandoage”, zee Geessien, “vandoage gaait Wubbe ook nog veur alloziemoaker speulen, want ons koekoeksklokke is van slag òf. Woar of nait, Wubbe?” en zai keek hom wat verlaifdereg aan. “Hou dat zo?” vruig ik, want ik begreep dat ter nog wat komen zol.

“Och”, zee Geessien, ”gusteroavend was Wubbe nog even bie Steven Stofnust om zien bedurven smoak in de mond van mien bestellerij vot te spuiten. En hai was nait vroug in huus, de koekoeksklokke sluig net twij uur.

Mor dou hai Wubbe gewoar wer, gaf dij klokke inains n knitter en dou ruip hai nog wel tien moal van koekoek, koekoek.”

“Wel?” vruig ik onneuzel, “dij klokke of Wubbe?”

“Dat gaait joe niks aan”, bromde Wubbe, “ook al wil k in mien aigen huus honderd moal van koekoek roupen, den gaait joe dat niks aan!”

“Ik zeg der ja niks van, man”, sputterde ik tegen. Mor Geessien zee hail onneuzel: “O, den was ons klokke nait van slag òf, mor den wastoe dat, Wubbe Maaijer! Ik docht vannacht al dat t net was of t koekoeksklokkie de tonge dubbel sluig!”

En Geessien schatterde t uut.

“Vraauwlu-volk”, bromde Wubbe, “vraauwlu-volk, men kin der ja nait zunder, mor aans … ” en hai greep verniend noar de kopstubber. Mor zo as e Geessien aankeek: ik kon mor zó zain dat t gain eerns was. Geessien en Wubbe konden wel n beetje van nander velen, dat was zo kloar as n klontje.