1982 De psychioater

Haarm haar hom aaltied al n beetje vrumd vonden, dij Frederk. Vrouger, op school, was hai ook al net n beetje aans as d’aandern west, wat biezunder. Tegen meester har e voak de gekste stekken had, zodat zien kammeroaden in de klazze assmis slap van t laggen wazzen.

Mor t aigenoardege was dat Frederk zúlf nooit om zien aigen grappen laagde, dij bleef der aaltied stok eerlieks onder.

n Vrumde vogel, dij Frederk.

Mor hai haar goud leren kind, meroakel goud zulfs. Op t Akkedemie in Stad was t deurleren hoast speulenderwieze goan en hai was doar den ook dokter worden, zulfs specioalist, n psychioater.

Mor hai was der dezulfde vrumde Frederk om bleven.

En nou Haarm zo mit hom zat te proaten, vol hom dat vannijs op.

“Hou is t in huus, Frederk?”

“Tja, wat zel n mìns doar nou van zeggen. Aan d’aine kaande is t goud, aan d’aander zied wat minder en in t midden baantjet t ter om!”

“Hou mainst dat?”

Mor Frederk keek Haarm wat gehaaimzinneg en wat kureg aan, gnivvelde dou n beetje en bestelde heur aalbaaiden, nog n potje bier.

“Waistoe wat ter nou allereerst gebeuren mout?” zee e.

“Nee?”

“k Wil eerst zain dat ik even n beetje woater kwiet wor.”

“Dust t ook even veur mie?” vruig Haarm.

“Joa, da’s goud,” zee Frederk. t Duurde nog al even veur e der weer was.

“Hest mienent ook even votbrocht?” zee Haarm. 

“Nee, dat heb ik glad vergeten, mor k zel t vot even doun,” zee Frederk en ging de achterdeure weer uut.

Even loater was e der weer.

“Verdubbeltje,” zee e, kwoasi wat nareg, “hest mie ja veur de gek. Doe hufst ja hailemoal nait!” 

Haarm keek eerst wat verwonderd op, mor dou e t in t leste begreep laagde hai zok de buutse uut. Mor Frederk vertrok gain spier van zien gezichte. “Ik sloap de leste tied nait best,” zee e dou, “om die de woarhaid te vertellen, ik krieg gain wenk in d’ogen.”

“Hest te veul prakkezoatsies aan de kop? Dat zol ja gain wonder wezen, t is tegenswoordeg mor n gekke, ingewikkelde wereld,” holp Haarm hom.

“En zelst ook wel n bult vrumde verhoalen van dien klanten te heuren kriegen, van lu dij overspannen binnen of in de ware of dij mit meulentjes lopen.” 

“Nee man, doar komt t nait van,” zee Frederk. 

“t Is aiglieks mor n klaaineghaid woar t van komt.”

“ Woar den van?” 

Tja,” zee Frederk,” t komt van de vraauw. Dij het n woan-idee.”

“n Woan-idee?” 

“Joa. Zai maint dat zai n ieskaaste is.”

“n Ieskaaste? Nou, doar zelst doe toch gain last van hebben? Ieskaasten binnen allent mor van binnen kold,” zee Haarm.

“Doar bist mis in,” zee Frederk en keek hom wat verongeliekt aan, “de vraauw slept aaltied mit de mond open en den schient dat lichie mie de haile nacht deur de glieve liek in d’ogen.”

k Wait t nait, mor mie dunkt dat, as ie t nait veurmekoar holden kinnen, ie beter nait noar Frederk tou goan kinnen, hai mag den nog zo loos wezen.