Vanmörnvroug al, luip ik toene in. Bladstil weer was t, der was gain geluud te heuren. t Was aalmoal nog in rust. n Dunne, dampege dook trok hail bedoard, hoast veurzichteg, deur d’aalbeern- en krudoornbossies hìn en zo langs d’hoageldoornhege.
Wat n veurnoame stilte! t Kwam mie gehaaimzinneg over. Slovvege spinwebben hongen der as zulvern vluzen, mit hier en doar gloazen kraaltjes van daauw der in. t Was net of ze mie n verhoal vertellen wollen. Hou kold t vannacht wel west was en hou ainzoam en verdraitelk zai der biehongen haren. Mor nou zol de zunne wel gaauwachteg komen. En den zol t aalmoal wat makkelker worden.
Ik keek ais om mie tou. t Baauwlaand lag der slicht en aingoal bie, onder n dokeg, gries gedien. En dou schoot mie inains dat wondermooie gedicht van perfester Hans Elema in t zin: Bie haarstdag.
As slicht aingoal t baauwlaand ligt
en dunne dook strikt alles dicht
den wil t gebeuren, dat aan n tak
dij hoageldoorn noar zun tou stak,
n druppel hangt van blaik verdrait,
doar t licht nog in te blinken staait.
Den blief ik stoan en kiek der noar
en wie binnen ain en in mekoar,
dij lichte troan: gelok in pien
en om mie hìn dat gries gedien.
En k wait, dat zo op ieder haim
t haart schraiwt en laagt uut daipst gehaaim,
bie haarstdag.
Joa, zo was t leven. Gelok en piene, t ligt voak dicht tegen nkander aan.
Ik keek noar dij kraaltjes van daauw, doar aan t spinweb. En t was net of dij kraaltjes mie óók aankeken, mit wat verdrait ter in, mor ook mit wat laifs en wat goudegs. Dat ook.
Warempel, zo keek Oaltje mie vrouger ook aan. Vol van t vertraauw en vol van wensteghaid.
Oaltje! Oaltje van Pait Houkie! Houveul joar was dat nou al weer leden, t leek wel n aiweghaid.
Oaltje, dij moagere sprikke van n wicht, dij zowat ieder joar n kind kreeg.
Dat leek ja naarns op. Hou voak zol ik dat wel nait tegen Pait zegd hebben. Pait Houkstroa, dij wie aaltied Pait Houkie nuimden.
Mor of ik mooi pruit of maal, Pait Houkie, dij grode, dikke boaskerel, trok zok der niks van aan.
Hai keek of e t in Keulen dundern heurde.
Hou voak ik hom t ook uutstôkte, dat hai beter uut zien doppen kieken mos, dij bongel van n Goliath dee ieder bod net of e der niks van begreep. Ik won mie doar over op. Verdikkemie, dij strinde van n Oaltje, dat moagere en hoamele wicht en den dij woepsterd van n Pait, ik kon mie der helleg om moaken.
Op n oavend mos ik bie aine van Pait en Oaltjes kinder wezen. Oaltje haar n bunzeltje op schoot en zai zong n knijlaidje veur t lutje wicht:
Voader Oabram, voader Oabram, t brood is zo duur
Kook towels, kook towels mit mosterd op t vuur.
En dou brocht zai t kind op bèrre.
“Nou mout t poppie nog even aan de borst”, zee Oaltje.
“k Heb ter mor drok mit, mit aal dij kinder.”
Mor zai keek goud monter uut d’ogen, zat hail gain mismoudegs in.
Ik bleef der mor even bie zitten, noast Pait.
Dou t kind zat was legde Oaltje t in de waige.
“t Kind het mie de borsten nait goud leeg zogen”, zee Oaltje en vuilde der even aan, aine veur aine.
“k Heb aaltied veul te veul melk.”
Doar verwonderde ik mie over. Zo’n moager vraauwspersoon, dat dij zoveul zog hebben kon. Mor Pait Houkie, dij kloede van n kerel, Pait Houkie kwam hail bedoard in de bainen.
“Doar help ik Oaltje aaltied even òf”, zee e. Hai luit zok op zien knijen zakken en dou zoog e, hail sekuur, Oaltjes baaide borsten leeg.
“Borsten mouten goud leeg wezen”, zee e der nog even tussendeur, aans krigt Oaltje der kolle koorze van.” Ik zag de widde melk aan zien kinne zitten.
Oaltje bleef mie aankieken, intied Pait aan t zoegen was. Der zat n beetje schoamte in, dat Pait zok niks van mie aantrok, docht ik.
Der zat ook laifde in, veur heur kinder en veur Pait, veur heur grode huusholden.
Mor der zat óók n beetje zörge in en n beetje verdraitelkhaid. Zó kon t aiglieks nait deurgoan, nait ieder joar n kind.
n Wonderlieke gewoarworden was dat, doar bie Pait en Oaltje in d’koamer. Pait Houkie op knijen, dij Oaltje de borsten leeg zoog. Ik was hoast n beetje vranterg op Pait. Mor Oaltjes ogen, dij wazzen zuver en kloar, mit gelok en piene der in. En dij liggen dicht tegen nkander aan.
Net as in t gedicht van Hans Elema. En net as in de kraaltjesdaauw, aan t spinweb, vanmörn in mien toene.
