Kinder hebben t aaltied votdoadelk deur of meester op school, of doomnee op kezoatsie, odder holden kin, of e de boudeI goud onder stuur het.
En as zai t nog nait zo persies waiten, den goan ze t even uutperbaaiern, kieken hou wied of ze goan kinnen.
Zo ging mie t ook in mien jonge joaren.
Bie d’aine meester dus je hoast nog gain vinger te verruiern, bie d’aander was t vot n gekkenboudel.
Wie wazzen vrouger op kezoatsie, op t teren, zo as men zee. Bie n jonge doomnee of n aankomende doomnee, dat wait ik nait zo sekuur meer.
En bie hom mozzen wie ale biebelbouken uur de kop opzeggen; eerst dij van t olle testemint.
Dat binnen 39 bouken, 39 noamen.
En da’s nait niks.
Wie wazzen mit zo’n vief tien jonges en wichter.
t Leste indje was: Nahum, Habakuk, Zefanja, Haggai, Zacharia, Maleachi.
Stoere noamen, vonden wie.
Mor wie haren wat uutdokterd!
Veur t woord Habakuk zollen wie aalmoal Hubbekak zeggen en veur Maleachi Male Appie. Dat was ofspro-ken waark.
Bruier mos eerst.
“Nahum’, Hubbekak…”
“Habakuk”, zee doomnee, hail bedoard.
“Zefanja, Haggai, Zacharia, Male Appie”, ging bruier wieder.
“Maleachi”, verbeterde doomnee, zo eerlieks as wat. En ik mag n bone wezen, mor zo ging t vief tien moal achter nkander.
Hubbekak… Habakuk.
Male Appie… Maleachi.
Wie vollen hoast om van t laggen. En van verboazen: dij doomnee haar niks deur.
Wie wozzen t al!! Wie wazzen der al uut!
Dij doomnee was gek, dij kon je mor zó bie de bok doun, doar kon je van alles mit uutvreten!
En t duurde den ook mor even, of wie haren de toaveltjes ondersteboven legd, t bred op de grond en de poten omhoog.
Wie sprongen der in. t Was veur ons n bootje op de levenszee. “Scheepke onder Jezus hoede”, zongen wie, uut volle borst.
Doomnee ston der bie, wat sneu, wat versloagen.
Mor wie vonden t n slim geleuveg laid, doar kon dij haalfbakken doomnee ons gain börgemeester om moaken. En dat dee hai den ook nait.
Hai luit ons mor gaauw schaiten, wie moggen wel noar huus tou goan.
De week der op haren wie wat aans uutbröd.
In zo’n tien lege vaarfbuzzen haren wie n gat in de boom boord. En der wat carbid in doan, mit n beetje woater der bie.
Deksels der stief op. Wie wazzen al op tied, veur dij blikken doomnee aan. De tien knapbuzzen stonden hom al op te wachten, op stoebe veur t gebaauw.
Dou dij schuddeldouk van n doomnee der aan kwam, huil elk n luziver bie t gatje in zien buzzje.
Tien doavernde knallen! En tien deksels dij deur de locht zoesden! Geweldeg! Geweldeg!
En wat n licht, wat n vuur, wat n rook!
Ons doomneechie schrok zok zowat dood.
Hai brulde t uut.
„O moeke, moeke” ruip e.
Wie wazzen slap van t laggen.
Zokswat haren wie ja nog nooit beleefd: n doomnee dij om zien moeke ruip!
En ons doomnee naaide der uut, zo haard as e mor lopen kon.
“Hubbekak, Hubbekak”, ruipen wie hom noa, “Male Appie, Male Appie…ie…ie!”
Bruier en ik konden hoast nait meer op fietse zitten blieven van t laggen, dou wie noar huus tou reden.
En wie zatten der zó vol van, dat wie hebben t haile verhoal aan ons voader en moeke verteld. Dij keken nkander even aan.
Wie zaggen t wel: zai konden zok mor zuneg goud holden. En ons voader zee der niks van, hai gaf ons ins nait n rabbelmint.
Hai wos noatuurlek nog nait dat wie al n gat in zien melkbuzze boord haren.
Zo’n melkbuzze zol ja n veul haardere knal geven as zo’n schieterg vaarfbussie…
Dij dag, ik kom der mor eerlek veur uut, dij dag was ain van d’hoogtepunten uut mien jongesleven.
Och gunst, t is mie toch wat!
Hou is t meugelk dat ik nou nog slap van t laggen wor. Zo stap as n schuddeldouk, net as vrouger, as kwoajong.
Mor ja, n vos verlust wel zien hoar, mor zien streken nait!
