Wat konden de lu bie ons op t dörp der vrouger aigenoardeg mit veur n droad komen, mit heur kwoaltjes. As jong huusdoktertje mos ik doar wel slim aan wìnnen. k Mos der stief bie noadinken as aine heukerg of hieperg was. Doar mainde hai den trilderghaid mit, dat e kolle onder de leden haar of zo. Of n aander dij zok as versloagen mosterd vuilde. Doar haar ik nog nooit van heurd, mor biezunder goud zol t ja wel nait wezen.
Roos in d’ingewanden, zinkens in t lief of in de knijen, kiek dat was nog wat. Den wos ik in aals geval woar ik t zuiken mos. Mor as aine verbougd was, den duurde t wel even veurdat ik deur haar dat hai mit n zere borst zat.
Moag op laiske hebben, of n sloeke dij nait meroakel op dreef was, dat was ook dudelk. Mien gebit is mor min, mor k heb n gezegende sloeke, hou voak zol ik dat wel nait heurd hebben. En poeterg of hiemerg wezen, of keliekkrampen hebben, dat was ook doaglieks waark. Mor wat Jurrie dij mörn mekaaierde, doar begreep ik niks van.
“Wat scheelt ter aan, Jurrie?” haar ik hom vroagd; t gewone taimke.
“k Bin zo klaainmoalderg,” zee Jurrie.
Joost mog waiten wat dat betaikende. Zol hai mainen dat e nait zo veul zin aan eten haar, dat e mor lutje moaltjes op kon? t Was mie te min om hom der noar te vroagen.
“Hest doar al n zet last van, Jurrie?”
‘Joa, al n haalf joar. Ik bin net n vos.”
Net n vos? Wat was der veur biezunders aan n vos ! n Vos, dat was n loze, dij zat joe achter de hounder aan.
“En n joar leden, haarst ter dou nog gain last van, Jurrie, van dij vozzeghaid, main ik?”
“Nee man,” zee Jurrie, “gain spier, dou dee ik t nog as n peerd.”
“Zo, zo, dou deest t nog as n peerd. En nou dust t as n vos.”
Ik kwam der zó nait wieder mit. Wat dut n vos ááns as n peerd? Vreten? Sloapen? Mor Jurrie holp mie op glee.
“t Is mie de muite hoast nait weerd om mien snèlle lös te moaken.”
Aha! Nou wos ik woar ik wezen mos!
“Drupt die t op de klompen?”
“Joa man,” zee Jurrie verboasd, “hou wait je dat! t Is ja net of ie der mit de neuze bovenop stoan hebben!”
Ik gnivvelde inwendeg n beetje. Nou wos ik wat Jurrie der mit mainde, dat hai t vrouger as n peerd dee. Ik zag t veur mie. t Peerd veur de plouge. En inains bleef e den stoan, wol gain stap meer verzetten. Ik even aan t floiten. En den kwam der toch n zee!
t Schoem spuilde over de vurgen hìn. Net of t peerd leeg luip. Woar kwam t aalmoal wel heer!
Zo slim zol t bie Jurrie wel nait west hebben, mor ik begreep hom hail goud. En nou dee Jurrie t as n vos. n Vos, dij aaltied jachteg is en lopiesweg n klaain moaltje woater kwiet wordt, n poar druppen mor. Doar kwam noatuurlek t roege gezegde: “Miegen as n vos vandoan. Nooit waiten! Weer wat leerd!
Den mos ik Jurrie mor onderzuiken. “Loat de boudel mor even zakken, Jurrie. En goa den mor even kromstoan.”
Ik vuilde mit mien vinger in zien gat. Joa hur, t was zo. Jurrie lee aan t ol-kereltjes kwoaltje. Dat is noatuurlek n maal gezegde veur n kerel mit verdaipens as Jurrie. Doarom zee ik t wat aans.
“Der zit n kloetje onder dien woaterbloaze, Jurrie. En dij mout ter uut ook. Aans blifst ter mit aan t kwakkeln.”
“Mout ik onder t mes? Doar heb ik nait veul belang bie,” sputterde Jurrie wat tegen.
“Dij kloede huift mor klaain beetje groter te worden, mien jong, den komt ter gain drup woater meer.”
“En den?” vruig Jurrie. “Barst ik den uutmekoar?”
“Den mout ter n slangkie in. En da’s toch nait wat, veur zo’n jongkerel as doe.”
Ik haar de goie toon trovven. “Nou, zo’n jongkerel bin k nou ook nait meer, hur. t Zel der den toch wel op aangoan.”
n Week of wat loater was Jurrie al weer in huus. Ik ging ais even bie hom kieken. Hai was goud te pas. Nog n beetje slap in d’hakken vanzulf, mor aans goud florizant.
“Nait meer zo klaainmoalderg as n vos?” vruig ik. “Nee hur,” ruip Jurrie, zo monter as wat, “ik dou t weer as n peerd. Loop mor even mit noar boeten. k Heb ter toch net aan tou. Den kin je t zulf zain.”
En dou, doar achter t huus, vertoonde Jurrie zien kunsten. Hai haar gain woord te veul zegd: t schoem spuilde over de vurgen hìn!
