Wat Fennie toch scheelde, de leste tied. Geert begreep ter niks van. Zó fiengevuileg, zó noanemend, om t minste of geringste kwoad, zó kon Geert heur nait. Der was aans ja nooit wat mit heur te doun. Geert kon aaltied aaiden en plougen mit zien Fennie. Hou kan zai nou inains toch zo’n heksebiele worden wezen, t Was vrouger ja zo’n laif stil wicht west, wel ais wat te slôk, mainde Geert; men kon heur mit n metworst d’haals wel uutsnieden.
Nee, Fennie haar nooit veul noten op zang had. Mor zo as t nou was, mien laive tied, dat leek ja naarns op. Most mie mor zo nemen zo as ik bin. t Zei wel van de leeftied komen, mainde Fennie.
Ik bin de leste tied nou ainmoal slim aantrekkelk, ik kin overaal wel om liepen.
As dat alles mor was, docht Geert, liepen of schraiven, nou ja, dat was nog wat. Doar kon hai nog wel tegen, zo’n beetje. Den keek hai wel even overzied, of luip toene in. Nee, dat was t slimste nait. t Slimste was dat Fennie zo mor inains kwoad worden kon, glad vaals.
En dat kon Geert zok nait begriepen.
Of zol t van de emansipoatsie komen? Nee, doar leufde Geert niks van. Fennie luit zok deur zowat de kop nait gek moaken. Of zol ik heur de mond nait genog gunnen? vruig Geert zok òf.
Zol ze mainen dat ik heur nait genog in de reken heb? Och, dat was vervast ook nait zo. t Akkedaaierde ja aaltied goud mit heur baaident. En as t ter op aan kwam, den gebeurde t aalmoal toch zo as Fennie t geern wol.
Nee, t ging Geert boven de pedde.
Net as zo pas.
Wat veur verkeerds mag ik nou den wel weer zegd hebben. Geert zol t nait waiten. Mor Fennie was inains weer zo vaals as schoem op t woater west.
“Kinst n porre wel net zo laank trappen dat e kwakt”, ruip ze. “Ik wil der uut. Votdoadelk! Zet d’auto mor stil. Den kroep ik op bèrre.”
Geert en Fennie wazzen mit heur caravan aan de raaize. Noar t zuden van Duutslaand tou. Doar haren z’al n poar moal eerder hìn west.
En t was heur doar best bevalen: n mooie, rustege camping, aan t meer. t Was aaltied wel slim drok op dij Duutse autoboanen, doar kwam Geert en Fennie t nait zo op aan.
“Loatve den soavends mor van huus goan”, haar Geert veursteld, “den kinve hom snachts goud peutern op dij autoboane.” Dat kwam Fennie ook goud veur. “En as wie der den zat van binnen, den zet wie t haile spultje op n parkeerploatse. En den sloap wie n gat in de dag. Wat toe!”
Kiek, niks mit Fennie te doun, haar Geert nog docht. Mor dou zai nog mor n uur of wat reden haren, dou was Fennie der al flaauw van west.
“Nou kin t wel, nait? Zet hom nou mor stil.”
‘Nou al?” haar Geert zegd, “wie binnen ja nog mor net op glee. t Is ja nog gain elf uur. Nee, wie mouten nog n zetje deurrieden. Aans koomve nooit op stee.”
“t Hangt mie de keel uut”, haar Fennie naard.
t Was even stil west. “Zet hom nou mor stil, nait? Dit is ja gain raaize geliek!”
“Wie hebben òfproat dat wie tot n uur of drije deurrieden zollen. En dat doun wie ook!”
“t Komt mie de strödde uut!”
Nou gaait t verkeerd, nou is t mis, haar Geert nog docht. As Fennie zokse toal uutkroamt, den is t nait best. En dou was Fennie aan heur porre tou.
“Kinst n porre wel net zo laank trappen dat e kwakt! Ik wil der uut. Votdoadelk! Zet d’auto mor stil. Den kroep ik op bèrre!”
Geert dee t.
“Dat mag nait”, zee e nog verzichteg, „men mag nait in n caravan wezen as e ridt.”
“Niks mit te moaken”, naarde Fennie, “ik goa op bèrre. Dou mie t sleuteltje mor.”
Even loater was Fennie de caravan inschoten en ree Geert in ale rust wieder, t Was hom der glad makkelk van worden. Nou haar e t riek allain. En t zol wel singelier wezen as pelietsie hom aanholden zol, om in de caravan te kieken.
Noa n zetje mos Geert even n beetje woater kwiet. Hai zedde d’auto op n parkeerploatse en luip floitendbp n boom òf.
Bie Fennie, dij vernomen haar dat de caravan stil ston, ston t woater touvalleg óók net hoog. Zai wupte van t bèrre òf en luip in draf noar wat stroekerij tou. Dat kon ze nog mooi even tappen: bie Geert duurde zowat aaltied n haile zet.
Dou Geert ter kloar mit was, sprong hai vot weer in de woagen en ree weg. Zo monter as wat.
En doar ston Fennie, in heur nachtgoud, aan d’autoboane in Duutslaand, Geert zien rooie achterlichies noa te roupen. Mor Geert haar niks in de goaten. Hou zol e ook.
n Uur of wat loater kwam der inains n pelietsieauto achter hom aan. Geert kreeg n saaintje dat hai ho holden mos.
Pelietsie vruig hom of hai allain was. “Om joe de woarhaid te zeggen, nee”, zee Geert. “De vraauw was zo nareg as n swien en is op bèrre kropen, t Mag wel nait, mor dou der ais wat aan.”
Pelietsie wol wel even kieken.
t Bèrre was leeg! En Geert ston riddersloagen. Mor t duurde mor even, dou kwam der nog n pelietsieauto aan. Mit Fennie der in. In heur nachtgoud, n deken om zok tou.
“Ik schoam mie d’ogen uut de kop”, schraifde Fennie. “Dat kost mie n kabbe geld”, mainde Geert, “dat wordt n dikke boute!”
Mor dat vol tou. Duutse pelietsies mozzen der nog om laggen ook. Ze zollen mor gaauw sloapen goan, zeden ze. Den konden ze t weer goud moaken.
En Geert zol zien wiefke mor goud stief aandoeken, den zol ze wel rad weer waarm wezen.
En aal ginnegappend stoven dij pelietsiekerels vot. Geert en Fennie keken nkander ais aan.
“Wat n boudel ja”, zee Geert.
“Wie mouten zain dat wie onszulf n beetje beter onder stuur kriegen”, mainde Fennie.
Dat von Geert ook.
Ainsgezind en welgemoud schoten ze der in.
Mor hopen dat ze der wat van leerd hebben!
