“Veur vaaierhonderd gulden tien doage noar Tenerife tou? Dat bestaait toch nait, man!” zee Jan Dontje, “ze doun die bie de bok! Dat is vervast gain zuvere kovvie”. As n klaain, kregel hoantje ston e stoef veur t geweldege lief van dij woepsterd van n Haarm de Wit te onnaaiern.
“Ston toch in kraande”, kwam Haarm zien goudege stemgeluud haile van boven, “veur vaaierhonderd gulden de man, tien doage. Gezientje en ik dinken der staark over om der hìn te goan. Goudkoper kin t ja nait.”
“Veur vaaierhonderd gulden? Den mouten ze der ja geld bie doun”, kraaide Jan Dontje. “Mouten ze joe veur dat geld der hìn vlaigen, joe tien doage zat eten geven en joe den ook nog weerom bringen? Dat bestaait nait!” Jan Dontje mog aal tied geern n beetje ploagen. “Hest kans mien jong dat ze die in n old verroest vlaigmesien zetten, woar ale droadnoagels lös van zitten, dat d’haile boude! rabbelt. Of ze zetten der n sjefeur, n piloot op, dij t nog leren mout, aine dij ze veur haalf geld hebben.
Bist hartstikke gek, dast die doar aan woagst!” Jan Dontje loerde ais noar t dikke lief van Haarm de Wit, woar de boksem spand om zat.
“Hou willen ze die veur dat geld ooit van de grond kriegen, man, man, weegst ja wel meer as twijhonderd pond!”
“Twijhonderdfiefteg”, zee Haarm, “Gezientje, dij topt tegen de twijhonderd, dij is wat fiener as ik.”
“Den maggen ze joe wel dubbeld geld ofvroagen”, mainde Jan Dontje, “der heurt hail wat tou om joe baaident noar boven te toakeln. En as ie der binnen, den zel je wel op d’hongerkaambe komen. t Bestaait ja nait, vaaierhonderd gulden, t is onmeugelk. Ze doun joe bie de bok!”
Hai zag dat Haarm n beetje aan t twieveln ging. Haarm was de goudeghaid zulf, mor wel n beetje n slaif. “Ik heb hail wat meer ervoaren mit zokse raaizen as doe en Gezientje”, zee Jan Dontje. Dat was ook zo. Jan Dontje haar t leven op n bordje. Hai was aaltied vrijgezel bleven en prakkezoatsies over n huusholden, of over kinder en klaainkinder haar e nait.
En t stak hom ook nait zo naauw. Hai ging van Swoantje noar kroontje, Jan Dontje greep wat e mor griepen kon. En om Haarm n beetje tegen zien Gezientje op te steukeln, doar haar e zien oardeghaid aan. Hai haar al laank deur dat Gezientje der geern hìn wol. “k Zel ter nog ais mit Gezientje over hebben”, zee Haarm. “Paas mor goud op dien aaierkörf”, zee Jan Dontje, veur e ofraaisde.
Dou Haarm aan zien Gezientje t zörgelke van de raaize uutstôkt haar, dat t aiglieks nait beston, veur zo’n schietbeetje geld, tien doage haiI noar Tenerife, dat ter vervast wat bie wezen mos en zo, en of ze t nait beter overgeven konden, dou schoof Gezientje hom de koartjes onder de neuze: de raaize was al besteld en betoald! “Niks der van! Dij Jan Dontje is gek! Hai is ons t gewoon nait gund”, zee ze venieneg. “Nee hur, wie goan der op òf, mit zien baaident. t Is doar aaltied mooi weer. Wie zellen ons doar best vernuvern, doe en ik.” En glad n beetje hui sluig zai heur aarm om zien ribbekaast tou.
Haarm wer der hoast n beetje poesterg van. t Vlaigmesien zat gain droadnoagel aan lös. En veurdat Haarm en Gezientje der goud en wel op verdocht wazzen, vloog t haile spul al boven de wolken.
“Zo’n vlaigmesien trekt zok der niks van aan, dat wie der nogal inwegen”, zee Haarm.
“Noatuurlek nait man”, mainde Gezientje, “hest nait zain houveul kisten zai der intoakeld hebben? Wat zol mie dij poar pond, dij wie ekstroa hebben. Doar heb ik gain spier zörge om had. Jan Dontje is gek!”
“Ik wel”, zee Haarm, ”mor da’s nou over. Jan Dontje is gek!”
Op Tenerife ging t heur braid noar t zin.
“Meroakel hur”, zee Haarm. De haile dag in t swembad, in de zunne.
Haarm zien swemboksempje was wat aan de klaaine kaande. Gain wonder, hai haar hom ook ja al joaren. Zien dikke lief hong der as n kolesoale kloede spek overhìn. As e luip, den bommelde en gobbelde t spul hinneweer as t vedde lief van n swien op slachtplaanke, dij net schoonkraabd is. In t swembad, as Haarm en Gezientje der inplompten, den was t net of der twij walvizzen deur t woater schoten.
Noa t swemmen leek t swembad glad leeg.
“Most ais kieken wel doar ligt”, zee Gezientje inains en wees noar n kereltje op n handdouk.
Haarm keek. De mond vol hom open. “Dat bestaait nait”, stutterde hai, “da’s Jan Dontje ja!” “En kiek mor ais wat e doar bie zok het”, kwam Gezientje der vot overhìn, “en hailemoal bloot van boven. Dat dij Jan Dontje zok nait schoamt! Kom Haarm, kom mit, wie goan hom even goidag zeggen. Twij kloeten spek stonden even loater hoog boven t lutje kereltje, dij doar op de grond lag.
“Moi, Jan Dontje!” ruip Gezientje zo haard as ze kon, om hom aan t schrikken te moaken.
“k Haar joe al laank zain”, zee dij bedoard. “Mor wat heb ik hom knepen, dou ik mit joe in t vlaigmesien zat. n Wonder dat t goud goan is!” taargde hai. “Zatst doe den in t zulfde vlaigmesien?” wol Haarm waiten. “Joa”, zee e, “zo’n goudkope raaize kon ik ja nait schaiten loaten.
En dit is Carmen, mien verloofde zogezegd”, en hai wees op t wicht.
“Zo, dien verloofde! En hou laank zel dij verloven den wel duren?” vruig Gezientje verniend.
“Noa vandoage nog zes doagen”, zee Jan. “Schoamst die nait?” vruig Gezientje.
“Gain spier”, zee Jan Dontje, “veur wel en veur wat?” t Wicht dee d’ogen ook open; dij werden groot van verboazen. “Mamma mia”, zee ze, dou ze Haarm zien dikke lief zo stoef boven zok zag, “mamma mia!”
En dou ston nait allain Haarm, mor ook Gezientje riddersloagen.
