1982 Wat mie nait jeukt dat kraab ik nait

“Nou is t òflopen, nou wil k ter niks meer over heuren, doe gaaist ter mit hìn, zeg ik die! En astoe der zulf nait hìn duurst, den bel ik dokter wel op dat hai hier bie die komt. Nou moust t zulf mor waiten. Riekie was nog maar haalf aantrokken en keek stokongerust noar de blode vedde rôgge van Berend, heur man, dij zok veur de wastoavel wat òfpolterde. “t Is der glad rood en glìnne om tou worden, zugst dat nait?”

Heur schaarbe stemgeluud dee Berend zeer aan de kop. Mor veurdat hai antwoord gaf nam e eerst nog even de baaide handen vol waswoater en smakte dat tegen zien gezichte aan.

Noa veul geproest en gestìn kwam zien nadde kop uut de baaide handen teveurschien.

Nog wat dodderg, mor al wel wat vaals, ruip e: “Man, man, wat n geroup en gebölk, en dat op de nöchtern moage. Woar hest t over!”

Woar hest t over? En dat vragst doe mie nog? Over dij kloede doar op dien rôgge netuurlek, woar aans over!”

“Dat kloetje, dat schieterge kloetje? Dij heb ik der al sunt joar en dag zitten. Dij zit mie doar nait in de wege!”

Berend greep zien hemd en zol hom over de kop trekken. Mor Riekie reet hom ze uut de handen, verwilderd wees ze noar zien rôgge. “Kiek den zulf, hai is veul dikker as aans.”

Berend kreeg in de goaten dat de vraauw ditmoal t sikkom op de zenen kreeg. Mor instee van zok te bedappern en rusteg mit Riekie der over te proaten, zette hai de sluusdeuren wiedwoagen open veur zien vranterghaid.

Want vranterg dat was Berend smörgens aaltied, tot aan t brood-eten tou. Noatied was t wel weer over.

“Och doe òl jeuzelgat,” ruip e, “wat hest toch aaltied mit dat kloetje. Dat ding, doar heb k niks gain last van. En nooit had ook. Hol mie der over op, “k wil der niks meer over heuren. Wat mie nait jeukt dat kraab ik nait.”

Hai greep zien hemd uut Riekie’s handen, zo nareg as n swien.

“Neem mor n poar Hoffmanns zenedruppen,” ruip hai heur noa dou zai hoelend en schraiwend de trabbe òfluip.

Berend ging zok eerst mor even scheren.

“k Zel mor kaalm aan doun,” docht hai, ”den het t wicht even tied dat t weer wat bedoart.”

En dat was ook zo.

Dou hai even loater ook beneden was zat Riekie al op hom te wachten veur t brood-eten, net as aans. Net zo kaalm en rusteg as wat, niks mit te doun.

Berend tikte net van n aai t kappie der òf, dou de bèlle ging.

Riekie vloog omhoog en runde noar de veurdeure. Berend heurde wat proaterij in de gange, wat gestommel en dou ging de keukendeure open en wel ston doar?

De huusdokter.

“Potverdubbeltje,” ruip Berend en sprong in de bainen, net of e stoken was, “potverdubbeltje, het ze joe toch roupen? Hou dus ze t woagen! En dat ie zo gek binnen om ook nog te komen!”

“Tja, zee dokter, “Riekie het t nog al wat aandikt veur de telefoon. Ik docht dat ie zowat dood wazzen!”

“Mien laive tied, schoamst die nait mìns? En dat veur zo’n kloetje van niks.”

“Woar zit dij den?” vruig dokter.

”Op mien rôgge. Al joaren zit dat ding doar. t Is mie gain proat weerd.”

“Nou k hier toch bin zol k zeggen: loat mor even kieken!” zee dokter.

Der holp Berend niks aan, t hemd mos weer over de kop.

Dokter luit zok op stoule zakken en begunde Berend zien aai lepeltje veur lepeltje op te smikseln.

Hai loerde intied even noar Berend zien rôgge, kneep lopiesweg even in t kloetje, zee van: “Nait veul deegs, n vetgewas, aans niks” en smeerde zok dik botter op n stoetje.

“Nou nog n koppie thee der bie,” zee e “den is t veur mekoar.”

“Bin ie der den nait nareg om?” vruig Berend. “Och nee man,” zee dokter, “t is toch gezelleg om zo mit zien drijent te brood-eten?”

“Dou dij man even tien vrizze aaier mit Riekie,” zee Berend.

“En veurdat ik t vergeet, kook mie ook nog even weer aine.

“Dizze boas het mienent òfnasked.”

Hai gnivvelde wat en keek zien huusdokter ais aan: “Ie hebben joen netuur beter onder stuur as ik,” zee e dou.

“Mor veurdat ie votgoan mòje joen kinne even òfwisken, ie hebben t gele van t aai der nog aan zitten.”

“Dat zit mie doar nait in de wege,” zee dij, “wat mie nait jeukt dat kraab ik nait, net zo min as ie.”