As je nog jonk binnen den hoop je op n bult mooie dingen in joen leven, den kiek je doar ongeduldeg noar uut.
En as je wozzen binnen den vin je aal dij mooie dingen voak hail gewoon, net of t hail gain biezunders is! Mor as je old binnen, of stafold, den komen dij mooie dingen joe weer in gedachten, lichtkaans mit wat wensteghaid, mor toch ook mit plezaaier. t Is vrumd, mor n mìns zit aigenoardeg in nkander. As t moois der is, den stoa je der sikkom nait bie stil, mor as ter nog nait of nait meer is, den zit joe t boven in de kop.
Doar mos ik aan dinken dou ik bie deftege Doeko n catheter inbrengen mos, omreden hai kon t woater nait meer vastholden.
Ik schoof t slangkie der bedoard in. Doeko loerde der mit n schaif oge noar en zee wat hai der van von. Nou mout ik joe eerst n poar dingen van Doeko vertellen. Doeko haar vrouger n boantje bie t spoor en daarom pruit hai aaltied Hollands. Nait gewoon Hollands, nee, n beetje olderwets Hollands, net zo as t in Stoatenbiebel staait. As Doeko zeggen zol: Ie mouten gain roezie moaken, den kwam der: Gij zult in vrede met elkander leven!
Gain wonder dat wie hom deftege Doeko nuimden. Zokse proaterij was ja t deftegste wat wie ooit in ons dörp te heuren kregen.
Alderdeegs ons doomnee kon nait tegen hom aan.
En dij kon der aans óók wat van!
Aan deftege Doeko was nog wat biezunders.
Doeko haar n widde lever, zo zeden ze bie ons op t dörp. Nou zel ie wel zeggen dat je dat van boeten nait zain kinnen. Den mout je zo aine eerst opensnieden, om te kieken of zien lever gruin of broen of wit is. En Doeko is nog nooit opereerd! Hou kin men den ooit waiten dat deftege Doeko n widde lever het.
Nou, da’s nait zo stoer as t liekt.
Deftege Doeko is vaar moal traauwd west en aal zien vraauwlu binnen veur hom aan uut tied komen, binnen veur hom aangoan.
En zo’n man het n widde lever, da’s al van oldsheer zo. En dat wait elk en ain bie ons op t dörp.
Doarveur huif je zo aine nait eerst open snieden. Doeko het zok ook gain kans meer zain om nog n wedevraauw of n olle vrijgezelle bie zok in huus te kriegen. Der was gainaine, dij doar nog op aan dus. Den zol je joen aigen leven ja mor zo verspeulen kinnen. Gain vraauw dij dat nog riskaaiern wol, om t leven mor zo te vergraimen.
Doeko kon t eerst nait best velen dat hai allain blieven zol, mor noa n joar of wat schikte hai zok der in. “Ik zal mij onder protest bij het onvermijdelijke neerleggen. Onder heftig protest!” zee Doeko.
En nou haar hai n beruierte had.
Proaten kon e nog wel, niks minder as vrouger, mor ain aarm en ain bain hongen der slap bie, doar haar hai gain spier macht meer over.
Wiekzuster en de gezinsverzörgen huilen de boudel doar nog n beetje aan de loop en soavends keken noabers der wat op tou.
En zo redde t zok zo haalf en haalf.
Mor omreden hai t woater nait meer vastholden kon en t bèrre aalwegdeur mizzenat was, von wiekzuster dat ter mor n catheter in mos.
Dat leek mie ook beter tou.
Ik schoof t slangkie der bedoard in.
Deftege Doeko loerde der mit n schaif oge noar. “Een dramatisch ogenblik”, zee Doeko, “een dramatisch ogenblik! Deze jongeheer legt thans zijn funktie neer!” Hai bekeek t haile spultje hail sekuur en dou tikte hai mit zien goie haand zien jongeheer op de kop, vrundelk, goudmoudeg.
“Gij hebt U goed geweerd, mijn vriend”, zee deftege Doeko, “ik heb over u niets te klagen gehad!”
Hai was even daip in gedachten, was ducht mie al vergeten dat ik nog noast hom ston.
Hai laagde n poar moal haardop, nait mit verdrait of versloagenhaid of zo, nee, der zat allent mor vreugde in.
Deftege Doeko beleefde nog n moal ale mooie dingen van vrouger joaren.
Dou was e der inains weer.
Hai keek mie aan as n ol soldoat.
En wat nog nooit gebeurd was, dat gebeurde dou: deftege Doeko pruit Grunnegers!
“Sjonge, sjonge, wat heb ik hom der mit peuterd, dokter, wat heb ik hom der mit peuterd!
Doar kin ik joe wel n bouk over vol schrieven!”
Dij deftege, dij eerliekse Doeko!
