Fientje Stuut was in ain woord n aigenoardeg persoon, n slim aigenoardeg persoon. En doar is niks teveul mit zegd. As Fientje bie ons deur t dörp luip, den ston je der mit open mond noar te kieken.
Fientje mit heur laange bainen.
Fientjes bainen, dij wazzen zó onwezenliek laank en ook nog zó aldernoarste dun, dat t leken net n poar bo nestokken. En boven op dij bonestokken, doar trof je den Fientje aan: d’aigliekse Fientje, t hoar in n knoedje in nekke en n vrumd pooltje mit n trilderg toefke boven op kop.
Fientje dij t aaltied gloepende drôk haar.
Fientje dij aaltied onderwegens was, hier of doar hìn. Mit stappen van wel twij meter laank stoof Fientje deur t dörp hìn, of duvel heur op d’hakken zat.
Fientje keek nooit op of om, zai vloog der over as n sikke, dij in de verte n opper heu liggen zugt. De bosschoppenmadde bommelde deur de voart n ìndje achter heur aan en sluig heur zo nou en den tegen t gat, onderwiel t toefke op t pooltje aalwegdeur as n espenblad trilde. t Was ain en aal onrust!
En as Fientje bie de winkel aankwam, woar zai wezen mos, den was t even woepsie, roetsie, de boudel in de madde kwakken, betoalen, en vot was Fientje weer. Gaauw, gaauw, gain geduld! Net n hoaze of n hond, dij ook gaauw in de loop schieten. t Ging bie Fientje aalmoal in draf.
Fuut, fuut, laange bainen en gain kuut!
Dat ruip t jonkvolk heur aaltied noa, as Fientje deur t dörp stoof.
Fuut, fuut, laange bainen en gain kuut!
Wat dat betaikende, dat wos gainaine. Mor t paasde wel bie Fientje, vonden de jongelu.
En aal t volk van ons dörp docht ter net zo over. t Was of Fientje aaldeur jachteg onderwegens was, aaldeur ongeduldeg noar wat op zuik, noar wat gelok, noar wat vasteghaid.
Net of zai verlet haar om wat wizzeghaid, mor t vervast naarns en nooit vinden zol.
Fuut, fuut, laange bainen en gain kuut!
En dou kwam Fientje n moal op t spreekuur.
Zai zaailde d’spreekkoamer in, as n schip bie störmweer en plofte mit n smak op stoule dele.
Ik keek heur ais goud aan.
Bie mien waiten haar ik heur nog nooit mit bekinde ogen zain.
En ik schrok ter van.
Dit was ja n hail aandere Fientje as dij aaltied mit koegelsvoart bie ons deur t dörp stoof.
Dit was n hail gewoon minskie, mit zörge en verdrait, mit nood en verlangst.
“k Heb kennis kregen aan n man”, zee Fientje.
Zai keek mie wat schichteg aan. “t Zel joe wel roar óverkomen, mor k heb kennis aan n man. n Wedeman mit drij kinder.
En hai wil mit mie traauwen.
Hou liekt joe dat tou?”
Ik von t hail gewoon, niks gain biezunders.
“Da’s wél wat biezunders”, zee Fientje, “omreden ik wait nait of ik doar wel geschikt veur bin.
Mit mien liggoam, main ik.
t Jonkvolk ropt mie ja aaltied noa van ‘fuut, fuut, laange bainen en gain kuut’. En dat het mie aan t dinken zet. Zol ik dat wel volbrengen kinnen?
Dat traauwd wezen, main ik. Doarom mout ie mie ais hail sekuur onderzuiken. Hailemoal. En den mout ie t mor zeggen.”
De mond vol mie open. Hou mos ik doar nou wel mit aan! Haar Fientje zok der den zoveul van aantrokken, dat t jonkvolk heur zo noaruip?
Mor Fientje, zunder op of om te kieken, was al mit n voart achter t gedien stoven en trok zok al uut. Wat zol ik in vredesnoam we! onderzuiken mouten. Ik belusterde Fientje heur haart en heur longen, ik drokte heur wat op t lief en zo.
Der mekaaierde niks aan. Mor ik kon mor zó zain dat Fientje dit nait voldounde von.
“Hest verlangst noar dij man?” vruig ik heur.
“Joa”, zee Fientje, zo eerlieks as wat, “dat kin je wel zeggen. En nait zo’n klaain beetje.”
“Da’s voldounde”, zee ik, “da’s meer as voldounde. Den kinst t gerust woagen. Da’s bie aander vraauwlu en wichter nait aans. t Leven blift aaltied n oaventuur, most mor reken.”
“Zol ik ter mit dit liggoam wel op aanduren?” vruig Fientje nog n moal. “Wat mekaaiert ter den aan dien liggoam? Hest wat laange, dunne bainen, da’s woar. Doar plagt t jonkvolk die ja ook geregeld mit. Mor aans is t aalmoal in odder. En as je traauwd binnen, den komt t in de eerste ploatse op joen gemoud aan, Fientje. En dat waistoe net zo goud as ik. Woar of nait.
En ik dink, dat degene dij die krigt, zien handen stief dichtkniepen mag.”
Fientje trok zok weer aan.
“Joen zegen heb ik dus”, zee ze.
“Joa”, zee ik, “en meer as dat.”
Dou Fientje even loater weer òfraaisde, t tegelpad over, keek ik heur noa deur t spreekkoamervinster.
Zai stoof der weer over of duvel heur op d’hakken zat. En zai keek nait op of om. t Was weer as aaltied: fuut, fuut, laange bainen en gain kuut.
Mor d’opper heu, in de verte, doar Fientje as n ol sikke op òfvloog, dij opper heu was n nij leven. n Leven tot aan de kop tou vol.
