t Was drôk west op t spreekuur, dij mörn. Van n laange riege volk zat nou t leste slachtovver op stoule veur mien buro: Jurrie Pothof, n man van zo’n vievensesteg joar, om dij gooi.
En dat Jurrie der zat, doar keek ik van op!
Jurrie en Trientje woonden mit zien baaident n ìndje boeten t dörp, in n klaain aarbaidershuussie. Zai haren n hail bedoard leventje. En op t spreekuur komen, dat deden Jurrie en Trientje nooit, ook nait bie zaikte of ongemak. “Ie kommen ja voak genog bie ons veur t huus langs, wup mor even bie ons aan, as ie t even wachten kinnen”, dat was heur vaste taimke as der ais wat was. En dat dee k aaltied mit plezaaier, want zo gezelleg as bie Jurrie en Trientje, nee, zo gezelleg was t naarns bie ons op t dörp.
In Jurrie, doar zat ten verdaipens in. As Jurrie goud op dreef was, den kon e toch zo smoakelk vertellen over wat hai vrouger aalmoal wel uutvreten haar, dat ik kreeg assmis liefsere van t laggen.
En dat Jurrie nou wèl op t spreekuur zat, doar verwonderde ik mie over. En hai haar ook niks te koop.
“Wat scheelt ter aan, Jurrie?”
“Aan mie niks”, zee Jurrie, “mor de vraauw is nait in odder. Zai is in deurgang.”
“Hou laank is zai den al aan dieree?”, vruig ik, “en hou voak mout zai noar t huussie?”
“t Is gusteroavend begonnen en zai is al drij moal hìn west”, zee Jurrie en keek mie wat schichteg aan.
De mond vol mie open van verboazen. Dat was ja n kwoaltje van niks, mit zowat luip je toch nait noar dokter tou. En Jurrie en Trientje wizze nait!
“Den het Trientje zeker wat verkeerds eten”, mainde ik. “Da…, da…, dat is t nou net”, stutterde Jurrie, “dat is t nou net.” Hai wachtte even.
“k Zel joe t aalmoal den mor vertellen. Mor t blift onder ons, hur, dat mout ie mie beloven, t blift onder ons. k Wil der gain noawaark van hebben!”
“Netuurlek jong, dat sprekt toch vanzulf, t blift onder ons”, zee ik, zo nijsgiereg as n hond mit n gloazen gat. “Ie waiten dat wie n töddeldoeve bie ons in d’keuken hebben, hè? En ie waiten ook dat wie dij töddeldoeve onder t eten aaltied even vlaigen loaten. t Daaier mout toch ook wat bewegen hebben.
Töddeldoeve vindt dat meroakel mooi. As e kloar is mit t vlaigen, den gaait hai op toavel tussen de schuddels stoan. Ik striek hom den wat over de rogge. Den dut e zien vleugels uutnkander en de kop omdele. Wordt ter wat hui van, ducht mie.
Hai is verdold ook weer aan t aaier leggen goan, op zien olle dag.”
Jurrie laagde wat in zokzulf. Mor inains was e weer eerlieks.
“Mor hai is de leste tied wel slim vrijposteg worden. Hai pikt ons d’eerdappels, as we ze preusd hebben, glad van de vörke òf.
Gusteroavend, onder t waarm eten, koierde dij töddeldoeve ook weer tussen ons schuddels hinneweer. Wie haren t eten net opschept.
Trientje mierde de soepenbrij nog even om, bie t aanrecht. En dou luit dij töddeldoeve wat valen, net in Trientje heur andievie.
En dou ston ik in twijstried. As ik zeg, dat töddeldoeve heur wat in d’andievie valen loaten het, den gooit Trientje vervast heur pozzie vot en den wil ze d’helfte van mienent hebben. En ik bin nou ainmoal n andieviekerel, n echte laifhebber.
En den mag töddeldoeve der vervast ook nooit meer uut.
Mor as ik niks zeg, da’s ook nait zo mooi, docht ik. En zol Trientje der nait wat van overkomen?
Ik zee: “Töddeidoeve het die ducht mie wat in d’andievie valen loaten.”
Mor ik laagde der n beetje schaif bie.
“Lokst”, zee Trientje vot.
“n Klaain flottje mor”, zee ik.
“Lokst”, zee Trientje weer.
t Is ducht mie n maal gezegde, mor ik von dat ik mien plicht doan haar. Ik heb Trientje d’andievie opeten loaten.
Mor dou zai soavends in deurgang kwam en vannacht ook nog n moal of wat, verdikkemie, nou bin k ter toch nait rusteg op.
Wel wait wat veur roare kwoalen zo’n töddeldoeve wel bie zok hebben kin. k Heb ter glad wurms over.
Zo, nou wait ie t. En nou mout ie t mor zeggen.” Jurrie keek mie al weer wat trankiel aan. t Was hom der oardeg makkelker van worden dat e t kwiet was.
Mor ik kon nait meer proaten van t laggen!
Ik zag t aalmoal veur mien aigen ogen gebeuren, doar bie Jurrie en Trientje in d’keuken.
Dij Jurrie, dij ol soldoat, dij schieterd!
“Ie mouten der om laggen?” vruig Jurrie verboasd.
Ik nikte zo haalf en haalf.
“Den kin t dus gain kwoad?”
“Nee mien jong hur, deurgang is vanoavend dinkelk al wel weer over.”
Jurrie Was vot weer d’olle Jurrie.
“Ie holden joe der stil over, hur, paas op dat ie mie Trientje der niks van vertellen”, zee e nog, veurdat hai zo monter as wat deure uutstapte. k Heb wel n joar laank, ieder keer as ik bie Jurrie en Trientje wezen mos, t even over dij töddeldoeve had. Of t daaiertje onder t eten nog aaltied lös vlaigen mog en of e heur den niks in t eten valen luit en zo.
Trientje gaf den hail eerlieks antwoord op mien plazerij. Mor Jurrie nait. Dij dee net of e n vogeltje vlaigen zag, boeten!
