Ik wait nait hou joe t vergaait, mor zo nou en den vroag ik mie wel ais òf, as ik drok aan t waark bin: woar dou ik t aalmoal veur, wat veur weerde het het. Is aal mien knooierij nait onnut? Het t aalmoal wel zin?
Doar wor je glad wat swoarmoudeg van.
Ik leesde doar lest wat over in n old jeuds bouk. Woar dut n mìns t aalmoal veur, zo ston der. De zunne komt in t oosten op en hai gaait weer onder in t westen en hai wait nait hou rad hai achterom weer noar t oosten tou vörken mout om op tied weer op te komen. De wind waait van t zuden noar t noorden en den weer aansom, of van t westen noar t oosten en ook weer aansom. En ook dat gaait zo mor deur, der zit gain ho in.
Wat veurdail het n mìns van aal zien waark? Hai wordt geboren en hai komt uut tied. t Oge wordt nooit vol van t kieken en t oor wordt nooit vol van t lustern.
As ter goud op aankomt den wor je der doodmui van.
Zo ston t beschreven.
Nou wait ik wel dat dit mor ain kaande van de medallie is, der is nog wel meer van te zeggen. Mor somtieds schut joe t inains zo aan, dat t aalmoal gain zin het. Dat zel joe wel net zo goan.
Doar ston ik lest nog ais mit de neuze boven op.
Ons klaainzeun Koareltje was n dag of wat bie ons op verziede.
Hai baauwde van blokken n hoge toren. n Toren hoast zo hoog as toavel. d’Jong kraaide t uut van plezaaier, veuraal dou opa zee dat e nog nooit zo’n hoge toren zain haar.
Mor ieder keer, as toren sikkom kloar was, vol e om. d’Aine moal omdat e topswoar was, n aander moal omdat ons kadde der stoef bie langs luip en weer n aander moal omdat Koareltje zulf der wat klonterg mit omsprong. Mor Koareltje trok zok ter niks van aan en begon ieder bod n nije toren te baauwen.
Net zo as de zunne ieder keer in t oosten opkomt en in t westen ondergaait en den weer rad achterom noar t oosten tou vörkt. En ook net as de wind, dij ieder dag langs d’haile wereld strieken mout, dag uut, dag in. t Waark komt nooit kloar. En Koareltje zien toren ook nait. t Was Sisyphus-waark. Net as woater in n emmertje noar zee tou droagen of kat-oelen in Athene oflevern.
En nou ik joe toch in Athene heb: dat Sisyphusverhoal komt uut de Griekse mythologie.
Sisyphus mos n dikke staine tegen n hoge baarge oprollen. En ieder moal as e net boven was, den donderde dij staine mit koegelsgeweld weer noar ondern.
En den kon Sisyphus weer vannijs aan t kerwaai begunnen. Toerloos deur. Net Koareltje.
Vrouger as kwoaijong heb ik zokswat ook n moal mitmoakt.
Veul waark en gain hunneg, zeg mor. t Was barre winter mit veul snij en n dikke wind. De snij was op bulten jagd op de boerenloanen. Bruier en ik gingen noar d’HBS op t Knoal.
Noar t A&C, zee ons voader, dij t aalmoal nait zo veul in de reken haar.
Wie mozzen wel n uur op fietse zitten. Dale achteruut, over t Hoedmansmeer en Pekelderweg noar t Knoal tou.
Dat was n haile trap, benoam bie winterdag.
En as de loanen volstoven wazzen mit snijbulten, den was der hoast gain deurkomen aan.
Ons moeke haar der aaltied slim veul zörge over. “Dij aarme kinder, hebben d’haile dag al op school zeten en nou mouten zai zok ook nog zowat vermoorden in dij snijbulten. Doe hest ja toch niks te doun bie winterdag Jokkob, schep de kinder toch even n pad deur dij snijbulten.” Ik dink dat t zo goan is.
Ons voader luit zok de kop gek moaken en schepte ons n pad deur de snijbulten hìn.
Doar was hai uren mit aan de loop. Hai was al sikkom aan t Hoedmansmeer tou komen. Dou kwammen wie der aan.
Over t ies van t daip!
Mit koegelsvoart stoven wie der over, liek veur de wind! Wie vlogen ons voader veurbie, dij doar op de loane aan t knooien was.
“Moi,” ruipen wie, “moije!”
Ons voader was vergreld. Hai stak zien schobbe in n snijbulde. “Verdikkemie,” ruip e ons noa. “Rötjonges.” Dat klopte nait vanzulf.
Mor t was best te begriepen.
Veul waark en gain hunneg!
Net as de zunne en de wind, net as Sisyphus en Koareltje en net zo as t joe en mie assmis vergaait.
Loatve der mor nait swoarmoudeg van worden!
