1982 Mit mekoar op pad

Stil en gehaaimzinneg ligt t grode, swaarde bos as n dikke, donkere deken op de baargen en de heuvels rondom Warburton, wied vot in Austroalië.

De zunne is net vertrokken. De haile dag het e glènne schenen, hoog aan de locht in t noorden.

Dat is net aansom as in Grunnen, woar de zunne snommerdags aaltied in t zuden staait.

Laand en bos en vogels binnen der glad stil van worden: wat n hette! Mor t is nou stilaan toch aans worden, nog even en de nacht komt ter aanzetten, de nacht mit zien vrumde geluden, woar de lutje kinder zo bange veur binnen, zoas t hoelen van de verwilderde honden, net as dat van de dingo’s, wied vot, daip in t bos.

Hoog en kloagelk, triesterg en wensteg, uut n vrumde, spoukachtege wereld, zo klinkt t gejank van de honden.

“Wel verdikkemie, doar hebben dij röthonden toch weer aine van mien swienen te pakken had!” 

De boer, kört en braid van postuur, lopt achter t huus langs op de òfrastern òf. Zien heldere ogen, lichtblaauw van kleur, kieken wat vranterg om zok tou, zien widde hoar wappert hom boven op de kop.

Hai bekikt t swien, dat tegen t hek aan ligt: van t achterìnde van t daaier hebben de honden haile stokken der òfreten, ain schìnkel is sikkom vot en zo te zain ook n stok van de snoede.

t Is net of t daaier nog leeft ook, mor dat zel wel verbeelden wezen.

De boer kikt vergramd en vergreld noar t bos. Doar binnen zien swienen, zo’n lutje drijhonderd.

Doar binnen ook dij verwilderde honden.

Sjonge, wat is doar n odder en regel! As ze t op n swien of op n schoap veurzain hebben, den stoft de haile koppel der in n haalve boge op òf.

Mor de chef blift achter, dij is doar hoog boven verheven en staait boven op n staine, hoog tegen de heuvel op, de boudel te bekieken. Mit körde hapsnaauwgeluden stuurt en regaaiert hai zien volk, de verwilderde honden.

Der ontgaait hom niks.

Swaart en roeg en vol onhaail, zo staait hai doar tegen t donkere bos aan.

Mit ontzag en bewondern kikt de boer noar hom op. Den zet e de floide aan de mond en blast, drijmoal. t Geluud van de floide rolt langs de bomen en over de heuvels hìnneweer.

En doar komen ze al aan: zo’n drijhonderd swienen, dikke modden, lutje biggen en n stok of wat beren stoeven mit geweld langs de hellens noar beneden, woar t vreten is.

Swienen binnen ja aaltied stok verhongerd.

t Duurt nogal even veurdat de boer ze in de hokken het.

Mor endelk in t leste is t den zo wied.

Hai gaait bedoard op huus aan. t Ging beter as guster.

Dou haar zien pappegoaie t hom in de roeten jagd, dij kon elk en aine noadoun.

En haar e snommerdags nait net zo floten as haizulf t aaltied dee?

Veuls te vroug wazzen de swienen der aan komen zetten.

Nee, dij pappegoaie kon hai der nait meer bie velen, dij haar e mor onder n loaken volstopt.

“Hou was t vandoage?” vragt de vraauw.

“Oareg schier, k heb ons paauwe vanmörgen aldereerst de steert uuttrokken. Op maart in Melbourne betoalen ze joe n dollar veur ain vere. Ze lieken glad nait wies!”

“Houveul veren zitten in zo’n steert?”

“Zo’n twijhonderd.”

“Dat is den mooi mitnomen.”

“Dat mag ook wel, want wie hebben vandoage al weer n dikke schoadepozzie!”

“Wat den?”

“Och, dij honden haren al weer aine van ons swienen te pakken. Luster mor, kinst ze nog wel janken heuren.”

De boer et zien brood op.

“Vrouger, dou wie nog de bakkerij in Sapmeer haren, muiken de klanten joe assmis de kop roeg en helleg, hier binnen dat de honden, dij stokverwilderde honden. Overal vindt men wat in de wereld.”

De honden rieten intied de zieden van t swien open. Mor de chef kikt tou en loert noar t stee woar de boer woont.

Hai vertraauwt t mor zuneg.

Roeg, swaart, vol onhaail staait hai doar.

Den hoelt e, laank en melankeliek.

De boer kikt deur t vinster noar boeten en gromt: “Mörgen zel k mien swienen n dag vastholden en den leg ik in t bos overal vergif hìn. Wie zellen ais zain wel hier aan t langste ìndje trekt ….”

n Dag of wat loater liggen in t swaarde bos nogalwat dode honden.

Mor langs de hellens van de baargen wiederop klinkt t hoelen, hoog en kloagelk, van de chef.

Dij ropt en jankt weer n nije koppel honden bie mekoar … triesterg mor dwingend.

Wat kin men mekoar wat te doun moaken!

En toch, en toch … Doar schut mie n laid in t zin.

Mit mekoar bin wie op pad

dwaars deur laand en loug en stad

Vogels boven, hoog in boom 

vizzen onder, daip in stroom 

Weep en brommer, mug en iem

tiekjes, blied in zunneschien

Vooltjes, kaalver, kat en hond 

klók mit kukens, koakelbont 

Widde doeven in de vlocht 

helder steerns, hoog in locht. 

Mìnsen, lang mekoar de haand 

dat gaait noar t beloofde laand.

Leven en leven loaten, t aine is voak nog stoerder as t aandere.