1982 Ol Tunnies

Wait ie wenneer t in de wereld en in de netuur op zien mooist is? Dat is op n stille zummeroavend achter in juli.

Den is t koren zowat geel en riep, mor de eerdappels en de sukerbaiten binnen nog gruin. t Gras op de loanen en langs de slootswalen staait ter nog vrizze bie en overal bluien de gele hondebloumen. En as de zunne den net onder is, den is t op t laand bladstil.

In de verte is t geluud van t dörp te heuren, t blavven van n hond, t haaisterg getoet van de koien en t gerammel van störten emmers.

Op zo’n zummeroavend loop ik den voak t laand bielangs, net zo as ik dat vrouger mit mien voader dee.

De gruizoamhaid van de gewazzen, de stille, nog blaauwe locht, de nog noatrillende waarmte van overdag, t komt aalmoal biemekoar en t geft mie n gevuil van kracht en gelok.

Joa, as ik dat zo bie miezulf noagoa, den wait ik mie op zokse ogenblikken vaaileg en staark.

Den heb ik voak t gevuil dat ik bie n grode kracht leef, n kracht dij zok mit mien haile wereld en mit mien leven bemuit.

Zo was t verleden weke ook.

k Haar t drok had, dij dag.

Om t aalmoal nog even weer op riege te zetten was ik soavends t laand achteruut lopen, langs t koren.

De gaarste was geleg verkleurd en hier en doar stonden vuurrode klaprozen en blaauwe korenbloumen der tussen in.

t Was stil in de wereld, t was ook stil in mien gemoud.

Allain n koekoek ruip in de verte mit n waarm, vertraauwd geluud.

Ik luip langs t Jeudenkerkhof op Nummer Aine, daip in gedachten. Inains zag ik n ol man dij onder in daipswale zat te vissen.

“k Zee hom goidag en vruig of t n beetje bieten wol.

“t Mag gain noam hebben,” zee d’ol en keek mie aan.

“Warempel,” ruip ik, as ie Tunnies Bakker nait binnen …!”

“Joa,” laagde hai, ”en nou zai k ook wel ie binnen. Dat is ja joaren leden, hou is t meugelk dat wie mekoar hier op Nummer Aine tegenkomen.”

Tunnies Bakker woonde vrouger mit zien huusholden in mien dokterspraktiek. Zai haren dou drij kinder. t Wazzen opgeruumde, montere lu.

“Hou is joe t vergoan?” vruig ik.

“Nait al te roem,” zee Tunnies. “Ons Jaantje, t oldste wicht, ie maggen t nog wel waiten, is dou ze datteg was, plotsklaps uut tied komen. En ons Geert, ons jong, het zok op zien motorfietse dood jagd, nou al weer zo’n joar of tiene leden.

Hai was dou al traauwd en zai haren al drij kinder. Dat was wat, heur, dat wil k joe vertellen.”

“Och man, wat heb ie den ja wat mitmoakt.”

“Dat is nog nait alles,” zee Tunnies, “ons aander wicht is emigreren goan noar Austroalië tou. Doar krieg k zo nou en den wel n braif van, mor te zain kriegen zel k heur wel nooit weer. En verleden joar is de vraauw sturven.”

“Och man nog aan tou, dat begroot mie ja veur joe. Zo hailemoal allain achter blieven, doar zol men ja verbitterd van worden kinnen,” zee ik.

Tunnies keek mie ais aan.

“Joa,” zee e dou, “dat zol wel kinnen. Mor ik bin t nait. Kiek mor ais om joe tou, hou mooi t hier op de wereld aiglieks is, zo as op dizze zummeroavend, hier op Nummer Aine.

En k bin nog goud gezond, k heb t nog zo drok as wat.

De klaainkinder komen der aalgedureg even aanzetten en ik dou veur aander ol mìnsen dij nait zo veerdeg meer binnen nog voak n bosschoppie, dat, t bin assmis bliede dat ik even allent wezen kin, zo as nou. Den goa k voak even vissen.

Nait dat ik wat vangen wil of zo, k heb ook hail gain hoakie aan mien angelgare, mor meer veur d’oareghaid.”

En Tunnies trok zien angelgare n ìndje omhoog om mie t zain te loaten.

Hai laagde wat om mien verwonderd gezichte.

“Wait ie,” zee e, “verbitterd, nee, dat bin k nait. As mie t ais n moal teveul wordt den dink ik vot aan de goie en mooie joaren dij wie had hebben. Den zai ik de vraauw weer zo monter as wat in t keuken aan t eten koken en den heur ik boeten d’kinder weer aan t juchtern.

Den dink ik aan de waarme dingen in mien leven. En wat vrouger waarm was, dat blift waarm, ook loater nog.”

Ik keek Tunnies Bakker weer aan.

Doar zat e, klaain en wat krom. Van zien bos hoar wazzen nog mor n poar spieren over, mor zien ogen, zien ogen wazzen ain en aal stille vrundelkhaid.

“Nee,” zee Tunnies, “verbitterd, nee dat nait. Dankboar, dat komt beter bie. Luster mor, de koekoek ropt nog net as vrouger, waarm en vertraauwd. En de gaarste dij is geel en riep, kin der zo òf. En zo vuil ik mie ook, k heb n goud leven had, ik bin kloar veur de saaize.”

“Ie hebben vree in t gemoud,” zee ik.

“Joa,” zee Tunnies, ”dat zeg ie goud, vree en verbaarg.”

Ol Tunnies akkedaaierde dij zummeroavend noar mien dunken wonderwel mit de grode, stille kracht dij zok mit ons leven bemuit.

Dou k votluip en Tunnies eerst de haand langde kon k nait noaloaten om te zeggen dat ik nog hail wat van hom leren kon.