n Week of wat leden heb ik mien robaiten mor ais uut de grond trokken.
t Was t mooiste weer van de wereld, zo’n echt noazummertje. En wat is den dankboarder waark as om joen gewazzen uut toene te hoalen.
Ik vin dat aaltied hail wat biezunders. t Is mor nait zo lopiesweg, woepsie, roetsie, de boudel der even uutrieten. Nee, ik mout doar aaltied stief bie noadenken.
n Moand of wat leden heb ik doar t zoad in de grond zaaid, lutje, schieterge körreltjes, en nou, kiek toch ais aan, wat n dikke woepsters van robaiten ik der uuttrekken kin.
Uut mien aigen grond, dij zo aibals lekker rokt.
Doar zit wat van t gehaaim van t leven, van de grond van ons bestoan in.
En t is net of ik dat gehaaim den in en om mie tou vuil. Ik stoa doar aaltied geern even bie stil en t is vrumd, mor k wor der glad n beetje weelderg van.
De vraauw mout doar voak om gnivveln, zai vindt mie op zokse ogenblikken mor n aigenoardege vrumde kerel, dij vervast n tieke in de kop hebben mout.
Mor dat ik ieder bod der zo’n ceremonie van moak, och, zai gunt mie t wel, dat wel.
Ook al mottjet zai dat de vraiskiste al aan de kop tou vol zit en dat zai nait wait woar ze der wel mit hin mout.
Mor as d’ol jong der nou zo’n oardeghaid aan het om zien gewazzen uut toene te hoalen, allee, den zel zai der gain spul om moaken.
En zo was ik n week of wat leden weer in mien parredies aan de loop, in de wellust van mien toene. Wat n mooie, geve robaiten! Ik bekeek ze ais goud.
Meroakel hur, haile besten!
Mor der was ain dikke robaide bie dij der wat aans uutkeek. Der zatten wat schrammen in en der zatten n poar bobbels op.
t Leek net n kop van n mìns.
Warempel, dou ik hom ais goud bekeek, dij robaide leek persies op de kop van Geert Gruin. Dij haar vrouger óók van dij daipe vollen in zien dikke, rode kop. Geert Gruin! Hou was t meugelk dat Geert Gruin doar zó mor bie mie in toene kwam. t Was al joaren leden dat ik hom veur t lest zair, haar, mor nou ston hai inains weer levensgroot veur mie. Geert Gruin persoonlek!
Geert Gruin, doar zatten twij biezundere dingen aan. Eerstens: hai haar n verkeerde noam.
Zo’n dikke rooie kop hebben en den van Gruin haiten, dat kon ik nooit goud mit n kander overain brengen. En twijdens: op t spreekuur ging t aaltied net aans as aans.
As ik den oldergewoonte vruig: “Wat scheelt ter aan. Geert?” den zee Geert steevast: “k Wol ais even kieken hou joe t vergaait! Aaltied nog drok in de weer?”
En den keek e mie zó monter en vol van t vertraauw aan, net n voader dij ais even mit zien oldste jong prat, dat t gemoud ging mie den votdoadelk wiedwoagen open.
Geert haar den mainsttieds t ain of aander veur mie bie zok: n moaltje bonen of wat robaiten. En assmis, as hail wat biezunders, n moaltje dreuge bonen!
Dij wol Geert mie even brengen: “Wie mouten joe toch n beetje in stand holden!”
En as ik den mainde dat hom toch wel wat mekaaiern mos, aans kwam je ja nait op t spreekuur, nou, den mog ik wel even noar zien tone kieken of noar n stainsweltje op zien aarm, as ik dat zo noodzoakelk von. Mor t was aiglieks mor n biekomsteghaid.
Doar kwam Geert nait om.
En dat was ook zo.
Zo nou en den kwam Geert Gruin op t spreekuur, nait om zokzulf mor om mie!
Dat was zo worden n moand of wat noadat Geert zien vraauw noa n laank zaikbèrre overleden was. In Geert zien huus haar ik hail wat voutstappen liggen.
En noa dij tied kwam Geert zo nou en den even op t spreekuur om mie wat van zien dankboarhaid, van zien goudeghaid en waarmte vuilen te loaten.
Geert Gruin is al joaren dood.
Mor dat hai n week of wat leden inains weer levensgroot bie mie in toene was, bie mien meroakel beste robaiten, kerel man, wat was dat n mooi en zuver ogenblik.
Dezulfde waarmte van eertieds was der weer. Waarmte en goudeghaid van Geert Gruin, mien kammeroad uut vrouger joaren.
