Graauw en gries is t boeten. n Soeterge, sobbege locht ligt swoar op t lege laand en over Hilda’s toene hìn. n Poar koale bomen stoan kold en kleumsk aan slootswale. t Is aalmoal verdraitelk en doods, of t leven der uut is.
Net of der n slovvege deken van triesterghaid over de wereld hangt. Gain vreugde meer, nooit gain vreugde meer.
En zo heurt t ook, dinkt Hilda, zó en nait aans. Zo doods is t ook in mie.
Allain de hoazeloar, hier veuraan, dat dij zo bluit, dat dij zo weelderg bluit, mit honderden glèn-gele bloumkes aan koale, stramme takken, … dij heurt hier nait, dij heurt hier nait te wezen.
En dij mag der ook nait wezen.
Gries en graauw, doods en verdraitelk, da’s goud. Mor gain bloumen en gain bliedschop.
Gain hoop. t Kin nait en t zei nait!
En Hilda beleeft t aalmoal weer. Dat van de leste moanden. Veur de zoveulste keer.
Hou pelietsie op n oavend op stoebe ston.
“… nait zo’n mooi bericht veur joe.”
O Heer, Peter toch nait? t Ainegste dat ze het. Peter toch nait!
“Joen Peter het n ongelok had. Goud slim ook.”
“Toch nait dood? Toch nait dood!”
De weken der noa, de moanden der noa, t was net of n vrumde t aalmoal beleefde, of t n vrumde was dij t deurmoaken mos.
Troanen haar ze nait had.
Leeg was ze worden. Leeg en dor.
Peter vot. Peter, heur kind, veur aaltied vot.
As in n dreum beleefde ze de doagen, de nachten. Vrunden, femilie, ze kwammen en ze gingen.
Mit meelieden. Mit onmacht. Op t lest mit onbegrip, t Kwam nait aan Hilda tou.
Doods was t in heur worden. Net zo doods en stil as t in toene was. Bloaren vollen van de bomen, de wereld wer graauw en gries.
Zo heurde t ook. Zo mos t ook. n Soeterge, sobbege locht as n slovvege deken van triesterghaid over heur hin, over de wereld hìn.
Zó mos t goan. En zó zol t goan.
En nou, nou bluit doar inains de hoazeloar.
Glèn-gele bloumkes van hoop. t Is net of der licht van uut gaait. Licht van t veurjoar, van nije moud.
Dat kin nait en dat mag nait.
Hilda vlogt op t schuurtje òf en gript noar de biele. Mit n verwilderd, vertrokken gezichte störmt ze noar veuren.
Slagt as n roazende op de hoazeloar in.
Stokken takken vlaigen in t ronde.
Valen op de grond.
Hilda ropt en giert: “Vot mit tie! Doe heurst hier nait! Hier nait!”
Des te haarder zai ropt, des te wilder zai wordt.
Zai wait van gain opholden.
“Doe heurst hier nait. Hier nait!”
De bloumkes liggen nou aalmoal in t sliek.
Hilda vertrapt ze.
“Doe rötterd, doe kreng!” n Daaier in doodsnood.
“Kepot zelst, kepot!”
Den is t inains over.
Dood- en doodmui hangt zai tegen t schuurtje aan. Achter de poest, mit schokkende scholders, t Is gebeurd. En den, inains, schraift ze. Zo as ze nog nooit schraifd het.
n Diek brekt deur, t verdrait spuilt vot, dwaars der deur hin, over d’haile wereld hìn.
En n zee van troanen komt lös.
Der is gain holden meer aan.
Of t nooit meer opholden zei.
Zoveul troanen, zoveul verdrait, zoveul kwoadhaid. Zo leeg, zo mui, zo kepot. Zo kepot as de hoazeloar. Zoveul laifde. Woarom? Woarom toch!
Woarom Peter?
Den is t doan.
Hilda is op. En leeg.
Mor aans leeg as zo net.
t Joar der op het Hilda n nij stroekje poot. t Was stoer, mor t mos gebeuren, t kon nait aans: Peter zol t vervast zo wild hebben. Peter…
Van t winter het de hoazeloar veur t eerst bluid.
Nog gain honderden glèn-gele bloumkes, mor toch zo hier en doar.
As n nij begun.
Hilda het der stille bie stoan, stil en indachteg.
Lutje gele vlamkes van hoop en belofte op koale takken.
Takken dij toch zo doods leken, t Kon nait en t kin aiglieks nog nait.
Mor toch.
Laifde zuvert zok deur dood en verdrait hin.
Hou is t meugelk. Hou is t meugelk.
Mor woarom Peter? Woarom?
De hoazeloar bluit – toch weer n nij begun? – toch weer? Toch weer!!
